Κάνουμε βουτιά στο παρελθόν και φέρνουμε στην επιφάνεια ξανά το Assassin’s Creed II!
Μπορεί ένα παιχνίδι να σε μαγέψει τόσο, που ακόμα και μια δεκαετία αργότερα να βρίσκεις τον εαυτό σου να το εκτιμάει όπως παλιά; Ιδού η απορία! Λόγος γίνεται για το Assassin’s Creed II, τον τίτλο της Ubisoft, που, τελικά, γέννησε το πολυαγαπημένο και δημοφιλές ομώνυμο franchise. Ένα παιχνίδι που προσωπικά δε θα ξεχάσω ποτέ από τότε που το πρωτόπαιξα, πίσω στο 2009. Και φυσικά, πάντα επιστρέφω σε αυτό, σε στιγμές νοσταλγίας αυτής της μοναδικής εμπειρίας που βίωσα ως παιδί.
Το Assassin’s Creed II, 12 χρόνια μετά, εξακολουθεί να φαντάζει ως ένα από τα μεγαλύτερα διαμάντια του gaming και της σειράς. Παρόλο που όλα ξεκίνησαν με το πρώτο AC, το δεύτερο κατά σειρά παιχνίδι θεωρείται από πολλούς εκείνο που ανέδειξε τη σειρά και την έκανε να απογειωθεί.
Εισαγωγή με μυαλό!
Αρχικά, πρώτο και δεύτερο παιχνίδι συνδέονται άριστα μεταξύ τους με αποτέλεσμα να υπάρχει μια συνοχή που σιγά-σιγά ξετυλίγει την, ως τότε, μπερδεμένη ιστορία του Desmond Miles. Η αιώνια διαμάχη μεταξύ Assassins και Templars αρχίζει εδώ να παίρνει μορφή και γίνεται φανερό ότι πέρα από την ιστορία του Desmond και των προγόνων του, το παιχνίδι στηρίζεται στην εξέλιξη αυτής της διαμάχης μέσα στα χρόνια και στην αναζήτηση, όχι μόνο του Apple of Eden, αλλά της απόλυτης δύναμης.
Κάνοντας μια βουτιά στο storyline του παιχνιδιού, ξεκινάμε από το σημείο μηδέν, τη γέννηση του Ezio Auditore da Firenze, του πιο αγαπημένου, όπως θα φανεί αργότερα, χαρακτήρα της σειράς. Η αναλυτική αυτή εισαγωγή στο παιχνίδι μας επιτρέπει να ενταχθούμε ομαλά στο κλίμα της εποχής, στην Αναγεννησιακή Ιταλία του 15ου αιώνα και στη ζωή του πρωταγωνιστή μας. Ήδη από την αρχή γίνεται φανερό πόσο πολύ καλοδουλεμένος είναι ο χαρακτήρας του Ezio σε σχέση με τον Altair. Χαρακτηριστικά όπως αυτοπεποίθηση, αλαζονεία και εγωισμός αποδίδονται στην προσωπικότητά του σκιαγραφώντας έναν ανεξάρτητο νέο που δεν θέλει να αλλάξει τίποτα στην ιδανική ζωή του.
“It is a good life we lead brother”, “The best. May it never change”, “And may it never change us”.
Τα λόγια του Federico στον Ezio.
Αυτή είναι η αξέχαστη στιχομυθία του Ezio με τον αδερφό του, η οποία μας εισάγει στο κύριο μέρος του παιχνιδιού με έναν ευφυή και ομαλό τρόπο, ο οποίος προκύπτει από την ίδια την πλοκή, ωθώντας την να προχωρήσει. Παράλληλα, το mission structure του παιχνιδιού είναι τεράστιο και διαφέρει αρκετά από τα κλασικά open world παιχνίδια. Την πρώτη θέση εδώ παίρνουν τα Assassin Tombs, τα οποία έχουν ποικιλία, είναι περίπλοκα και οδηγούν τον παίκτη στην απόκτηση της πανοπλίας του Altair, συνδέοντας και πάλι τους δύο τίτλους. Επιπλέον, το στοιχείο των stealth assassinations βρίσκεται στα καλύτερά του. Οι περισσότερες εκτελέσεις μπορούν να γίνουν με οποιονδήποτε τρόπο επιθυμεί ο παίκτης, τεχνική που στο πρώτο παιχνίδι ήταν πιο περιορισμένη, ενώ μετά την αλλαγή του game engine άρχισε να περιορίζεται σχεδόν ολοκληρωτικά.
Υπό εξέλιξη…
Παράλληλα, όσο προχωρά η, άκρως ενδιαφέρουσα, ιστορία του παιχνιδιού, παρακολουθούμε τον ίδιο τον Ezio να αλλάζει και να μετατρέπεται από έναν αλαζόνα έφηβο σε έναν δολοφόνο που παλεύει να πάρει εκδίκηση από τα άτομα που ευθύνονται για το χαμό του πατέρα και των αδερφών του. Αυτή τη εξέλιξη του πρωταγωνιστή, πράγμα αρκετά σπάνιο στους πιο πρόσφατους τίτλους, γίνεται φανερή ακόμα και μέσα από την στάση του στο παιχνίδι, καθώς και το voice acting, το οποίο είναι εξαιρετικό. Ο Roger Craig Smith όχι μόνο τελειοποιεί την ιταλο-αγγλική προφορά, αλλά μεταβάλλει φανερά τη φωνή και τον τόνο του, όσο ο Ezio μεγαλώνει, αλλάζει και ωριμάζει.
To Assassin’s Creed II είναι ζωντανό
Φυσικά, δε μπορούμε να αγνοήσουμε και την σκηνοθετική ομορφιά του Assassin’s Creed II. Οι περιοχές της Ιταλίας, κατασκευασμένες σχεδόν με κάθε λεπτομέρεια, μας μεταφέρουν αμέσως στην εποχή της Αναγέννησης. Ακόμα και οι NPCs μοιάζουν να είναι «ζωντανοί» και όχι τόσο αυτοματοποιημένοι, όπως παλιά (δε θα μιλήσω καν για τα bugs σε επόμενους τίτλους). Τα viewpoints αποτελούν κομμάτι απαραίτητο για την εξέλιξη της ιστορίας, ενώ η «κατάκτησή» τους μοιάζει συχνά με μίνι παζλ, απαιτώντας από τον παίκτη να βρει τις κατάλληλες κινήσεις, πράγμα που επίσης χάνεται σε επόμενα παιχνίδια.
Όπως είναι γνωστό, τα AC παιχνίδια εντάσσουν ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα στην πλοκή, πράγμα που συμβαίνει και εδώ. Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι προσθέτει μια μοναδική πινελιά στο παιχνίδι, ειδικά με την ένταξη του Flying Machine στα missions. Πρόκειται για κάτι απόλυτα καινοτόμο, ενώ γενικότερα, η λογική του παιχνιδιού εστιάζει στο να ανταμείβει τον παίκτη με βασικό εξοπλισμό σταδιακά, και όχι αμέσως, όπως συνέβη σε πολλούς μεταγενέστερους τίτλους. Επιπλέον, οι υπόλοιποι χαρακτήρες που εμφανίζονται στο παιχνίδι δεν είναι ασήμαντοι, διαθέτοντας την δική τους ιστορία και δυναμισμό.
Λόγος πρέπει να γίνει και για το soundtrack του παιχνιδιού από τον Jesper Kyd. Όλα τα κομμάτια ταιριάζουν απόλυτα με την εποχή της Αναγέννησης και τα γεγονότα του παιχνιδιού, ενώ το αξέχαστο Ezio’s Family αποτέλεσε αργότερα το main theme της σειράς.
Ίδια μαγεία 12 χρόνια αργότερα…
Όπως ανέφερα και νωρίτερα, στο Assassin’s Creed II η ιστορία του Desmond αρχίζει σταδιακά να ξεδιπλώνεται. Ο ίδιος μαθαίνει ότι είναι μέλος των Assassins και πως πρέπει να σώσει τον κόσμο, που σύντομα θα αντικρίσει μια μεγάλη καταστροφή. Παράλληλα, από τον πρώτο ήδη τίτλο μαθαίνουμε λίγα πράγματα για το Subject 16, το άτομο που προηγήθηκε του Desmond και που άφησε, όπως μαθαίνουμε στο τέλος του παιχνιδιού, σημαντικά στοιχεία που μόνο δεύτερος θα μπορούσε να ανακαλύψει. Το μυστήριο γύρω από το Subject 16 ξεδιαλύνεται στο δεύτερο παιχνίδι με ένα κυνήγι στοιχείων που συνθέτουν μια βαθύτερη ιστορία. Πρόκειται για την ιστορία της δημιουργίας του ανθρώπινου γένους και την συμβίωση αυτού με τους Isu, ή αλλιώς “The ones who came before”. Με το τέλος του παιχνιδιού τα κομμάτια του παζλ αρχίζουν να ενώνονται και η ιστορία αρχίζει πραγματικά να ξεδιπλώνεται, δίνοντας αιτία στο franchise να συνεχιστεί.
Ο τρόπος με τον οποίο έχει σχεδιαστεί ο Ezio τον μετατρέπει τελικά σε ένα από τους καλύτερους videogame χαρακτήρες όλων των εποχών, ενώ το παιχνίδι διέπεται συνολικά από το αρχικό στυλ, το οποίο οραματίστηκαν οι δημιουργοί του. Η ένωση της ιστορίας, της γνώσης, της φαντασίας και της πλοκής επιτυγχάνεται με άριστο τρόπο δημιουργώντας μια ιδανική ποικιλία, που δεν κάνει το παιχνίδι κουραστικό. Όλα αυτά αρχίζουν σταδιακά και χάνονται στα επόμενα παιχνίδια, έως ότου το franchise κάνει τελικά μια αλλαγή 180 μοιρών. Για κάποιον που αγάπησε το αρχικό όραμα του Assassin’s Creed, δεν υπάρχει αμφιβολία, πως το δεύτερο παιχνίδι είναι ακόμα τόσο μαγευτικό, όσο ήταν πριν από 12 χρόνια.