Κάθε χρόνο έρχεται ένα game που θέτει τις προσδοκίες μας για το ποιόν όσων θα ακολουθήσουν μέσα στο έτος. Είναι το game που καλούνται οι επόμενες κυκλοφορίες να ξεπεράσουν για να θεωρηθούν πραγματικά καλές, για να μπουν στην “κλίκα” των 9/10 και των 10/10. Είναι ο πήχης, το benchmark, το game to beat. Και φέτος, χάρη στην Arkane ο πήχης είναι πολύ ψηλά. Γιατί το Deathloop είναι το game που από τα πρώτα λεπτά σε κάνει να αναφωνείς: “Ναι… ναι, αυτό θα είναι καλό.”
Η Arkane δεν μας έχει απογοητεύσει ποτέ. Κάθε άλλο μάλιστα, κάθε game που βγάζουν αυτά τα αλάνια διορθώνει πλήρως τις αδυναμίες της προηγούμενής τους δουλειάς. Και ποτέ δεν επαναλαμβάνονται, πάντα έχουν κάτι φρέσκο να προσφέρουν. Πραγματικά θαυμάζω το ότι οι δουλειές τους διαφέρουν στα concepts τόσο πολύ μεταξύ τους. Τι σχέση έχουν τα Dishonored, το Prey και το Deathloop; Ίσως το είδος, αν και αυτό είναι debatable. Έχοντας ακόμα φρέσκο το Prey, τα mechanics που έχουν βελτιώσει στο gameplay είναι ευδιάκριτα: από το σύστημα κίνησης μέχρι την αίσθηση των όπλων.
Το Deathloop αναβλύζει χαρακτήρα και στο σημερινό πίνακα κυκλοφοριών όπου όλα τα FPS μοιάζουν τυποποιημένα, αυτός είναι ένας πολύ γερός άσσος για να έχεις στο μανίκι σου. Θυμίζει Borderlands ή BioShock με το πόσο αναγνωρίσιμο είναι. Βλέποντας στιγμιότυπα από το game, δεν υπάρχει περίπτωση να ρωτήσεις “ποιο game είναι αυτό;”.
Αρκετά με τα προκαταρκτικά όμως. Ας μπούμε στο ψητό:
TL;DR
| Θα το λατρέψεις αν: | Όχι για εσένα αν: |
|---|---|
| – Σου αρέσει το γεμάτο αδρεναλίνη gameplay | |
| – Γουστάρεις να λύνεις γρίφους | – Ψάχνεις για μια ιστορία με cinematic αφήγηση |
| – Σου αρέσει μια γεμάτη ανατροπές αφήγηση | – Δεν έχεις υπομονή να ξαναπροσπαθείς κάθε φορά που πεθαίνεις |
| – Σχεδιάζεις προσεκτικά το κάθε βήμα σου |
Το παρακάτω review δεν περιέχει spoilers για το Deathloop.
Γραφικά
Το νησί κολλημένο στη λούπα
Στο Deathloop διαδραματίζεται στο Blackreef, ένα νησί χωρισμένο σε τέσσερις (ή πέντε) πολύ διαφορετικές μεταξύ τους περιοχές. Κάθε περιοχή έχει αρκετά να σου δείξει, υπάρχει αρκετή ποικιλία για να μην βαρεθείς, αλλά μετά από λίγο θα μάθεις τις περιοχές ώστε να μην χάνεσαι κιόλας. Ξεκινώντας από την παραλία που ξυπνάς μπερδεμένος, θα ταξιδέψεις στο κέντρο μιας κωμόπολης, σε μία επαρχιακή έπαυλη, σε ένα κέντρο ερευνών (for the lack of a better word) και στο καρνάγιο. Για αρχή. Κάθε district έχει κι άλλες περιοχές να ανακαλύψεις στις οποίες θα σε οδηγήσει είτε το narrative, είτε θα πας μόνος σου αν σου αρέσει η εξερεύνηση. Το Blackreef είναι γεμάτο λεπτομέρειες και easter eggs. Θα το λατρέψεις, αν το μάτι σου πιάνει τα fine print.
Όπως ακριβώς και στο Prey, μέχρι να φτάσεις στο τέλος της ιστορίας, θα συνεχίσεις να ανακαλύπτεις κρυφές γωνιές σε κάθε district. Ταυτόχρονα, κάθε περιοχή είναι διαθέσιμη σε τέσσερις διαφορετικές ώρες της ημέρας. Εκτός από τον φωτισμό και τα εφέ καιρού, αλλάζει σημαντικά και η διακόσμηση (το layout) της εκάστοτε περιοχής. Κάθε περιοχή είναι διακοσμημένη σαν ένας πολύχρωμος αχταρμάς. Γκραφίτι, αισθητική 60s, κι ένα σωρό άλλα στοιχεία που ταιριάζουν θεματικά με τον χαρακτήρα που βρίσκεται στην κάθε περιοχή. Η αισθητική του είναι υπέρτατη. Είναι σαν ένα μυαλό γεμάτο σκόρπιες σκέψεις που πασχίζει να συγκροτήσει έναν λογικό συνειρμό. Είναι πολύ όμορφο οπτικά κι ας μην καταλαβαίνεις ακριβώς τι παίζει. Όλα θα βγάλουν νόημα στην πορεία.
Art Style με γενναία 60s’ vibes
Το πρώτο πράγμα που παρατηρείς στο Deathloop είναι σίγουρα το ξεχωριστό art style. Είναι eye catcher. Είτε μιλάμε για το πολύχρωμο design των εμπνευσμένων από τα 60s’ σκηνικών, είτε για το pop art στυλ στα custcenes και το UI, το Deathloop έχει ένα πολύ ενδιαφέρον στυλ. Κάθε plot point οπτικοποιείται φοβερά μέσα από τα cutscenes λίγων δευτερολέπτων. Τα περισσότερα σημαντικά in-game γεγονότα γίνονται όμως in real time, όχι σε cinematics. Οι χαρακτήρες έχουν πολυδιάστατα designs, τα οποία ταιριάζουν γάντι με την προσωπικότητά τους. Θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν βγει από τα καρέ κάποιας ταινίας της Disney. Επίσης, έχουν όλο το vintage drip που ελπίζεις να δεις. Οι goons, ή κοινώς τα πιόνια, που βρίσκονται στον δρόμο σου και θα αναγκαστείς να βγάλεις από την μέση, παρά τις πολύχρωμες και προσεγμένες ενδυμασίες τους, φοράνε προσωπεία.
Η πιο ενδιαφέρουσα επιλογή, κι ίσως το αγαπημένο μου πράγμα στο πως είναι στημένο το Deathloop, είναι το ιπτάμενο κείμενο που εμφανίζεται διαρκώς μπροστά σου. Σαν αιωρούμενο γκραφίτι, είναι σαν τις σκέψεις του Colt. Σου επαναλαμβάνει plot points, σε προειδοποιεί για επερχόμενο κίνδυνο ή σου δίνει απλά το ‘ok’ για να χαλαρώσεις. Χωρίς αυτά που βλέπεις μπροστά σου να ισχύουν πάντα. Είναι σαν ένας εσωτερικός διάλογος με τον εαυτό σου. Τo Deathloop είναι γεμάτο double entendres. Keep your eyes peeled.
To θέμα είναι ότι παίζοντας ένα ταχύ FPS όπως το Deathloop, σπάνια θα έχεις τον απαραίτητο χρόνο για να θαυμάσεις όλα όσα βρίσκονται γύρω σου. Όλα είναι θέμα χρόνου και, όσες φορές κι αν λουπάρεις, αυτός σπάνια θα είναι αρκετός για να τα περιεργαστείς όλα. Όπως ακριβώς και στο gameplay, θα παίρνεις μόνο κλεφτές ματιές από το τι έχει να σου προσφέρει το Blackreef. Ίσως να είναι καλύτερα έτσι, γιατί στα κλεφτά ποτέ δεν θα προλάβεις να προσέξεις τις αδυναμίες.
Animations & Performance
Τα in-engine animations κατά την διάρκεια των διαφόρων in-game events είναι πραγματικά πανέμορφα. Οι main χαρακτήρες είναι εκφραστικότατοι ακόμη κι εκτός του cinematic περιβάλλοντος. Τα animations των διαφόρων εχθρών που θα αντιμετωπίσεις είναι σχετικά απλοϊκά όμως. Τα όπλα παρουσιάζουν ικανοποιητική ποικιλία, και παρά το ότι τα animations είναι καλοφτιαγμένα και smooth, δεν αργούν να γίνουν ελαφρώς επαναλαμβανόμενα. Το ίδιο ισχύει σε μεγάλο βαθμό για τις εκτελέσεις και τα assassinations. Θα τα βλέπεις να γίνονται ξανά και ξανά, καθώς δολοφονείς εκατοντάδες εχθρούς. Τα εφέ των ειδικών ικανοτήτων που αποκτάς κατά την διάρκεια του παιχνιδιού παραμένουν όμως εντυπωσιακά.
Το Deathloop είναι ένα πολύ όμορφο game, αλλά σίγουρα δεν είναι ένα από τα games που αξίζει να παίζεις στα max settings. Υπάρχει Fidelity mode και RayTracing, αλλά είναι κλειδωμένα στα 30fps. Σε ένα τόσο πυρετώδες shooter, το Performance mode και τα 60fps είναι πρακτικά μονόδρομος. Στο Performance, η εμπειρία είναι πολύ smooth, αν και σίγουρα χρειάζεται περαιτέρω optimization. Η Arkane κλέβει λίγο με μερικά χαμηλότερης ποιότητας textures από ‘δω κι από ‘κει, όπου σπάνια θα πέσει το μάτι σου, αλλά υπάρχουν και μερικά textures τα οποία glitchάρουν. Πρόκειται περί περιστασιακού texture flickering μόνο: τίποτα game-breaking και τίποτα που δε διορθώνεται στο επόμενο patch.
Ταυτόχρονα, ο SSD του PS5 βοηθά το game να έχει όσο το δυνατόν λιγότερα loading screens: κάτι που χαλάει απίστευτα το γεγονός ότι το Deathloop συνδέεται στους servers της Bethesda για να αποθηκεύσει το progress σου κάθε φορά που αλλάζεις district. Η απουσία του local save είναι design choice, ώστε ο θάνατος να δρα ως τιμωρία, και όντως να χάνεις όσα δεν είχες κάνει Infuse. Εδώ δεν μπορείς απλά να γυρίσεις στο προηγούμενο save, μόνο στην προηγούμενη ημέρα.
Πλοκή (χωρίς spoilers)
Αφού οι μέρες είναι ίδιες όπως κι αν τις κοιτάς
Η ιστορία του Deathloop ξεκινά με τον Colt να ξυπνά σε μια ερημωμένη παραλία δίχως να θυμάται που βρίσκεται και πως κατέληξε εκεί. Δεν θυμάται ούτε καν ποιος είναι. Ακολουθώντας τις οδηγίες του αιωρούμενου γκραφίτι που βρίσκει μπροστά του, οδηγείται στο να συναντήσει την Julianna, η οποία από ότι φαίνεται έχει beef μαζί του για ανεξήγητους λόγους. Του λέει πως βρίσκονται κολλημένοι στον χρόνο και δίχως να αφήσει περιθώριο για διευκρινίσεις τον σκοτώνει. Ο Colt ξαφνιασμένος ξυπνά στην ίδια παραλία και ακολουθεί την ίδια ρουτίνα που ακολούθησε την προηγούμενη φορά, αυτή την φορά έχοντας αναμνήσεις του τι συνέβη προηγουμένως.
Ενώνοντας τα κομμάτια του παζλ, ανακαλύπτει πως βρίσκεται στο νησί Blackreef, το οποίο ήταν η εστία ενός επιστημονικού πειράματος που τον έχει “παγώσει” στον χρόνο, με όσους βρίσκονται στο νησί καταδικασμένους να ζουν την ίδια μέρα ξανά και ξανά δίχως να θυμούνται τι συμβαίνει. Οι μόνοι που φαίνεται να διατηρούν την μνήμη τους είναι ο Colt και η Julianna. Εκείνος είναι αποφασισμένος να λύσει το μυστήριο και να σπάσει την λούπα, ενώ εκείνη έχει σκοπό να τον σταματήσει και να διατηρήσει την ακεραιότητα της λούπας.
Κάθε πρωί απ’ την αρχή
Είναι ένα φαινομενικά απλό setup. Τα πράγματα όμως γρήγορα περιπλέκονται. Αυτοί που διασφαλίζουν την ακεραιότητα της λούπας είναι οκτώ κάτοικοι του νησιού και για να ξεπαγώσει τον χρόνο ο Colt, πρέπει να τους σκοτώσει όλους. Οι οχτώ αυτοί χαρακτήρες έχουν τους δικούς τους φρουρούς και το δικό τους πρόγραμμα μέσα στην ημέρα. Ταυτόχρονα, γνωρίζουν ότι προσπαθείς να τους βγάλεις από την μέση, οπότε είναι πάντα σε επιφυλακή. Χρειάζεται να μελετήσεις το πρόγραμμα τους και να μεθοδεύσεις τον τρόπο που θα τους ξεπαστρέψεις. Όμως, ακόμη κι αν κάποιος πεθάνει, με το που κάνει restart η λούπα το πρωί, θα είναι σαν να μην τον σκότωσες ποτέ. Το ίδιο ισχύει και για εσένα βέβαια, οπότε μην αγχώνεσαι.
Οι περισσότεροι από τους εν λόγω χαρακτήρες έχουν στην κατοχή τους ειδικές ικανότητες – τύπου υπερδυνάμεις – τις οποίες dropάρουν όταν τους σκοτώσεις. Αποκτώντας τις δυνάμεις ορισμένων από αυτούς θα σε βοηθήσει να νικήσεις κάποιους άλλους. Μπορείς να αρχίσεις το killing spree σου από όποιον θες, το game δεν σου υποδεικνύει ποιος είναι ο πιο σωστός δρόμος. Έχε κατά νου όμως ότι δεν θα είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις όλους τους εχθρούς από την αρχή. Ταυτόχρονα, η Julianna θα εμφανίζεται στον δρόμο σου κάθε τόσο, προσπαθώντας να σε σταματήσει.
Σύντομα θα καταλάβεις ότι το να σκοτώσεις 8 άτομα σε μία μέρα δεν είναι όσο εύκολο όσο ακούγεται. Πόσο μάλλον όταν όλοι τους βρίσκονται σε διαφορετικά μέρη, σε διαφορετικές ώρες. Θα χρειαστεί να ετοιμάσεις ένα γερό πλάνο ώστε να καταφέρεις να τους σκοτώσεις όλους μαζί, στην ίδια λούπα. Ερευνώντας τον κάθε χαρακτήρα, θα μάθεις μερικά αρκετά spicy μυστικά για αυτούς, σχετικά με τις σχέσεις ανάμεσα στους χαρακτήρες, καθώς και όλο το tea. Μην μπερδεύεστε, το Deathloop είναι ένα περίτεχνο μυστήριο δολοφονίας, μόνο που αυτή τη φορά εσύ παίζεις τον δολοφόνο.
Δεν παίζει χρόνος για εξηγήσεις
Η ιστορία του Deathloop ακολουθεί την ίδια ροή που ακολουθεί και το gameplay. Χαοτική δράση λίγων λεπτών ανάμεσα σε μακρά διαστήματα αδράνειας. Δεν γίνεται πάντα κάτι συνταρακτικό στην οθόνη σου, θα υπάρχουν πολλές στιγμές που απλά προσπαθείς να λύσεις γρίφους, να βρεις κάποιο αντικείμενο που σου χρειάζεται, ή να ψάχνεις ποιο κουμπί πρέπει να πατήσεις. Όταν συμβαίνει κάτι όμως, shit really goes down. H δράση είναι τόσο καταιγιστική που καμιά φορά ο διάλογος δεν προφταίνει αυτά που βλέπεις στην οθόνη σου.
Το game αντιμετωπίζει την ιστορία με την φιλοσοφία του πρώτα βλέπεις, μετά εξηγείς. Σαν να σου λέει “κλείσε, θα σε πάρω εγώ μετά”. Θα υπάρχουν στιγμές που δεν καταλαβαίνεις τι ακριβώς συνέβη, and that’s okay. Μετά από κάθε έκρηξη πλοκής, υπάρχουν μαεστρικά τοποθετημένα διαλειμματάκια, όπου μπορείς να ρίξεις μια επανάληψη. Το κρησφύγετο του Colt βρίσκεται στα τούνελ που ενώνουν τα 4 districts και γυρνά εκεί για να καταστρώσει την επόμενη φάση του σχεδίου του, όσο περιμένει να κάνει την επόμενη του κίνηση. Έτσι, η Arkane σου δίνει μέσω της αφήγησης την δυνατότητα να πάρεις τον χρόνο σου και να βάλεις όλα όσα γίνονται σε μια σειρά.
Στην πραγματικότητα, η πλοκή θέλει λίγη ώρα για να πάρει στ’ αλήθεια μπρος. Όπως και σε κάθε Arkane game, τα πράγματα δεν πάνε ακριβώς όπως τα περιμένεις στην αρχή. Στο Deathloop συγκεκριμένα, μετά από λίγες ώρες θα αρχίσεις να πειραματίζεσαι με το butterfly effect. Η πλοκή εδώ όμως, κουβαλά μαζί τις όλο το baggage του να γράφεις ένα αφήγημα γύρω από το ταξίδι στον χρόνο. Παραδόξως όμως, οι εξηγήσεις για κάθε τι που γίνεται είναι άκρως ικανοποιητικές.
Gameplay
Pick your poison
Το gameplay του Deathloop είναι πολύ tight. Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι με τους οποίους μπορείς να προσεγγίσεις την κάθε κατάσταση, κι αυτό είναι κάτι που έχουμε συνηθίσει τόσο από τα Dishonored όσο και από το Prey. Μπορείς να πας από το Σημείο A στο Σημείο Β περνώντας απαρατήρητος σαν άλλος ninja. Ή μπορείς απλά να τους γεμίσεις όλους με τρύπες από σφαίρες. Συνήθως, τα games σου δίνουν κάποιο κίνητρο να ακολουθήσεις τον stealth δρόμο. Το Deathloop παραδόξως, δεν μπαίνει στον κόπο. Οι εχθροί φοράνε προσωπεία και στην επόμενη λούπα, θα είναι πάλι ζωντανοί και δεν θα θυμούνται καν ότι τους σκότωσες. Σε αντίθεση με το Prey, τα πυρομαχικά είναι άφθονα εδώ, οπότε μπορείς να κάνεις όσο spray θες. Όπως και να έχει, τους κεντρικούς χαρακτήρες θα πρέπει να τους σκοτώσεις (πολλές φορές) είτε θες, είτε όχι.
Ομολογουμένως, η stealthy τακτική είναι η πιο εύκολη, μιας και οι AI αντίπαλοι δεν είναι οι πιο δύσκολοι να ξεγελάσεις. Βοηθά που οι goons έχουν μνήμη χρυσόψαρου και ξεχνούν ότι υπάρχεις μετά από λίγη ώρα. Με το πιστό σου hackamajig μπορείς να απενεργοποιείς όλους τους σένσορες και να περνάς απαρατήρητος, ενώ δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από το να κλωτσάς ανυποψίαστους εχθρούς από ταράτσες και γκρεμούς ή να εμφανίζεσαι από πίσω τους με την μαχαίρα σου και να τους απαγγέλεις μαντινάδες. Μαζεύοντας τα slabs με τις υπερδυνάμεις όσων bosses σκοτώνεις θα κάνει πιο εύκολο το να μετακινείσαι μέσα στον χάρτη και να περνάς απαρατήρητος. Όπως είναι επίσης λογικό, όσο πιο πολύ παίζεις, τόσο περισσότερα κρυφά μονοπάτια θα μάθεις να ακολουθείς.
Shotgun goes χραπ-χρουπ
Το να μπουκάρεις guns blazing είναι αδιαμφισβήτητα η πιο διασκεδαστική τακτική. Το gunplay κινείται σε ικανοποιητικότατα επίπεδα με κάθε είδος όπλου να σε αναγκάζει να αλλάζεις την προσέγγιση σου στο εκάστοτε gunfight. Υπάρχει έντονη έμφαση στην κίνηση, καθώς το dodge είναι από τα πιο βασικά moves σου. Οι εχθροί μπορεί να είναι χαζοί, αλλά ξέρουν να σημαδεύουν. Στην αρχή ειδικά χωρίς τα upgrades σου, μην εκπλαγείς αν τα βρεις σκούρα. Σταδιακά θα αρχίσεις να επεκτείνεις το οπλοστάσιο σου, τόσο με νέα όπλα, όσο και με slabs (abilities) και trinkets (perks & attachments).
Στο κρησφύγετο του Colt μπορείς να προσαρμόσεις το loadout σου. Μπορείς να κουβαλάς μαζί σου μέχρι τρία όπλα, τα οποία χωρίζονται σε rarities ανάλογα με το πόσο δυνατά είναι. Νέα, πιο δυνατά όπλα βρίσκεις μέσω των side-missions. Έχεις δύο διαθέσιμα slabs τα οποία εναλλάσσεις on the fly. To Reprise είναι το slab του Colt δεν μπορεί να αφαιρεθεί. Σου δίνει την δυνατότητα να πεθάνεις μέχρι τρεις φορές πριν κάνει restart η λούπα. Τα trinkets σου δίνουν μικρά boosts, όπως ας πούμε την δυνατότητα να κάνεις double jump ή να τρέχεις ελαφρώς πιο γρήγορα. Κάθε όπλο παίρνει τρία attachments. Κατά την διάρκεια του combat, από όλα αυτά, μπορείς να αλλάξεις μόνο τα όπλα σου. Για περαιτέρω τροποποιήσεις στο loadout πρέπει να επιστρέψεις στο hideout σου.
Υπάρχουν και οι αστοχίες όμως, αν και δεν μπορώ να διακρίνω αν είναι από στέρευση έμπνευσης ή ανεπάρκεια χρόνου. Πολλά από τα slabs στο Deathloop είναι ίδια με τις αντίστοιχες ικανότητες από την σειρά Dishonored. Ακόμη και τα animations μοιάζουν τρομακτικά. Ορισμένα slabs μάλιστα είναι εντελώς σπασμένα (overpowered), με αποτέλεσμα να περιορίζεσαι στην χρήση μόνο των πιο αποτελεσματικών.
Με μερικές ενδιαφέρουσες προσθήκες
Οι αστοχίες δεν αφαιρούν από το γενική εμπειρία του gameplay όμως. Το Deathloop εισάγει μέσω της αφήγησης μερικά πολύ ενδιαφέροντα mechanics που το κάνουν όντως να ξεχωρίζει. Με το τέλος κάθε λούπας, μπορεί ο Colt να διατηρεί την μνήμη του, αλλά χάνει όλα όσα έχει μαζέψει κατά την διάρκεια της ημέρας. Αυτό σημαίνει όπλα, slabs, trinkets πάνε down the drain, σωστά; Όχι ακριβώς. Ξοδεύοντας Residuum, μια ουσία που βρίσκεις διάσπαρτη στο Blackreef μπορείς να κρατήσεις όσα πράγματα επιλέξεις από το loadout σου ανάμεσα στις λούπες. Βέβαια, το κάθε αντικείμενο έχει διαφορετικό κόστος, ανάλογα με το είδος και το rarity του. Ξοδεύοντας Residuum, κάνεις Infuse ό,τι θες να κρατήσεις. Μπορείς να κάνεις Infuse όμως μόνο όσο είσαι στο κρησφύγετο σου και όταν πεθάνεις χάνεις όλο το Residuum που είχες μαζέψει.
Ένα μεγάλο μέρος του παιχνιδιού απαιτεί γερό puzzle solving. Δεν είναι ακραίοι οι γρίφοι που θα χρειαστεί να λύσεις, αλλά νιώθεις πως όντως εξιχνιάζεις ένα μυστήριο. Πολλές φορές, αυτό που ψάχνεις κάνει blend στο background και σου βγαίνει η πίστη μέχρι να το βρεις, αλλά ευτυχώς έχεις το floating text και την Julianna να σε καθοδηγούν. In all honesty, αυτό που απογειώνει το gameplay είναι η ποικιλία των τρόπων με τους οποίους μπορείς να προσεγγίσεις το κάθε objective. Έχεις 4 περιοχές να επισκεφθείς όλες κι όλες, αλλά χάρη στο πόσο αλλάζουν ανά την ώρα της ημέρας κατά την οποία πας και τους τρόπους με τον οποίο αντιμετωπίζεις κάθε εμπόδιο, βοηθά το gameplay από το να γίνεται τραγικά επαναλαμβανόμενο.
Υπάρχουν σημεία που δεν την γλιτώνεις βέβαια, νιώθεις πως όντως κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά. Αλλά παίζεις ένα game που βασίζεται στην επανάληψη της ίδιας μέρας επ’ άπειρον. Όταν πεθαίνεις, όντως θα πρέπει να δουλέψεις από την αρχή όλο το progress που έκανες σε εκείνη την λούπα.
Η άλλη όψη του νομίσματος
Το Deathloop έχει και Multiplayer στοιχεία, αν κι είναι εξ ολοκλήρου PvP. Παίζοντας ως η Julianna, μπορείς να μπεις στο game κάποιου τυχαίου ατόμου που παίζει ως Colt και να τον σκοτώσεις. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να ξεκλειδώσεις διαφορετικά outfits για τους χαρακτήρες σου, αν και συνιστάται να το κάνεις αφού τελειώσεις το campaign με τον Colt, προς αποφυγήν των spoilers. Ως Colt, δεν θα είναι όλα τα encounters με την Julianna άλλοι παίχτες, σε κάποια από αυτά θα αντιμετωπίζεις το AI της κονσόλας. Κι όταν τις παίζεις με το AI, πίστεψε με, είναι εμφανές. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπισα παίζοντας ως Julianna είναι η σύνδεση. Το Deathloop χρησιμοποιεί peer-to-peer σύνδεση, και δεν είναι κι η καλύτερη εμπειρία. Ωστόσο, προσθέτει μια ενδιαφέρουσα δυναμική στο game, αν και έχω την υποψία πως δεν θα ασχοληθούν όλοι με το συγκεκριμένο mode.
Ήχος και Μουσική
Οι διάλογοι είναι από τα μεγαλύτερα ατού του Deathloop
Το voice acting σε αυτό το παιχνίδι είναι πραγματικά εξαιρετικό. Οι δύο πρωταγωνιστές ενσαρκώνονται φοβερά από τον Jason Kelley και την Ozioma Akagha αντίστοιχα. Δεν χορταίνεις να τους ακούς να τσακώνονται. Κάθε φορά που θα μπαίνεις σε κάποιο district, η Julianna θα καλεί στο hackamajig σου για να σε δουλέψει. Η καυλάντα είναι πραγματικά top-tier. Οι διάλογοι είναι τόσο καλογραμμένοι ώστε ακούγονται φυσικοί, κάτι που σπάνια βλέπουμε σε κάποιο videogame. Οι μικροί εσωτερικοί μονόλογοι του Colt κάθε φορά που βρίσκεις ένα νέο σημείο είναι αρκετά κοφτοί ώστε να θυμίζουν κάτι που κάλλιστα θα μπορούσες να αναφωνήσεις κι εσύ. Και είναι εξίσου εκφραστικοί. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι εξίσου καλά voiced. Μέσα από τα audio logs που βρίσκεις διάσπαρτα στο Blackreef, μαθαίνεις πολλά σχετικά με το backstory και μερικά από αυτά είναι ιδιαίτερα συναισθηματικά φορτισμένα: εκεί είναι που διαπρέπουν οι voice actors.
Οι Eternalists επίσης μιλάνε διαρκώς. Έχουν αυτούς τους ανήσυχους και συνάμα awkward διαλόγους μεταξύ τους, που προσδίδουν ένταση. Αυτό που παρατήρησα όμως είναι πως όσο μακριά κι αν βρίσκονται από τον χαρακτήρα σου, οι φωνές τους πάντα ακούγονται σαν να είναι δίπλα σου. Δεν είναι ξεκάθαρο αν αυτό προέρχεται από λάθος στο mixing ή είναι απλά το 3D Audio του PS5, αλλά με ένα patch διορθώνεται.
Jazzy soundtrack στη μέση των gunfights
Το soundtrack είναι επίσης φοβερό. Έχει αυτό το jazzy vibe που ταιριάζει τέλεια με την αισθητική και το art style του παιχνιδιού. Επίσης, πώς γίνεται να μην σου αρέσει η jazz; Το combat theme είναι πραγματικά μια μουσική πανδαισία, το καλύτερο track για να παίζει ενώ γαζώνεις τους πάντες. Συνοδεύεται φυσικά από τα ανάλογα ηχητικά cues, ώστε να καταλαβαίνεις πότε έπεσε και ο τελευταίος εχθρός. Όσο τριγυρνάς στο περιβάλλον υπάρχει χαλαρή μουσική, με αρκετά artifacts, κάτι που θυμίζει το Control της Remedy. Γίνεται επίσης έξυπνη χρήση του ambient sound, ειδικά σε έντονες καταστάσεις.
Ηχητικά εφέ και DualSense πάνε πλέον πακέτο
Pretty much αυτό που διαβάσατε. Στο PS5 πλέον αυτά τα δύο στοιχεία είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Είναι πολύ ευχάριστο να βλέπεις ολοένα και περισσότερα games να υιοθετούν την haptic feedback μηχανή της Sony. Εντάξει, μπορεί η ενσωμάτωση να μην είναι όσο seamless, όσο στους first-party τίτλους (ιδιαίτερα στο Ghost of Tsushima και το Miles Morales), αλλά σίγουρα είναι ένα σκαλί πιο πάνω από την παραδοσιακή δόνηση.
Τα όπλα ακούγονται φαντασμαγορικά, καθώς το χειριστήριο δονείται στα χέρια σου. Τα woosh που κάνουν τα slabs όταν τα χρησιμοποιείς είναι πραγματικά εθιστικά στο αυτί, και δρουν ορθά σαν audio identifiers. Οι ήχοι αλλάζουν ανάλογα με την περιοχή στην οποία βρίσκεσαι, με την ηχώ να αναπαρίσταται πολύ καλά. Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στις φωνές. Όταν ο Colt βρίσκεται στα τούνελ, ακούγεται πολύ διαφορετικά σε σχέση με όταν βρίσκεται έξω. Ομοίως, αν πυροβολήσεις με μια καραμπίνα σε έναν στενό διάδρομο, στα ακουστικά σου θα ηχήσει ένας πολύ διαφορετικός ήχος από ότι αν πυροβολούσες σε εξωτερικό χώρο. Spatial audio done right.
Συμπέρασμα
Το Deathloop είναι από τα games που κατατάσσονται στην love it or hate it κατηγορία. Η Arkane έχει κάνει μερικές ενδιαφέρουσες επιλογές σχετικά με τον σχεδιασμό του game. Το art style και η γραφική παρουσίαση είναι σε εντελώς άλλο επίπεδο, με το game να έχει ένα ξεκάθαρα δικό του αρτιστικό στυλ. Έπειτα, το σενάριο μοιάζει σαν να βγήκε από ταινία του Nolan, γεμάτο απότομες στροφές και αποκαλύψεις, με ροή που κάνει την χαοτική πλοκή να φαίνεται χαλαρή, κι ας μην βγαίνει νόημα εκ πρώτης όψεως. Το gameplay σου δίνει μεγάλη ελευθερία στο πως αντιμετωπίζεις κάθε κατάσταση, αλλά το narrative του παιχνιδιού σε εμποδίζει από το να έχεις μεγάλη ποικιλία.
Αλλά κυρίως το Deathloop θα σε τραβήξει για την εντυπωσιακή στυλ του, το εύστοχο χιούμορ του και την πλοκή του που θα σε κάνει να θες απλά να μάθεις τι γίνεται στην συνέχεια. Το gameplay είναι απλά αυτό πουθα κάνει το grind για να δεις τι γίνεται μετά ευχάριστο. Πρόκειται για ένα από τα λίγα games που απλά ήλπιζα πως θα έχει κι άλλο μετά από κάθε objective που ολοκλήρωνα. Είναι αψεγάδιαστο; Σίγουρα όχι. Bottom line is όμως, ότι το Deathloop είναι ένα πολύ φρέσκο FPS, σε ένα release period που όλοι οι επερχόμενοι τίτλοι του είδους μοιάζουν υπερβολικά τυποποιημένοι.
Ευχαριστούμε θερμά την Bethesda Ολλανδίας για το review copy που χρησιμοποιήσαμε σε αυτό το review.