Gungrave G.O.R.E Review – Arcade, πιστολίδι και metal vibes

Να που έρχεται στα χέρια μας λοιπόν και ένα arcade-ο παίχνιδο από τα παλιά. Για όσους δεν το γνωρίζουν το Gungrave G.O.R.E. αποτελεί vintage σειρά παιχνιδιών που εμφανίστηκε κοντά στο 2000 για PS2. Έτσι λοιπόν κάνει comeback εν έτοι 2022 σε όλες τις σύγχρονες πλατφόρμες, με εκσυγχρονισμένα γραφικά και μηχανισμούς. Πέτυχε όμως το timeskip; Κατάφερε η Iggymob από την Κορέα να κάνει ένα σωστό development; Ας δούμε αναλυτικά:

Gungrave G.O.R.E: Πρώτες σκέψεις

Σε μια πρώτη εικόνα ο τίτλος δεν απέχει σε μεγάλο βαθμό από το πως ήταν τότε. Το οποίο μπορώ να πω ότι πήρα, αλλά και δεν πήρα με καλό μάτι ταυτόχρονα. Από την μια μεριά, ναι. μπορείς να πεις ότι πιάνει την nostalgia και το ύφος που υπήρχε τότε, από την άλλη δεν υπάρχει αρκετή εξέλιξη σε πρακτικό επίπεδο ώστε να σε κρατήσει και να δώσει φρέσκια πνοή στο franchise. 

Story – Spoiler free

Ξεκινώντας με το απλό μέρος του παιχνιδιού, η ιστορία βγαίνει μπροστά μας τα πρώτα λίγα δευτερόλεπτα του cinematic πριν ξεκινήσει το παιχνίδι. Βασικός σας σκοπός είναι να καταπολεμήσετε το εμπόριου ενός εξωγήινου ναρκωτικού γνωστό ως SEED. H ομάδα που το διακινεί, ονόματι Ravenclan, έχει προηγούμενα με τον πρωταγωνιστή από τους περασμένους τίτλους.

Ο χαρακτήρας μας, ο Grave, είναι αυτή η ντουλάπα με το φέρετρο/όπλο στην πλάτη που ονομάζεται Death Hauler, ο οποίος απλά προχωράει και πυροβολεί ότι βρει μπροστά του. Η El Archangel, τώρα, είναι η ομάδα που ανέστησε τον Grave ώστε να τους βοηθήσει να καταπολεμήσουν την Ravenclan.

Γραφικά / Visuals

Eνθουσιάζομαι γενικότερα με την gothic αισθητική, αλλά αυτό εδώ είναι το κάτι άλλο. Ξεκινώντας από τον χαρακτήρα και τα όπλα του, όλα είναι απλά πανέμορφα. Βασικά έχουμε έναν goth, μπρουτάλ χαρακτήρα με ένα τεράστιο πολυβόλο και δύο πιστόλια. Τι περιμένατε; Είναι πολύ καλά σχεδιασμένος σαν animation, και ότι αφορα τον χαρακτήρα μόνο, όλα είναι όμορφα. Χρώματα που δένουν μεταξύ τους, κινησιολογίακαι εφέ που δεν υπερβάλλουν υπέρμετρα φτιάχνουν ιδιαίτερα το βασικό συστατικό του παιχνιδιού.

Στην μεριά των εχθρών βέβαια δεν μπορώ να πω το ίδιο. Επαναλαμβανόμενα animations και μερικοί πολύ κοινότυποι σχεδιασμοί το κάνουν να φαίνεται αρκετά υποδεέστερο. Κατανοώ ότι η λογική του παιχνιδιού είναι ορδές από mobs, αλλά όταν ο πιο απλός εχθρός σου είναι συνέχεια ο ίδιος κάπου χάνει το ενδιαφέρον του. Το μόνο ενδιαφέρον είναι το gore στοιχείο του που απλά βλέπεις την φιγούρα να διαμελίζεται, να γίνεται κομμάτια, να πετάγονται δεξιά κι αριστερά και όλα τα λοιπά χαλαρά πραγματάκια.

Boss battles και combat sequences

Τα bosses είναι διαφορετικά. Δεν είναι μονότονα αλλά δεν μπορώ να πω ότι είδα και την τόση λεπτομέρεια όσο στον Grave. Οι μάχες με τα bosses περιορίζονται στην αποφυγή των επιθέσεων και το επίμονο “πίου πίου” σε ένα δωμάτιο στυλ αρένας. Γενικότερα το Gunrgrave G.O.R.E. έχει την αισθητική του straightforward arcade, οπότε κάθε boss ταιριάζει και με τo περιβάλλον του, αλλά αυτό μπορεί πολύ γρήγορα να γίνει μονότονο. Πράγμα που κάνει τα maps αρκετά γραμμικά και χωρίς κάτι ιδιαίτερο… αλλά πετυχημένα απλά από ατμοσφαιρικής άποψης.

Τέλος, στο θέμα των εφέ και της ποιότητας παραγωγής, τα εφέ εκτός του Grave δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο και σε κάποια στιγμή έπνιγαν και την εικόνα. Ενώ υπάρχει μια ποιότητα στον σχεδιασμό, κάπου στον πανικό της μάχης χανόταν. Σε άλλους τίτλους έχουμε δει αυτό να πετυχαίνει μια χαρά.

Ήχος

Ο ηχητικός σχεδιασμός του Gungrave G.O.R.E. πολύ απλά, δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στο γιατί πρέπει αυτό να είναι κάτι διαφορετικό καθώς πρέπει πλέον τα παιχνίδια να είναι δημιουργικά και όχι μόνο ο ήχος να αντικατοπτρίζει την ήδη οπτικοποιημένη πληροφορία. Οι πυροβολισμοί και όλα τα εφέ αρκετά σταθερά και ποιοτικά, αλλά μου έλειπε η ποικιλία σε όλα τα επαναλαμβανόμενα patterns.

Το voice acting από την άλλη είναι εκείνη η τέλεια Κορεάτικη κατάσταση της ελαφριάς υπερβολής που αγαπάμε και βγάζει έξω τους χαρακτήρες που βλέπουμε στην οθόνη. Οι voice actors είναι on point με τα τραβηγμένα δραματικά στοιχεία πάντα να δίνουν παρόν. Ταιριάζαν τέλεια με την αισθητική και την κινηματογραφική κατάσταση που υπάρχει σε όλο το παιχνίδι.

Gameplay

Η βασική gameplay λούπα του Gungrave G.O.R.E. περιορίζεται σε δύο απλά βήματα: προχωράς ευθεία – τα σκοτώνεις όλα. ΟΛΑ! Τα επίπεδα κρατάνε περίπου δέκα λεπτά και είναι τόσο γραμμικά, ώστε τα βελάκια που δείχνουν το επόμενο waypoint να είναι αχρείαστα. Όσο προχωράς, σκάνε ολοένα και περισσότεροι εχθροί και ομολογώ ότι δεν είχαν τόση ποικιλία όσο θα έπρεπε. Ίδιοι χαρακτήρες ξανά και ξανά, που απλά γίνονται δυσκολότεροι.

Όσον αφορά το combat έχουμε 2 απλά εργαλεία στη διάθεση μας: το Death Hauler και τα όπλα του Grave. Το Death Hauler έχει διάφορα upgrades για να ξεκλειδώσεις όπως προχωράς στο παιχνίδι που δίνουν μια αλλαγή, όπως το να αρχίσει να ρίχνεις πυραύλους από τον ουρανό, ή μια τεράστια ασπίδα/αυτόματο που πυροβολάει τα πάντα. Όσο προχωράς κάνεις upgrade διάφορα abilities με βασικό χαρακτηριστικό τα melee skills, τα οποία δεν βρήκα τόσο σημαντικά σε παιχνίδι με shooting. Πρακτικά, όπως κυλάει το παιχνίδι, το combat συνεχίζει να είναι απλοϊκό, ώστε να μην χρειάζεται κάτι άλλο πέρα από upgradres στα HitPoints και στις επιθέσεις, μιας και τα υπόλοιπα φαίνονται λίγο ανούσια σε ένα ήδη απλό σύστημα μάχης.

Μερικά mechanics είναι… ίσως όχι τόσο λειτουργικά

Το παιχνίδι είναι άβολο σε πολλά κομμάτια σχετικά με τα mechanics του. Κατανοώ την λογική των προκατόχων, που μόνο αυτό μπορεί να δικαιολογήσει γιατί κάποια πράγματα έχουν μείνει ίδια και απαράλλαχτα στο Gungrave G.O.R.E. Ένα παράδειγμα είναι το auto-aim, το οποίο επιμένει να αλλάζει την με κατεύθυνση που κοιτάς, ανάμεσα στον πιο κοντινό ή μακρινό αντίπαλο.

Ένα άλλο πρόβλημα είναι κάποιοι τύποι εχθρών που απλά είναι bullet sponges σε υπερβολικό βαθμό, δίχως να αποτελούν mini-bosses. Στο ίδιο τσουβάλι θα βάλουμε και εχθρούς που υπάρχουν απλά και μόνο για να δικαιολογήσουν την ύπαρξη συγκεκριμένων abilities. Για παράδειγμα, υπάρχει ένας εχθρός με ασπίδα. Η πέφτει μόνο όταν κάνεις charge το shot σου ή με πολλά melee. Δεν σου δίνει επιλογή για το pull που κάνει η αλυσίδα σου, ή οποιοδήποτε άλλο tactic παρά μόνο να τους βαράς για πάντα είτε να τους κάνεις charge.

Ένας λόγος βέβαια που μπορεί να τονίζεται το ασταμάτητο πίου πίου είναι ότι όσο πυροβολάς και πετυχαίνεις, τόσο μαζεύεις points ώστε να ενεργοποιηθούν skills και abilities όπως το τυφλό πιστολίδι παντού, το Frenzy που σε κάνει να θες να τα σπάσεις όλα, ή μια πολύ δυνατή τεράστια σφαίρα.

Το level design θέλει δουλειά

Μερικά levels δεν είναι “μόνο” ευθεία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ένα επίπεδο όπου απλά είσαι πάνω σε ένα κιβώτιο και πρέπει να αποφεύγεις τα άπειρα missiles που έρχονται κατά πάνω σου. Χώρος για μανούβρες δεν υπάρχει και αν πέσεις από την πλατφόρμα, ξανά αρχίζει το επίπεδο. Ενώ σου σπάνε τα νεύρα να στριφογυρίζεις με τον Γκοθά γύρω γύρω σε ένα μικρό τετράγωνο, απλά φτάνεις στο τέλος της πίστας…και πέφτεις! And on to the next level!

Τα mechanics που αντιμετωπίζεις είναι πολλά για να ειπωθούν όλα εδώ αλλά η ουσία είναι μια και δεν αλλάζει. Απλά προχωράς και πυροβολάς, πράγμα που με κάνει να ήθελα τουλάχιστον o συγκεκριμένος τίτλος να προσφέρει άπλετη δυνατότητα replayability. Δυστυχώς δεν υπάρχει. Ούτε η μαγεία των collectibles υπάρχει για να πεις ότι θα εξερευνήσεις, ούτε κάποιος λόγος πέρα από το να δυναμώσεις τον Grave απλά για να συνεχίσεις να προχωράς.

Συμπέρασμα

Το παιχνίδι είναι 15 ώρες συνολικά και απλά πυροβολάς, πυροβολάς, πυροβολάς. Είναι αρκετά fun to play αλλά πραγματικά δεν θα του έδινα άλλο χρόνο. Στην αρχή μου φάνηκε κάπως καινούριο το να μην έχεις επιλογή αλλά έγινε γρήγορα μονότονο και κουραστικό. Αφού το σκέφτηκα λίγο αναρωτήθηκα, γιατί τουλάχιστον δεν δινόταν η επιλογή για την απενεργοποίηση του auto-aim; Η επιλογή για διαφορετικό gameplay σε κοντινή η μακρινή απόσταση; Ναι, οκέι, σε κάποια φάση του παιχνιδιού καταφέρνεις να παίξεις και με άλλους χαρακτήρες αλλά αυτό είναι για πολύ λίγο χρόνο και δεν έχει κάποιο νόημα στο σημείο όπου γίνεται διαθέσιμο.

Πέρα από όλα αυτά το παιχνίδι είναι ένα μικρό νοσταλγικό arcade που σίγουρα οι παλιοί fans της σειράς θα εκτιμήσουν. Οι νεότεροι παίκτες ίσως δεν το πλησιάσουν, παρά μόνο για τον απίστευτο ήρωα που έχουμε στα χέρια μας, ώντας πραγματικά είναι από τους πιο κούλ χαρακτήρες που έχω δει.

Ευχαριστούμε πολύ την Enarxis για το review unit που μας έκαναν να πυροβολάμε ασταμάτητα ότι υπήρχε στην οθόνη