Την προηγούμενη φορά στο The Vault, παίξαμε το Prey και τραβήξαμε παραλληλισμούς ανάμεσα στο κρυφό διαμάντι της Arkane και το εμβληματικό BioShock της Irrational Games. Έχοντας μιλήσει τόσο πολύ για το αρχικό BioShock, μου έλειψε λίγο το απίστευτο world building, τα εντυπωσιακά σκηνικά και η πρωτότυπη αφήγηση της σειράς BioShock. Και κάπως έτσι bootάρα στο Xbox μου το BioShock Infinite.
Μέχρι τώρα, είχα παίξει μόνο το πρώτο game στην σειρά. Σχεδόν εγκληματικό, ξέρω. Το BioShock είναι ένας τίτλος κάπως δύσπεπτος όμως. Σε μαγεύει τόσο με τον εξαιρετικό του κόσμο και τα σύνθετα κοινωνικά μηνύματα που περνάει, που είναι δύσκολο να προχωρήσεις γρήγορα σε κάποιο άλλο game. Θέλεις λίγο χρόνο για να το εκτιμήσεις πλήρως. Οπότε αρκετό καιρό μετά το πρώτο μου playthrough του BioShock, ήρθε η ώρα να εξετάσουμε το BioShock Infinite.
Το μυαλό πίσω από τον πρώτο τίτλο BioShock, ο Ken Levine, συνεχίζει το έργο του στο Infinite. Όλως περιέργως, το BioShock 2 που κλείνει οριστικά (?) το κεφάλαιο της Rapture, δεν είναι δική του δουλειά. Έχοντας skipάρει (και εγώ και ο Levine) έναν τίτλο στη σειρά, είχε συσσωρεύσει αρκετές φρέσκες ιδέες για να δημιουργήσει κάτι εξίσου ξεχωριστό με τον μαγευτικό κόσμο της Rapture. Ας πλησιάσουμε τον φάρο, ας δεθούμε την καρέκλα κι ας ανεβούμε στην πόλη που πετάει πάνω από τα σύννεφα.
Η ιπτάμενη πόλη
Οι παράξενοι κόσμοι είναι το name of the game για το BioShock. Είτε πρόκειται για μια μεγαλούπολη στον πάτο της θάλασσας είτε για μια ιπτάμενη πολιτεία, ξέρεις ότι ετοιμάζεσαι να βυθιστείς σε ένα απίστευτα καλοφτιαγμένο φανταστικό σύμπαν. Υπάρχει κάποιος λόγος που το BioShock ομόφωνα θεωρείται αριστούργημα και ο Levine ένας από τους ελάχιστους auteurs της gaming βιομηχανίας. Για πολλούς μάλιστα, το BioShock και η Rapture είναι ο λόγος που το gaming μπορεί να θεωρηθεί τέχνη.
It’s BioShock, but better
H Columbia βαδίζει στα χνάρια της Rapture, αλλά πολλές φορές προς την αντίθετη κατεύθυνση. Είναι ένα εξωτικός, αλλόκοτος κόσμος αλλά αντί να βρίσκεται βυθισμένη στον ωκεανό, πετάει. Περνάει βαθιά κοινωνικά μηνύματα, όχι (πάντα) κατά του καπιταλισμού, αλλά κατά των κοινωνικών διαφορών και των θρησκοκεντρικών κοινωνιών. Το BioShock Infinite πατάει πάνω στην βασική φόρμουλα του BioShock και την πηγαίνει αρκετά βήματα παραπέρα.
Στο πρώτο BioShock, η Rapture ήταν άδεια, ή τουλάχιστον δεν είχε ζωντανούς κατοίκους. Το μόνο που έβλεπες ήταν τα απομεινάρια μιας κοινωνίας που ευημερούσε. Στην Columbia βλέπεις μεγάλες ταξικές διαφορές και την αγανάκτηση των φτωχότερων πολιτών. Βλέπεις ρατσιστικές διακρίσεις, την εκμετάλλευση των έγχρωμων πολιτών από τους λευκούς. Τους βοηθάς μάλιστα, να επαναστατήσουν ενάντια στους δυνάστες τους. Οι πράξεις σου έχουν κάποιο αντίκτυπο στην πόλη, το τοπίο δεν είναι στατικό, αλλά ένα διαδραστικό περιβάλλον στο οποίο επεμβαίνεις. Σε σύγκριση με τον Booker του BioShock Infinite, ο Jack του αρχικού BioShock μοιάζει σαν τουρίστας στην Rapture.
Το μοναδικό art design του BioShock Infinite
Φυσικά, το Infinite δεν θα μπορούσε να είναι επάξιος συνεχιστής του BioShock δίχως τον μαγευτικό κόσμο, γεμάτο με υπονοούμενα νοήματα. Επιβλητικά σκηνικά, ξεχωριστό art design. Αξέχαστα character models, που κάνουν τους χαρακτήρες όσο αξιομνημόνευτες όσο και οι προσωπικότητες τους. Δεν γίνεται να δεις στιγμιότυπο αυτού του τίτλου και να μην καταλάβεις κατευθείαν από ποιο game προέρχεται. Πρόκειται για ένα δεξιοτεχνικό συνδυασμό του steampunk στυλ με την Αμερικανική Πατριωτική θεματική και διάφορες θεϊκές ή ηρωικές μορφές. Το αποτέλεσμα είναι πραγματικά μοναδικό.
Κλειδί στον χαρακτήρα της Columbia αποτελεί η αρχιτεκτονική της πόλης. Τα in-game σκηνικά αντλούν έμπνευση από πραγματικά κτήρια και παίρνουν το twist του Infinite art design. Η Columbia είναι πραγματικά ένας μαγευτικός κόσμος, με την πρώτη ματιά. Τα κρυφά νοήματα όμως είναι αυτά που θέτουν τέλεια τον τόνο για την βαθύτερη ιστορία που αφηγείται το BioShock Infinite. Όπως ακριβώς και η Rapture, έτσι και η Columbia αποτελεί κατά κάποιον τρόπο έναν από τους χαρακτήρες της ιστορίας. Η πόλη είναι ένας από τους βασικούς αφηγηματικούς πυλώνες.
Ο ρόλος του καλλιτεχνικού σχεδιασμού στην αφήγηση
Η Columbia ξεκινά ως η απεικόνιση της ιδεατής πολιτείας, ελεύθερη από τα δεσμά του επίγειου βίου. Με το που πατήσεις το πόδι σου στην πόλη, καταιγίζεσαι από μηνύματα για το πόσο φοβερή είναι η ζωή εκεί πέρα. Σύντομα όμως, πέφτουν οι μάσκες και βλέπεις το ιδεατό να καταρρέει. Οι χαρούμενοι πολίτες που είδες; Η οικονομική και κοινωνική elite που ζει (κυριολεκτικά) στο ροζ συννεφάκι της. Η πραγματικότητα απέχει πολύ από την πρώτη εντύπωση. Οι πολίτες είναι σε μεγάλο βαθμό καταπιεσμένοι, δέσμιοι ενός θεοκρατικού καθεστώτος. Οι έγχρωμοι, σκλάβοι. Το Infinite δεν φοβάται να θίξει θέματα όπως οι ρατσιστικές διακρίσεις, οι ταξικές διαφορές και η τυφλή πίστη σε μια ανώτερη δύναμη, πολύ καιρό πριν όλα αυτά γίνουν meta θεματολογίες. Κι όλα αυτά, χωρίς να συγκρατείται. Ο Levine δεν μετράει τα λόγια του. Η απεικόνιση του Infinite είναι όσο ωμή και αφιλτράριστη όσο και η πραγματικότητα των θεμάτων αυτών.
Source: Gaming Rebellion
Το BioShock Infinite χρησιμοποιεί εκπληκτικά το ύφος ενός παραμυθιού. Ο κόσμος είναι πέρα για πέρα φανταστικός, και βυθίζεσαι μέσα σε μία μαγική περιπέτεια. Οι αλληγορίες χρησιμοποιούνται σε μεγάλο βαθμό εδώ πέρα. Μια ιπτάμενη πόλη, μια πριγκίπισσα φυλακισμένη σε ένα κάστρο από έναν τρελό βασιλιά με ένα γιγάντιο πουλί-ρομπότ να την φυλάει. Σαν παραμύθι της Disney, gone wrong.
Η πλοκή
Τα όμορφα σκηνικά και τα κρυφά νοήματα, είναι αρκετά για να ερωτευθούν οι περισσότεροι τον κόσμο του Infinite. Κι όμως, αυτά είναι μόνο η αρχή. Το Infinite αφηγείται μια άλλη, εξίσου μαγευτική ιστορία. In true BioShock fashion, όλα αρχίζουν με έναν φάρο.
O Booker DeWitt, ο πρωταγωνιστής του Infinite, είναι ένας πρώην ντετέκτιβ (πιο πολύ μισθοφόρος) που εργαζόταν με το πρακτορείο Pinkerton. “Bring us the girl and wipe away the debt”, είναι μια φράση που θα ακούσουμε πολύ συχνά στο Infinite. Με αυτή τη φράση μας αφήνουν δύο μυστηριώδεις φιγούρες στον φάρο που θα μας μεταφέρει στην Columbia. Στην ιπτάμενη πόλη, πρέπει να βρούμε το κορίτσι που ζει σε έναν πύργο, αποκομμένη απο την υπόλοιπη κοινωνία.
Με το που πατήσουμε το πόδι μας στην Columbia, δεν θα αρχίσουν να μας κρεμάσουν την ταμπέλα του νούμερο 1 Public Enemy. Ο Prophet, ο θρησκευτικός αρχηγός της Columbia θα ρίξει όλες του τις δυνάμεις πάνω μας, προσπαθώντας να μας απτρέψει από το να πλησιάσουμε τον πύργο. Πολεμώντας ορδές εχθρών όμως, κουτσά στραβά, θα καταφέρουμε να φτάσουμε στον προορισμό μας.
Η χαρισματική Elizabeth
Η Elizabeth παρουσιάζεται αρχικά ως παραλληλισμός με τις πριγκίπισσες της Disney. Εγκλωβισμένη σε έναν πύργο ολομόναχη, περνούσε τον χρόνο της μελετώντας για τον έξω κόσμο μέχρι να έρθει ο ήρωας να την σώσει και να βουτήξουν σε μια έντονη περιπέτεια. Μέχρι να ανακαλύψεις ότι όσο ήταν κλεισμένη στον πύργο την παρακολουθούσαν οι “απ΄ έξω” και έκαναν πειράματα πάνω της. Και εξαιτίας αυτού, έχει κάποιες υπερδυνάμεις. Έχει ένα ιδιαίτερα τραγικό backstory σαν χαρακτήρας. Κι όμως, η Elizabeth είναι η “κόλλα” που κρατάει ενωμένο το Infinite.
Source: Gaming Rebellion
Οι animators έκαναν εκπληκτική δουλειά και η Elizabeth έχει φοβερές εκφράσεις προσώπου, ιδιαίτερα στην Remastered έκδοση που έπαιξα εγώ. Την παράσταση όμως κλέβει η Courtnee Draper που φέρνει τον χαρακτήρα στη ζωή με την φωνή της. Οι διάλογοι ανάμεσα σε αυτήν και τον Booker (στον οποίο δανείζει την φωνή του ο επίσης εξαιρετικός Troy Baker) είναι πάντα on-point. Έτσι, γρήγορα αναπτύσσεται μια ιδιαίτερη χημεία ανάμεσα τόσο στον παίχτη και στον χαρακτήρα, όσο στον Booker και την Elizabeth. Νιώθεις πως πραγματικά έχεις έναν συνταξιδιώτη μαζί σου.
Βέβαια, η πλοκή δεν τελειώνει εκεί. Σύντομα ο Booker θα αποφασίσει να βοηθήσει την Elizabeth να βρει τον λόγο για τον οποίο ήταν κλειδωμένη στον πύργο τόσα χρόνια. Θα περάσουν αρκετές περιπέτειες μαζί, βυθίζοντας την ιπτάμενη πόλη στο χάος στο πέρασμα τους. Ο Booker δεν είναι σιωπηλός πρωταγωνιστής όπως ο Jack από το πρώτο BioShock και αυτό βοηθά σημαντικά στην αφήγηση.
Οι χαρακτήρες και ο κόσμος
Βέβαια, ο Booker και η Elizabeth οι μόνοι χαρακτήρες που έχουν σημαντικό ρόλο στην πλοκή. Το BioShock Infinite έχει πολύ μετρημένη φύση. Τίποτα από όσα κάνεις δεν είναι περιττό, όλα επιτελούν κάποιον σκοπό. Έρχεσαι σε επαφή με σημαντικούς χαρακτήρες της Columbia και κάνεις αρκετά πράγματα ώστε να νιώθεις πως η παρουσία σου εκεί έχει κάποια επίδραση.
Ο Cornelius Slate είναι ένας παλιός γνωστός του Booker από τα χρόνια του στον στρατό. Θα σε βοηθήσει να εξοικιωθείς με τον πρωταγωνιστή. Ο Jeremiah Fink είναι ένας μεγαλοεπιχειρηματίας, από τα πιο πλούσια άτομα στην Columbia. Θα σου δείξει την καταπίεση που βιώνει ο λαός στα χέρια των δυνατών. Η Daisy Fitzroy είναι η αρχηγός του λαϊκού επαναστατικού κινήματος. Θα σε βοηθήσει να ξεκινήσεις την επανάσταση, απελευθερώνοντας τους πολίτες της Columbia. Ο Comstock είναι ο Prophet, ο ανώτατος αρχηγός της πόλης, που ελέγχει τα πάντα. Αν και φαίνεται κωμικά μοχθηρός σε κάποιες στιγμές, όταν φτάσεις στο τέλος του δρόμου, όλα αρχίζουν και βγάζουν νόημα.
Οι χαρακτήρες και οι διάλογοι είναι εξαιρετικά γραμμένοι. Ο Ken Levine κατάφερε να ξεπεράσει τον εαυτό του με το BioShock Inifnite. Σου δίνει “τόσο, όσο”. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο από ότι χρειάζεται να δεις και να κάνεις. Βλέπεις τους χαρακτήρες μόνο όσο χρειάζεται, αρκετά για να καταλάβεις τι ρόλο παίζουν και όχι αρκετά για να τους βαρεθείς. Μπορείς όμως να μάθεις πάντα περισσότερα για αυτούς από τα audio logs που βρίσκονται σκορπισμένα στην Columbia.
Τι λέει το gameplay όμως;
Καλά όλα αυτά για την πλοκή, τα αφηγηματικά πλαίσια και το art design, αλλά χωρίς καλό gameplay το game θα ήταν ημιτελές. Ούτε σε αυτόν τον τομέα υστερεί. Το gunplay ιδιαίτερα ικανοποιητικό, με το κάθε όπλο να επιτελεί έναν συγκεκριμένο σκοπό. Δεν υπάρχει τεράστιος αριθμός όπλων αλλά κάθε ένα σε αναγκάζει να προσαρμόσεις το playstyle σου αναλόγως. Μπορείς να κουβαλάς μόνο δύο όπλα. Έτσι, το game βάζει φρένο στο πόσο δυνατός μπορείς να είσαι. Υπάρχουν upgrades τα οποία βρίσκεις εξερευνώντας στον κόσμο, είτε στην μορφή “ρούχων”, είτε ως απλά stat boosts. Βέβαια και οι εχθροί γίνονται περισσότεροι (αλλά και πιο δυνατοί) όσο προχωράς στο game.
Το σύστημα που καθιέρωσε το πρώτο BioShock, με το όπλο στο ένα χέρι και το Plasmid στο άλλο βρίσκεται στην καλύτερη του εκδοχή στο Infinite. Τα Vigors έχουν αντικαταστήσεις τα Plasmids, αλλά λειτουργούν σε μεγάλο βαθμό με τον ίδιο τρόπο. Το να συνδυάζεις τα Vigors με τα κανονικά όπλα είναι το πιο ικανοποιητικό πράγμα σε όλο το game. Οδηγεί σε πολύ αστεία αποτελέσματα, όπου απλά κάνεις force push τους εχθρούς από την άκρη της ιπτάμενης πόλης. Και νιώθεις εξαιρετικά δυνατός την ίδια στιγμή. Σε κάποια από τα πιο μεγάλα fights, η δράση είναι πραγματικά καταιγιστική.
Μια φρέσκια πνοή
Άλλη μια φοβερή προσθήκη στο Infinite είναι το Skyhook και οι εναέριες ράγες πάνω στις οποίες μπορείς να γαντζωθείς. Δίνει μια εντελώς διαφορετική διάσταση στα shooting galleries, και ταιριάζει απόλυτα τον χαρακτήρα της ιπτάμενης πόλης. Σου δίνει την δυνατότητα να κάνεις φαντασμαγορικές εναέριες επιθέσεις. Ή narrow escapes λίγο πριν το HP σου φτάσει στο μηδέν.
Αυτό που κάνει το gameplay να ξεχωρίζει από τους προηγούμενους τίτλους της σειράς όμως είναι πως δεν πολεμάς τις ορδές των εχθρών μόνος σου αυτή τη φορά. H Elizabeth κάθεται πίσω από cover και σου πετάει κάθε λίγο πολεμοφόδια. Σφαίρες, healing tonics, salts. Μπορεί να μην είσαι το one man army που ήσουν στα προηγούμενα BioShock, αλλά αυτό δεν είναι κακό. Σου δίνει την αίσθηση ότι έχεις και συμμάχους στο πεδίο της μάχης, ενώ ταυτόχρονα κάνει πιο δυναμικό τον χαρακτήρα της Elizabeth.
Άρα αξίζει να παίξω το BioShock Infinite;
Χωρίς δεύτερη σκέψη. Το BioShock Infinite είναι μια από τις καλύτερες εμπειρίες που μου έχει προσφέρει το gaming. Το story είναι απίστευτα engaging, οι χαρακτήρες χαρισματικοί και ο κόσμος του BioShock γοητευτικότατος. Σίγουρα από τους τίλους που όταν το παίζεις για πρώτη φορά αναφωνείς “γιατί δεν το είχα δοκιμάσει αυτό εδώ και τόσο καιρό;”. Το συνοδευτικό Burial at Sea DLC προσφέρει μια ευκαιρία να επσιτρέψουμε στην Rapture που γνωρίσαμε στους δύο προηγούμενους τίτλους.
Αυτό που μου κέντρισε πολύ το ενδιαφέρον με το Infinite, είναι πως δεν χάνει ποτέ την εστίαση του σαν αφήγηση. Αφηγείται μια συγκεκριμένη ιστορία, και το κάνει τέλεια. Δεν έχει open-world χαρακτηριστικά με χίλια δυο πράγματα σε κάθε γωνία του κόσμου να σου αποσπάνε την προσοχή. Δεν ασχολείται με side quests επειδή το main story είναι ποιοτικότατο και ικανοποιητικό σε διάρκεια. Η Irrational Games καταλαβαίνει άριστα τα “δυνατά σημεία” του παιχνιδιού της και δεν προσπαθεί να γεμίσει το πιάτο της με περισσότερα από ότι μπορεί να φάει.
Θα πει κανείς ότι αυτό το “on-the-rails” experience αφαιρεί την δυνατότητα επιλογής του χρήστη. And that’s fine κατά την άποψη μου. Δεν χρειάζεται όλα τα games να είναι ίδια. Μέσα στο σύγχρονο χάος της gaming βιομηχανίας, όπου κάθε τίτλος προσπαθεί να κάνει το ίδιο πράγμα με διαφορετική προσέγγιση, χρειαζόμαστε περισσότερους τίτλους σαν το BioShock Infinite να μας θυμίζουν ότι η παλιά, κλασική συνταγή καλογυαλισμένου gameplay και μιας μαγευτικής ιστορίας σπάνια αποτυγχάνει.
Σημείωση: Τα screenshots στο άρθρο αυτό δεν είναι δικά μου, καθώς το BioShock Collection στο Xbox σου αφαιρεί την δυνατότητα να τραβάς screenshots. Οι πηγές βρίσκονται στα links κάτω από τα galleries.