Martha is Dead – Review: Κάνοντας σωστά και λάθος πράγματα ταυτόχρονα

Το πολλά υπόσχόμενο horror game Martha is Dead σίγουρα είχε πολλά να πει και πολλούς να αφήσει με ανοιχτά τα στόματα. Βέβαια, το ζήτημα κείτεται στο εάν τελικά το παινίδι αφήνει μια ευχάριστη γεύση στον παίκτη ή δυσάρεστη. Ή ακόμα χειρότερα, περίεργη και μπερδεμένη.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το Martha is Dead κυκλοφόρησε φέτος τον Φεβρουάριο από την LKA και αποτελεί ένα ψυχολογικό, first-person παιχνίδι τρόμου, του οποίου τα γεγονότα λαμβάνουν χώρα στην Ιταλία του 1944. Το παιχνίδι περιπλέκει πραγματικά με φανταστικά γεγονότα προκαλώντας όχι μόνο σύγχυση στον παίκτη, αλλά και την ακατάπαυστη αίσθηση ότι πιθανόν τίποτα από όσα συμβαίνουν να μην είναι αληθινό.

Μια σαγηνευτική πλοκή

Η ιστορία ξεκινά με τα σημαντικά γεγονότα να συμβαίνουν σχεδόν αμέσως, πράγμα που σε βάζει απευθείας στο ζουμί του παιχνιδιού και σε μαγνητίζει. Στην Ιταλία του 1944 λοιπον, και λίγο πριν από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μπαίνουμε στα παπούτσια της Giulia, ενός νεαρού κοριτσιού που κατοικεί σε ένα κτήμα της Τοσκάνης μαζί με τους γονείς της και τη δίδυμη αδελφή της, τη Martha.

Κατά τη διάρκεια μιας ακόμα μέρας, η μικρή Giulia εντοπίζει το νεκρό σώμα της αδερφής της στη λίμνη. Είναι εμφανές ότι η μικρή Martha πνίγηκε, όμως όταν η μητέρα των δύο κοριτσιών αντικρίζει την κατάσταση, η Giulia αποφασίζει να προσποιηθεί ότι εκείνη είναι η Marrtha και πως το αδικοχαμένο σώμα στη λίμνη είναι τελικά η Giulia. Σύνοτμα γίνεται σαφής η αιτία που η Giulia οδηγήθηκε σε αυτή την απόφαση: Η μητέρα των διδύμων αδερφών είχε πάντα μεγαλύτρη αγάπη για την Martha και αντίθετα, αποστοφή προς την Giulia.  

Είναι επομένως εμφανές ότι το παιχνίδι επιθυμεί να εστιάσει στην τραγική φιγούρα της Giulia και στον ψυχισμό της, καθώς και σε όλα όσα θα ακολουθήσουν έπειτα από την απόφασή να αλλάξει την ταυτότητά της. Δεν πρόκειται για μια ‘ρηχή’ πλοκή παρά για μία που εμβαθύνει στο ήθος της πρωταγωνίστριας και επιχειρεί να προβάλει εκ των έσω την τραυματισμένη και αλλοιωμένη ψυχική της κατάσταση. Και φυσικά όλα αυτά υπό το βαρύ φάσμα του πόλέμου.

Let the confusion begin

Παρά την δυνατή του πλοκή, το flow του παιχνιδιού παραπέμπει κατά κύριο λόγο σε ταινία που ξετυλίγεται κι εμείς είμαστε οι θεατές. Το exploration ήταν ένα αρκετά περίπλοκο και συνάμα βαρετό κομμάτι του παιχιδιού, πράγμα που ξεκινάει να συμβαίνει από πολύ νωρίς. Το pacing της Giulia, όποτε πρέπει να εξερευνήσει μέρη όπως η κατοικία των γονιών της, είναι αρκετά αργό γεγονός που σε κάνει να βαριέσαι να εξερευνήσεις σε ένα παιχνίδ που το exploration αποτελεί βασικό κομμάτι. Η όλη κατάσταση χειροτερεύει εάν προσθέσουμε και το βαρετό και συνάμα περίεργο interacting με τα αντικείμενα, όπου πρέπει να πατάς κουμπιά για να σου εμφανιστούν και έπειτα να τα επεξεργαστείς, ενώ μερικές φορές τα controls άλλαζαν χωρίς συγκεκριμένη αιτία.

Τα πράγματα γίνονται λίγο spiced up με ορισμένα scenarios που διαδαματίζονται με τη μορφή ονείρων ή mini-games τα οποία συχνά βοηθούν με το flow του gameplay (όπως η απόκτηση ενός ποδήλατου για πιο γρήγορο exploring). Βέβαια, συχνά υπήρχαν φάσεις όπου εάν έκανες λάθος έπρεπε να επιστρέψεις πίσω στην αρχή. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι μικρές αυτές side προσθήκες να παίρνουν μεγλύτερη διάσταση απ’ όσο χρειάζεται και μάλιστα με αρνητική χροιά.

Πείτε cheese!

Η προσθήκη της κάμερας στο συγκεκριμένο παιχνίδι αποτελεί μια αρκετά έξυπνη επιλογή από τους δημιουργούς, αν και όχι απόλυτα πρωτότυπη. Η κάμερα αποτελεί κομμάτι της ταυτότητας της Giulia και επομένως του παιχνιδιού. Το τελευταίο έχει φροντίσει να εντάξει όλον τον ρεαλισμό όσον αφορά μια κάμερα της δεκαετίας του ‘40, με αποτέλεσμα να πρέπει να κάνεις maneuvering με όλες τις ρυθμίσεις της, να βρεις το σωστό focus, να βάλεις το σωστό φακό κ.α.

Don’t get me wrong, ήταν αρκετά διασκεδαστικό και ενδιαφέρον, αλλά μετά όλα χαλάνε με τις επισκέψεις στο darkroom. Κάθε φαν της φωτογραφίας γνωρίζει ότι τέτοιες παλιές φωτογραφίες πρέπει να γίνουν developed σε ένα μικρό σκοτεινό δωμάτιο. Ε λοιπόν ναι, να το επισκεφθούμε και το darkroom για το immersion and all, αλλά όχι κάθε φορά, κάνοντας την ίδια βαρετή διαδικασία του ξεσκαρταρίσματος των σωστών φωτογραφιών και του developing. Καταντάει κάπως repetitive όπως και να το κάνουμε.

‘Corpse Party’?

Όχι δε μιλάω για το ομώνυμο παιχνίδι αλλά για την ‘φάση’ του Martha is Dead. Ήδη από την αρχή του παιχνιδιού έχουμε πολλά μα πάρα πολλά πτώματα να δούμε και ακόμα χειρότερα να αγγίξουμε. Γνωρίζω ότι η LKA έβγαλε disclaimer για την όλη κατάσταση αλλά boy, that’s just too much. Το παιχνίδι είναι disturbing σε σημείο που σε κάνει να αηδιάζεις παρά να τρομάζεις. Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που φαίνεται να ξεπερνιέται και από psychological horror το παιχνίδι γίνεται απλά gruesome. Το gore υπάρχει για το shock value χωρίς όμως να σε επηρεάζει σε βαθύτερα επίπεδα.

Υπήρχαν σκηνές που όχι μόνο παρακολουθούσες τη φρίκη να ξετυλίγεται χωρίς να μπορείς να κάνει τίποτα (εκτός από skip) αλλά σε μερικές υπήρχαν και QTE τα οποία έκαναν το πράγμα ακόμα χειρότερο και πιο βαρύ. Έχοντας παίξει το παιχνίδι στο PS4 μπορώ να κατανοήσω τους ενδοιασμούς της SONY και το λόγο που περιόρισε κάποιες σκηνές από το παιχνίδι. Για κάποιους, αυτό κόστισε από το horror στιχείο του παιχνιδιού, αλλά προσωπικά θεωρώ ότι θα μπρούσε να έχει γίνει developed με άλλους τρόπους παρά να βασίζεται τόσο στο έντονο gore στοιχείο.

Realism has joined the game

Tο παιχνίδι τα καταφέρνει περίφημα όσον αφορά το κομμάτι του ρεαλισμού στα γραφικά. Η τοποθέτηση των γεγονότων στην γραφική Ιταλία κατά την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου και συνάμα του εμφύλιου πολέμου προβάλλεται με εξαιρετικό τρόπο μέσα από το παιχνίδι. Τα τοπία καθώς και τα κλειστά περιβάλλοντα έχουν σχεδιαστεί με κάθε λεπτομέρεια προσδίδοντας στο παιχνίδι μια χροιά τρόμου. Φυσικά, το γενικότερο setting της περιόδου έχει αποδοθεί εύλογα μέσα από γεγονότα αλλά και διαλόγους. Τα animations είναι εξαιρετικά ενώ αξιοσημείοτο είναι και το voice-acting. Η επιλογή των ιταλικών φωνών ανεβάζει το παιχνίδι σε άλλο επίπεδο, ωστόσο και οι αγγλικοί διάλογοι είναι αρετά καλοί. Παρόλα αυτά, το παιχνίδι αξίζει περισσότερο στην γλώσσα στην οποία φτιάχτηκε και αυτό είναι εμφανές μέσα από το voice-acting.

Martha is Dead: Συμπέρασμα

To Martha is Dead αποτελεί ένα αρκετά ενδιαφέρον horror game, ωστόσο δεν αγγίζει τόσο το παραδοσιακό και psychological aspect που έχουμε συνηθίσει σε τέτοιου είδους παιχνίδια. Βασιζόμενο πολύ περισσότερο στο σκοτεινό στοιχείο, το gore και το splatter, το παιχνίδι τελικά αποτυγχάνει να τρομάξει ή να φρικιάσει και αντίθετα καταντάει ενοχλητικό και υπερβολικό.

Η επαναληψιμότητα όσον αφορά το, κατά κύριο λόγο αργό, exploring καθιστά το flow του παιχνιδιού αρκετά αργό και βαρετό, ενώ το τέλος κάθε άλλο παρά καθαρτήριο είναι. Μάλλον πιο πολύ μπερδευτικό και underperfoming θα λέγαμε. Παρόλα αυτά, το Martha is Dead πατάει σε γερά θεμέλια χάρις στην δυνατή πλοκή του και τα εξαιρετικά του γραφικά, στοιχεία που τελικά το κάνουν αρκετά διασκεδαστικό παιχνίδι… αν έχεις και την ανάλογη υπομονή βέβαια.