Το Medium ήταν ένα από τα λίγα games τα οποία ανυπομονούσαμε να παίξουμε μετά την πικρή γεύση που μας άφησε το Cyberpunk 2077 στο τέλος του 2020. Τo The Medium είναι ο πρώτος Series X|S exclusive τίτλος, οπότε οι προσδοκίες ήταν υψηλές από την αρχή. Η μικρή Πολωνική Bloober Team δεν απογοήτευσε.
Γραφικά
Απόκοσμη ατμόσφαιρα
Τα επιβλητικά σκηνικά και οι καλοσχεδιασμένοι χαρακτήρες είναι οι δύο παράγοντες που καταφέρνουν να δώσουν ζωή στην Niwa της Πολωνίας της δεκαετίας του ’90. Η Bloober Team καταφέρνει να δημιουργήσει μια ιδιαίτερα απόκοσμη ατμόσφαιρα στο πλαίσιο του θέρετρου της Niwa, η οποία αν και δεν σου προσδίδει έντονο αίσθημα φόβου, τα καταφέρνει περίφημα στο να σε κάνει να νιώσεις άβολα. Τα χρώματα στην κανονική πλευρά του κόσμου, απουσιάζουν σχεδόν εντελώς, θέτοντας τον τόνο για την μακάβρια ιστορία, ενώ τα συνεχή σημάδια που έχουν απομείνει από την τραγική μαζική δολοφονία που έγινε στο κτήριο λίγα χρόνια πριν το επισκεφθεί η Marianne, εμφανίζονται συνεχώς μπροστά σου.
Στην «άλλη πλευρά», τα πράγματα παρουσιάζουν περισσότερο ενδιαφέρον. Στον κόσμο των πνευμάτων, στον οποίο μπορεί να μεταφερθεί η Marianne λόγω των υπερφυσικών της δυνάμεων ως μέντιουμ, κυριαρχούν τα χρώματα του πορτοκαλί και του καφέ – έναντι στο γκρίζο και το πράσινο που συναντάμε στον κανονικό κόσμο. Ο κόσμος των πνευμάτων αποτελεί μια διαστρεβλωμένη εκδοχή του κανονικού κόσμου και είναι αυτός στον οποίο συναντάμε τους περισσότερους χαρακτήρες, πέρα από τα flashback cutscenes, αφού σχεδόν όλοι εκτός από την Marianne είναι – εντελώς τυχαία – νεκροί. Βέβαια, η παρουσία τους στην άλλη πλευρά κάνει το character design πιο ενδιαφέρον, αφού δίνει καλλιτεχνική ελευθερία στους σχεδιαστές να πειραματιστούν με τις διαστρεβλωμένες μορφές των χαρακτήρων. Πράγματι, οι χαρακτήρες είναι από τις καλύτερες νότες που καταφέρνει να χτυπήσει το Medium, με αποκορύφωμα την μικρή Sadness.
Το Medium είναι το πρώτο next-gen cinematic περιβάλλον
Tα cutscenes είναι πολύ καλοφτιαγμένα, τόσο στις πληροφορίες που μεταδίδονται μέσω αυτών, όσο και από σκηνοθετικής άποψης. Η στατική, κλειδωμένη κάμερα δίνει ένα κινηματογραφικό vibe στο Medium, ενώ ταυτόχρονα βοηθά στην παρουσίαση των σκηνικών, as intended by the developers. Η κλειδωμένη κάμερα σε κάνει να αισθάνεσαι περιορισμένος – εγκλωβισμένος ίσως – όπως θα έπρεπε να σε κάνει να νιώθεις ένα καλό horror game. Το μεγάλο μου παράπονο όμως, σχετικά με το περιβάλλον που δημιούργησε η Bloober Team, είναι πως στον μεγαλύτερο βαθμό δεν υπάρχει κάποια ουσιαστική αλληλεπίδραση ανάμεσα στον παίκτη και τον κόσμο, πέρα από τα λίγα scripted sequences με αντικείμενα, τα οποία «σηκώνεις» από το περιβάλλον. Εδώ είναι που φαίνεται το περιορισμένο budget και η πραγματική φύση του Medium ως walking sim. Όσο όμορφος κι αν είναι ο κόσμος εμφανισιακά, χωρίς αλληλεπίδραση μοιάζει στατικός, άψυχος ίσως, σαν μια ζωγραφιά μέσα στην οποία ταξιδεύει η Marianne.
Τo Medium έτρεχε στο Series X σε native 4K, κλειδωμένο στα 30fps, με πρακτικά ανύπαρκτα loading screens. Παρατήρησα μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις textures να κάνουν pop-in, αλλά ποτέ δεν ήταν απότομο και συνήθως συνέβαινε αφού χρησιμοποιούσα το Quick Resume για να συνεχίσω το game αφού είχα κλείσει την κονσόλα. To RayTracing, ακόμα και στις λίγες σκηνές που χρησιμοποιείται σε μεγάλο βαθμό δίνει έναν φοβερό ρεαλισμό στα τεκταινόμενα. Η δυνατότητα του HDR χρησιμοποιήθηκε σε ελάχιστα σημεία, λόγω της έλλειψης έντονων χρωμάτων.
Ήχος – Μουσική
Καταπληκτικό voice acting και sound design
Στο Medium έχουμε μερικές πραγματικά εξαιρετικές ερμηνείες από το cast, ειδικότερα όσων βρίσκονται στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Η Kelly Burke κάνει φοβερή δουλειά ενσαρκώνοντας την Marianne, καταφέρνοντας να παρουσιάσει μέσα από την φωνή της όλο το βάθος του συναισθηματικού train wreck που αντιμετωπίζει η πρωταγωνίστρια στο ταξίδι της στην Niwa. Εκπληκτική είναι και η ερμηνεία της Sadness από την Angeli Wall. Στον ρόλο του εχθρού, βρίσκουμε τον γνώριμο πλέον Troy Baker. Οι διάλογοι είναι επίσης καλογραμμένοι, χωρίς αφύσικα interactions ανάμεσα στους χαρακτήρες. Όταν οι διάλογοι χρειάζεται να είναι σύντομοι και to the point, είναι, και όταν χρειάζεται να δείξουν την αμηχανία ανάμεσα στα πρόσωπα που μιλάνε, το κάνουν κι αυτό αποτελεσματικά.
Καταλυτικά στην ατμόσφαιρα δρα, όμως, το γενικότερο sound design. Το Medium χρησιμοποιεί την αμηχανία που προκαλεί η πλήρης σιγή στο έπακρο. Σε κάνει να νιώθεις απομονωμένος μέσα στο εγκαταλελειμμένο κτήριο, ενώ οι συχνοί ambient ήχοι του περιβάλλοντος που σπάνε την ησυχία, σε κάνουν να βρίσκεσαι σε εγρήγορση. Το απαλό τρίξιμο των παραθύρων, οι μακρινές κραυγές και τα βήματα της Marianne που γεμίζουν τους άδειους διαδρόμους αντικαθιστούν επάξια τα jumpscares, τα οποία, ευτυχώς, απουσιάζουν εντελώς από αυτό το game.
Μουσική επένδυση από τα μυαλά πίσω από το Silent Hill
Η μουσική επένδυση είναι οργανωμένη από το μυαλό πίσω από το εμβληματικό soundtrack του Silent Hill, Akira Yamaoka σε συνεργασία με τον Arkadiusz Reikowski. Αν και δεν πρόκειται για πλήρες soundtrack με μεγάλο αριθμό κομματιών, ταιριάζει γάντι στον τόνο του παιχνιδιού. Τα λίγα μουσικά κομμάτια που υπάρχουν, όμως, είναι γεμάτα συναίσθημα. Το γεγονός ότι αρχίζουν να παίζουν όταν ενεργοποιείς τις ραδιοφωνικές συσκευές που βρίσκεις, είναι μια ακόμη όμορφη πινελιά.
Πλοκή
Το ερειπωμένο θέρετρο της Niwa
Στο Medium μεταφερόμαστε στην Πολωνία της δεκαετίας του 1990 και βλέπουμε τα γεγονότα μέσα από τα μάτια της Marianne, ενός μέντιουμ που βοηθά τα πνεύματα που δεν έχουν βρει ανάπαυση, να επιλύσουν όλα όσα τα κρατάνε παγιδευμένα στον κόσμο ανάμεσα στους ζωντανούς και τους νεκρούς. Ένα μυστηριώδες τηλεφώνημα θα την κάνει να ταξιδέψει στο κέντρο αναψυχής εργαζομένων Niwa, ένα απομεινάρι τον Κομμουνιστικών χρόνων της Πολωνίας.
Εκεί θα συναντήσει το πνεύμα της Sadness, ενός μικρού κοριτσιού που είχε πέσει θύμα της σφαγής, που είχε λάβει χώρα στην Niwa αρκετά χρόνια πριν. Η Sadness θα την βοηθήσει να ανακαλύψει την αλήθεια για τον Thomas, τον υπεύθυνο του κέντρου αναψυχής, ο οποίος ήταν και αυτός που της τηλεφώνησε στην αρχή της ιστορίας. Στην πορεία θα ανακαλύψει διάφορα άλλα πνεύματα που είναι παγιδευμένα στην Niwa και θα τα βοηθήσει να βρουν ανάπαυση, ενώ θα έρθει αντιμέτωπη με το Maw, ένα όχι και τόσο φιλικό πνεύμα, το οποίο στοιχειώνει την Niwa και έχει ανατριχιαστικά πλάνα για την Marianne.
Μικρή διάρκεια και μεστοί χαρακτήρες
Η διάρκεια της ιστορίας δεν είναι μεγάλη αρκετά για να κουράζει (6-7 ώρες), μάλιστα, αυτό που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι ο τρόπος με τον οποίο εξελίσσεται, από μια φαινομενικά κοινότυπη ιστορία horror game, σε μία που μοιάζει περισσότερο με game εξιχνίασης μυστηρίων. Δεν τρέχεις να ξεφύγεις από το κακό τέρας που σε κυνηγάει, αντιθέτως προσπαθείς να εξιχνιάσεις το μυστήριο πίσω από το τέρας και να το διώξεις από αυτό τον κόσμο. I really liked that. Η πλοκή επίσης δεν διστάζει να θίξει και πιο ευαίσθητα θέματα, τα οποία δεν μπορώ να αναφέρω, αφού προσπαθούμε να κρατήσουμε το review spoiler-free, ενώ απόλαυσα τα plot twists, τα οποία δεν γίνονται για την «ευκολία της αφήγησης», αλλά εξηγούνται ικανοποιητικά. Άλλη μια ωραία πινελιά είναι, ότι το τέλος του game αφήνεται μετέωρο.
Η Marianne δεν βγαίνει ποτέ εκτός χαρακτήρα: από την αρχή έως το τέλος τα κίνητρα της είναι ξεκάθαρα, όπως ακριβώς και του Thomas από την μέση της ιστορίας και μετά. Μάλιστα, γίνεται πιο εκφραστική όσο προχωράει η ιστορία. Η ιστορία κάνει καλή δουλειά στο να σου εξηγήσει γιατί τα πράγματα καταλήγουν όπως καταλήγουν, από το γιατί η Marianne έχει υπερφυσικές δυνάμεις, μέχρι και το πως η Niwa κατέληξε εγκαταλελειμμένη. Την ίδια στιγμή, υπάρχει ένα ικανοποιητικό character progression. Όσο προχωράει η ιστορία, ακόμα και με τα διαφορετικά timelines που χρησιμοποιούνται μέσω των flashbacks, οι χαρακτήρες ωριμάζουν και οι πράξεις τους είναι σχεδόν πάντα αποτελέσματα των παθημάτων τους. Δεν υπάρχει στιγμή που αναρωτιέσαι για κάποιον «γιατί το έκανε αυτό τώρα;».
Ανομοιόμορφη ροή της πλοκής
Δυστυχώς όμως, η ιστορία συναντά δυσκολίες όσον αφορά την ροή. Αντί να ανεβάζει σταδιακά ταχύτητα όσο πλησιάζεις στην κλιμάκωση, πηγαίνει με σταθερά αργό ρυθμό μέχρι περίπου την μέση του παιχνιδιού, όπου απλά αρχίζει και “πατάει γκάζι”. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, οτιδήποτε κάνουμε πριν το τελευταίο μισό του παιχνιδιού, να μοιάζει με side quests. Για έναν τίτλο με τόσο μικρή διάρκεια, αυτό αποτελεί σημαντικό θέμα. Η πλοκή είναι μικρή, δίχως περιττά στοιχεία. Όταν η ταχύτητα δεν είναι σταθερά ανοδική, ή έστω σταθερή σε ταχύτητα ώστε να κρατήσει τον παίκτη αφοσιωμένο, κάνει σημαντικά στοιχεία της πλοκής να μοιάζουν αμελητέα.
Gameplay
Dual reality gameplay μεν, απλοϊκά puzzles δε
Ουσιαστικά το Medium είναι ένα walking sim, αλλά με μια άκρως ενδιαφέρουσα παραλλαγή. Το Dual Reality, όπως αποκαλείται από την Bloober Team, δίνει σε ορισμένα σημεία του παιχνιδιού την δυνατότητα στην Marianne να κινείται ταυτόχρονα και στις δύο “όψεις” της πραγματικότητας, χωρίζοντας την οθόνη στα δύο για τον παίκτη. Όπως ένα κλασικό split-screen game, απλά με έναν παίκτη αυτή τη φορά. Αυτός ο μηχανισμός δίνει στους developers την ευκαιρία να δημιουργήσουν μοναδικά puzzles, χωρίζοντας την λύση ανάμεσα στις δύο πραγματικότητες, αναγκάζοντας την Marianne να κινηθεί ανάμεσα και στις δύο. Όσο ενδιαφέρον κι αν παρουσιάζει ο μηχανισμός αυτός, δυστυχώς, δεν τον είδα να αξιοποιείται όσο θα ήθελα.
Η υλοποίηση του είναι σωστή μεν, καθώς οι δύο κόσμοι μοιάζουν ελάχιστα ο ένας με τον άλλον, αν λάβουμε υπόψιν πως ο κόσμος των πνευμάτων αποτελεί μια διαστρεβλωμένη απεικόνιση της πραγματικότητας και αυτό αντικατοπτρίζεται επαρκώς την πλοκή, η αξιοποίηση του είναι ελλιπής δε, αφού τα puzzles που χρησιμοποιούσαν τις δύο πραγματικότητες δεν απαιτούσαν ιδιαίτερες αναλαμπές ευφυίας για την επίλυση τους. Η διπλή πραγματικότητα χρησιμοποιείται κυρίως για να αναδειχθεί η ικανότητα της Marianne να βλέπει πράγματα τα οποία δεν έχουν υπόσταση στον πραγματικό κόσμο.
Έχοντας πει αυτό, να σημειώσουμε πως η δυσκολία των puzzle βρίσκεται γενικά σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Η Marianne καλείται να λύσει μερικούς γρίφους για να προχωρήσει η πλοκή, αλλά απ’ ότι φαίνεται τα puzzles βρίσκονται σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με την πλοκή. Βρίσκονται εκεί απλά για να προσφέρουν μια επιπλέον πρόκληση στον χρήστη και να δράσουν συμπληρωματικά, ως «διαλείμματα» από την ιστορία ίσως, δίχως να την καθυστερούν. Η Bloober Team εστίασε περισσότερο στο αφηγηματικό κομμάτι, και αυτό είναι εμφανές.
Όμορφο, αλλά στατικό το περιβάλλον του Medium
Η Marianne στην «άλλη πλευρά» έχει κάποιες δυνάμεις που την βοηθούν να αντιμετωπίσει τα εμπόδια που βρίσκονται στον δρόμο της. Συγκεκριμένα πρόκειται για μια ασπίδα κι ένα energy blast, τα οποία την προστατεύουν από οτιδήποτε εχθρικό για ένα μικρό διάστημα, ή δίνουν ενέργεια όπου χρειάζεται αντίστοιχα. Αυτές οι δυνάμεις, όμως, χρησιμοποιούνται λίγες φορές κατά την διάρκεια του παιχνιδιού. Λιγοστά είναι επίσης τα αντικείμενα που μαζεύουμε σε όλο το game. Τα περισσότερα από αυτά αποτελούν collectibles που βοηθούν στην ροή της ιστορίας και όχι στην επίλυση κάποιων puzzles, με την δυνατότητα συνδυασμού των αντικειμένων που υπάρχουν στο inventory να είναι η λιγότερο αξιοποιημένη λειτουργία σε όλο το game.
Σε ορισμένα σημεία, δίνεται επίσης η δυνατότητα στην Marianne να μεταφερθεί «εκτός σώματος» και να κινείται μόνο στον κόσμο των πνευμάτων, για ένα συγκεκριμένο χρονικό όριο βέβαια. Αυτό βοηθά στην επίλυση συγκεκριμένων puzzles, τα οποία μάλιστα έχουν και χρονικό όριο, αφού αν η Marianne δεν επιστρέψει πριν το τέλος του χρόνου στο σώμα της, κυριολεκτικά πεθαίνει. Στα flashbacks που έχουμε από τις μνήμες του Thomas, μπορούμε να “μπούμε στα παπούτσια του” και να δούμε κάποια στιγμιότυπα της πλοκής από την δική του πλευρά, κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον, μιας και όχι μόνο δεν είμαστε περιορισμένοι στον πραγματικό κόσμο, αλλά ούτε και στην οπτική γωνία της Marianne.
Άξιο είναι να σημειωθεί πως όσο έπαιξα το Medium, δεν αντιμετώπισα ούτε μισό bug. Πρέπει να είναι από τις ελάχιστες τόσο polished πρόσφατες κυκλοφορίες.
Γενικό συμπέρασμα
Ενώ τα σύγχρονα horror games σπάνια καταφέρουν να έχουν μια ελκυστική ιστορία και καλοδουλεμένους gameplay μηχανισμούς, μιας και το μισοτελειωμένο φαίνεται να είναι στην μόδα τα τελευταία χρόνια, παρ’ όλα αυτά, η Bloober Team κατάφερε να δημιουργήσει ένα ελκυστικό storyline με καλογραμμένους χαρακτήρες που μοιάζει περισσότερο σε ιστορία μυστήριου παρά τρόμου. Ταυτόχρονα, το gameplay είναι λιτό και δεν χάνει ευκαιρία να ξεχωρίσει όπου αυτό είναι δυνατό. Οι αδυναμίες του όμως είναι εμφανείς, αφού δρα συμπληρωματικά στην αφήγηση, δίχως να έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Το sound design και η μουσική πραγματικά διαπρέπουν, με τις φωνητικές ερμηνείες να βρίσκονται στα ίδια επίπεδα. Οπτικά το παιχνίδι είναι πολύ όμορφο, χρησιμοποιεί αποτελεσματικά την ιπποδύναμη των Series X|S, με σκηνικά που δημιουργούν την απόκοσμη ατμόσφαιρα που ταιριάζει περίφημα στον τόνο της πλοκής. Οι αστοχίες, ενώ υπάρχουν, δεν αφαιρούν «πόντους» ιδιαίτερα από την εμπειρία, η οποία είναι άκρως διασκεδαστική.
Το Medium είναι εξαιρετικό για αυτό που είναι
Στην πραγματικότητα το Medium είναι ένας πάρα πολύ ενδιαφέρον τίτλος. Πρόκειται για μια σύγκρουση δημιουργικών ιδεών, οι οποίες συνεργάζονται πάρα πολύ καλά μεταξύ τους, αλλά δεν καταφέρνουν να φτάσουν το ιδεατό αποτέλεσμα των developers, κατά πάσα πιθανότητα λόγω του περιορισμένου budget. Ενώ το Medium είναι πάρα πολύ προσεγμένο, δίχως rough edges, είναι εμφανές πως οι ιδέες των developers έχουν προσαρμοστεί για το πορτοφόλι τους. Γι’ αυτό που είναι, το Medium είναι πάρα πολύ καλό σαν game. Σπάνια τα horror games δεν προσπαθούν απεγνωσμένα να σε «τρομάξουν».
Ουσιαστικά, τo μόνο που λείπει από το Medium είναι μια ελαφρώς ορθότερα ανεπτυγμένη πλοκή και η τελειοποίηση των gameplay μηχανισμών. Το potential που έχει η σύγκρουση όλων αυτών των ιδεών είναι off the charts. Υποθέτω, όμως, ότι όταν το budget δεν είναι απεριόριστο, καλείσαι να κάνεις κάποιες θυσίες, και εδώ το Medium καταφέρνει να εντυπωσιάσει μέσα στην λιτότητα αυτή. Φανταστείτε να είχαν λίγη παραπάνω χρηματοδότηση.. Ίσως την επόμενη φορά!
Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε την Microsoft Hellas και το Xbox για την παροχή του review copy που χρησιμοποιήσαμε για τους σκοπούς του review…