Οι αστικοί μύθοι είναι κάτι που σχεδόν κάθε περιοχή στον πλανήτη, έχοντας συνήθως ένα μυστηριώδες περιεχόμενο η μια μικρή ανατριχιαστική θεματολογία που συνήθως κάνει και ενδιαφέρον την εκάστοτε ιστορία. Ακόμα και στο χώρο του Gaming δεν θα μπορούσε να λείπει κάτι τέτοιο. Για όσους δεν γνωρίζουν, αναφερόμαστε στο κλασσικό Arcade Game Polybius και την ιδιαίτερη ιστορία πίσω από αυτό.
Τι είναι το Polybius;
Αρχικά το Polybius ήταν ένα Arcade παιχνίδι που εμφανίστηκε στις αρχές του 80, έχοντας πάρει την ονομασία του από τον Πολύβιο (208 π.χ.), έναν Έλληνα φιλόσοφο που φημιζόταν για τους γρίφους του και τις κρυπτογραφικές του ιδέες. Η ιστορία του παιχνιδιού λέει πως, κάπου το 1981 στο Portland (Oregon), το παιχνίδι εμφανίστηκε από το πουθενά. Πρόκειται για ένα μάυρο κουτί απλά με το όνομα Polybius γραμμένο, το οποίο ήταν περιείχε πολύχρωμα μοτίβα και γεωμετρικά σύμβολα. Ήταν άμεσα εθιστικό και μερικές ιστορίες λένε σχεδόν επικίνδυνο.
Λέγεται ότι το παιχνίδι ήταν ένα μέσο του στρατού των ΗΠΑ ώστε να δοκιμάσει την τεχνική και την αντοχή του παίχτη ώστε να τον στρατολογίσει. Άλλοι λένε πως ήταν ένα τεστ της CIA σαν μέθοδος πλύσης εγκεφάλου επειδή προκαλούσε επεισόδια επιληψίας και ανευρίσματα. Ειδικά το ’80 δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να δημιουργηθεί μια θεωρία συνωμοσίας, ειδικά όταν ενισχύουν τον μύθο περιστατικά όπως τα τρία παιδιά που αρρώστησαν βαριά παίζοντας παιχνίδια στην περιοχή του Portland μέσα στην ίδια εβδομάδα.
Τα περιστατικά γύρω από το θρυλικό arcade game
Πιο συγκεκριμένα, το ένα παιδί έπαθε την πρώτη του ημικρανία παίζοντας Tempest, το δεύτερο προσπαθούσε να θέσει το παγκόσμιο ρεκόρ σε Asteroids καταρρέοντας μετά από 28 ώρες ασταμάτητου παιχνιδιού, και το τρίτο παθαίνοντας καρδιακή προσβολή προσπαθόντας να πετύχει το παγκόσμιο ρεκόρ στο Berserker.
Άλλη μια ενδιαφέρουσα ιστορία είναι από έναν παίχτη που ισχυρίζεται πως όσο έπαιζε, ένιωθε παρενέργειας πλύσης εγκεφάλου, χάνοντας τις αισθήσεις του και ξυπνόντας το επόμενο πρωί 60 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του. Σε περαιτέρω σχόλια αναφέρει πως θυμάται αμυδρές εικόνες από τούνελ που φέρνουν σε συνθήκες απαγωγής.
Ο θρύλος εξαπλώνεται
Είναι ενδιαφέρον πως αναπτύχθηκε αυτή η ιστορία αλλά εξίσου ενδιαφέρον πως πλέον είναι διάσημη. Ξεκινώντας από το πώς η ιστορία έγινε γνωστή, κυρίως συνέβη από μια εισαγωγή του παιχνιδιού στο CoinOp.org τον Φεβρουάριο του 2006, μια σελίδα που περιέχει όλα τα Arcade παιχνίδια της εποχής ως ψηφιακό μουσείο. Στην συνέχεια η αναφορά στην σελίδα διαψεύστηκε και κρίθηκε ως μη έμπιστη καθώς σχολιάζεται ότι δημιοργήθηκε από τον ιδιοκτήτη της σείδας, Kurt Koller. Σαν εκτενέστερη εξέλιξη του μύθου, ειδικά για το Αμερικάνικο κοινό, το Polybius έγινε θεματολογία για ντοκιμαντέρ, εκπομπές στην τηλεόραση, έως και επεισόδιο στους Simpsons.
Η έρευνα σχετικά με αυτό το παιχνίδι προχώρησε αρκετά, ειδικά με το ντοκιμαντέρ του Stuart Brown που εξηγεί ενδελεχώς την γραμμη της ιστορίας του παιχνιδιού και όλες του τις αναφορές. Αυτό που χρειάζεται για να φανούν κάποια πράγματα πίσω από τα γεγονότα είναι η αντίληψη ότι μια ιστορία μπορεί να εξελιχθεί πολύ παραπάνω από ότι ισχύει, τα πραγματικά γεγονότα που την αποτελούν και μπορούν να πιστοποιηθούν, όπως επίσης και απλά το ενδεχόμενο πως πρόκειται για υπερβολή.
Αποδομώντας τον θρύλο του Polybius
Ξεκινώντας από ένα βασικό στοιχείο που μπορεί να σχολίαστεί και σήμερα απομυθοποιόντας τον συγκεκριμένο μύθο, είναι πως η τεχνολογία μέχρι και σήμερα προχωράει με σκοπό την βελτιωση της εμπειρίας του gameplay και την εξέλιξη του. Συγκρίνοντας την πρώτη δημιουργία των arcade games σε παλιές τηλεοράσεις, όρθιοι και χωρίς καμία άλλη δραστηριότητα είναι υπερ αρκετά για να προκαλέσουν ημικρανία ακόμα και στον πιο υγιή χειρηστή. Συνεχίζοντας στο συγκεκριμένο θέμα, Σχετικά με το παιδί που έπεσε μετά από 28 ώρες παιξίματος, δεν πιστεύω να χρειάζεται κάποιος περαιτέρω σχολιασμός.
Αυτό που είναι πιο ενδιαφέρον όμως και έχει αναφερθεί ιστορικά είναι οι άλλες δυο μεριές της ιστορίας πουα φορούν την ένταξη παιδιών στονς τρατό και την υποτιθέμενη απαγωγή που βίωσε το ένα θύμα.
Σαν επεισόδιο CSI
Αρχικά, όσον αφορά το θέμα της αστυνόμευσης σε αυτούς τους χώρους, κάτι που συνδυάζεται με το θέμα της απαγωγής που μπορεί να βίωσε το ένα θύμα, είναι πως όντως πράκτορες του FBI τότε παρακολουθούσαν τα μαγαζια των Arcade games καθώς τότε υπήρχε μεγάλό πρόβλημα με την διακίνηση ναρκωτικών σε αυτούς τους χώρους. Όπως δήλωσε και ο παραγωγός Dylan Reiff του The Polybius Conspiracy, ένα ντοκιμαντέρ αποτελούμενο από 7 μέρη που εξηγεί επίσης την ιστορία πίσω από αυτό το μυστηριώδες παιχνίδι, τα arcades τότε δεν ήταν ασφαλή μέρη, αφού πέρα από τα ναρκωτικά υπήρχε και τζόγος σε τέτοιο βαθμό, που το FBI οδηγήθηκε στο να τοποθετήσει μυστικές κάμερες.
Έτσι μπορεί να εξηγηθεί και η εμπειρία που δήλωσε το θύμα για την απαγωγή του καθώς πολλά μπορεί να συμβούν σε έναν επικίνδυνο χώρο. Σχετικά με το θέμα της στρατολόγησης όμως, όντως υπήρχαν ιστορικά στην Αμερική κρατικά προγράμματα που στόχευαν στην στρατολόγηση νέων, ακόμα και πιο εσωτερικά προγράμματα υπο την λειτουργία της CIA (*cough*Project MKUltra*cough*).
The plot thickens…
Ακόμα ένα στοιχείο που διανθίζει το συγκεκριμένο μύθο, είναι άλλος ένας σύνδεσμος με το Polybius και αφορά τον Steven Roach. Ο Steven στην σελίδα του CoinOp σχολίαζε πως ήταν μέσα στους σχεδιαστές του παιχνιδιού και πως το game αφορούσε την αναδιαμόρφωση της προσωπικότητας. Αποδείχτηκε όμως πως όπως φαίνεται το συγκεκριμένο σχόλιο ήταν hoax. Ενώ το όνομα σχετίζεται με μια εταιρεία στο Μεξικό που όντως αποσκοπούσε στην μελέτη της αναδιαμόρφωσης συμπεριφοράς, αναφέρεται πως είχε κλείσει από το κράτος λόγο των απάνθρωπων μέσω που χρησιμοποιύσε για την εξέλιξη της έρευνας.
‘Ηταν τελικά τόσο βλαβερό το Polybius;
Τέλος, πρέπει να λάβουμε υπόψιν πως το σκεπτικό της εποχής διαφέρει αρκετά με το σημερινό. Προφανώς και η διαδεδομένη έννοια του Professional Gamer δεν υπήρχε, όπως ούτε και η λογικότερη προσέγγιση σχετικά με τα παιχνίδια καθώς τότε, όπως και ελαφρώς λιγότερο τώρα, ήταν πράγματα που σε έσπρωχναν προς το κακό. Αυτά τα μπλιμπλίκια σε βάζουν στον κακό τον δρόμο που λέει κι η μαμά μου. Αν λοιπόν σε μια κοινωνία που ό,τι διαδιδόταν δια του λόγου, περιέχοντας μια υπόνοια μυθοπλασίας και κάποια σύνδεση με την πραγματικότητα, είναι πάρα πολύ εύκολο να δημιουργηθεί ένας αστικός μύθος και να πάρει ακόμα μεγαλύτερες εκτάσεις. Δεν χρειάζεται καν να εξηγηθεί ιατρικά το πως μπορείς να πάθεις ημικρανία μετά από πολύωρο παίξιμο, εκτός αν είναι στα ’80s στη Αμερική σε επικίνδυνο χώρο ενώ το κράτος έχει προγράμματα στρατολόγησης και τα ναρκωτικά ήταν ελαφρώς στην μόδα.
Όσο ενδιαφέρον και αν είναι σαν ιστορία, υπάρχουν αρκετά σημεία που μπορεί να την ξεχωρίσουν στα πραγματικά γεγονότα έως και απλά στην λογική ενός παραμυθιού. Επίσης είναι από αυτές τις υποθέσεις που σε κάνουν να γυρίζεις πίσω στον χώρο που παραδόξως το κάνουν το όλο πράγμα όλο και πιο ενδιαφέρον. Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον υπάρχουν περισσότερα στοιχεία σχετικά με αυτό τον θρύλο που όπως φαίνεται είναι απλά αποκύημα φαντασίας. Η μήπως όχι?