Uncharted: Legacy of Thieves Collection Review – Το Magnum Opus της Naughty Dog

Το Legacy of Thieves Collection περιέχει το Uncharted 4: A Thief’s End (2016) και το Uncharted: The Lost Legacy (2017), πλήρως remastered για το PlayStation 5, με οπτικές αναβαθμίσεις που εκμεταλλεύονται την ιπποδύναμη της νέας γενιάς. To Legacy of Thieves Collection αναμένεται να κυκλοφορήσει και για PC εντός του 2022, δίχως όμως να έχει οριστεί συγκεκριμένο release date. Μέχρι τότε, μπορείτε να το προμηθευτείτε σε retail μορφή αλλά και digital, αποκλειστικά στο PS5. Αν έχετε ήδη αγοράσει κάποιο από τα δύο παιχνίδια που περιλαμβάνει το Legacy of Thieves Collection, μπορείτε να αναβαθμίσετε στην νέα έκδοση με ένα μικρό κόστος, μέσω του PlayStation Store.

Προτού ξεκινήσουμε, πρέπει να πω πως αυτή είναι η πρώτη μου επαφή με το σύμπαν του Uncharted. Ξέρω, ξέρω, πώς τόλμησα να διαπράξω τέτοιο έγκλημα. Η πραγματικότητα είναι πως ήμουν μέλος του Team Xbox μέχρι αυτήν την γενιά, οπότε η επαφή μου με τα εμβληματικά franchises της Sony σταματά στην PlayStation 2 εποχή. Πολλά από αυτά τα Remasters τα οποία κάνουμε review είναι νέες εμπειρίες για εμένα. Όπως ακριβώς και για τον Roy, ο οποίος έγραψε το εξαιρετικό review για το PC port του God of War. So what you get here is: μια κριτική ανάλυση των A Thief’s End και Lost Legacy, από την οπτική κάποιου που τα ακουμπάει για πρώτη φορά.

TL;DR

Το Legacy of Thieves Collection αποτελεί την επιτομή του cinematic adventure είδους.

Uncharted 4: A Thief’s End

Πολλές φορές όταν ακούς να μιλάνε για “το καλύτερο του είδους”, ενστικτωδώς συμπεραίνεις ότι “λογικά τα παραλένε”. Είναι δύσκολο να κατανομήσεις κάτι το οποίο εσύ ο ίδιος δεν έχεις δει με τα ίδια σου τα μάτια. H Naughty Dog είναι πολύ συχνά στις συζητήσεις για το καλύτερο storytelling στο gaming. Καμιά φορά για το Uncharted, αλλά πιο συχνά για το The Last of Us, το οποίο ακόμα δεν έχω παίξει, αλλά θα αντιμετωπίσουμε αυτό το θηρίο όταν έρθει η ώρα (ίσως σε κάποιο νέο επεισόδιο του The Vault;). Εγώ, κοιτάζοντας από την κλειδαρότρυπα, ποτέ ως τώρα δεν κατάλαβα τι έκανε την Naughty Dog τόσο ξεχωριστή. Κι όμως, τελειώνοντας το Uncharted 4, μέσα σε 18 μόλις ώρες, ένιωθα σαν να γνώριζα τους χαρακτήρες μια ολόκληρη ζωή. Και αυτή είναι, τελικά, η μαγεία της Naughty Dog. Ας δούμε αναλυτικά:

Γραφικά

Το Uncharted 4 είναι το λιγότερο εντυπωσιακό στον οπτικό τομέα. Τα games που καταφέρνουν να στήσουν έναν τόσο καλοδεμένο κόσμο για να πουν μια ιστορία είναι μετρημένα στα δάχτυλα, ίσως του ενός χεριού. Αν έχετε διαβάσει κι άλλα review μου (π.χ. Guardians of the Galaxy), τότε γνωρίζετε ότι είμαι θερμός υποσατηρικτής της αντίληψης ότι δεν χρειάζεται κάθε game να είναι open-world. Και νιώθω ότι το Uncharted 4 με δικαιώνει.

Το Uncharted 4 είναι στημένο σαν χολιγουντιανή ταινία. Αντί για έναν μεγάλο, ανοιχτό κόσμο, διαδραματίζεται σε πολλές διαφορετικές τοποθεσίες. Από τις φυλακές του Παναμά σε μια πολυτελή Ιταλική βίλλα κι από εκεί στις άγριες πλαγιές της ηπειωτικής Σκωτίας. Κάθε μέρος έχει την δική του μαγεία κι επιτελεί έναν πολύ συγκεκριμένο αφηγηματικό σκοπό. Πολλά cut-scenes μάλιστα, μας μεταφέρουν σε τοποθεσίες τις οποίες δεν ξαναβλέπουμε. Ακόμα και αυτές, είναι τίγκα στις λεπτομέρειες και τα references. Και δεν έχετε ιδέα πόσο ξεχωρίζει αυτό στην σημερινή βιομηχανία που βασίζεται πάνω στα επαναχρησιμοποιημένα assets.

Ας δούμε τα αξιοθέατα

Τα μέρη που καλείσαι να εξερευνήσεις ξεκινούν συνήθως από μία μεμονωμένη τοποθεσία, η οποία συνεχώς επεκτείνεται. Δεν περνάς σχεδόν ποτέ δεύτερη φορά από την ίδια περιοχή. Πρόκειται για το ίδιο μέρος όμως, το οποίο επεκτείνεται όσο προχωράς. Το Uncharted 4 δεν έχει κανένα loading screen, κι αυτό δεν οφείλεται μόνο στον SSD του PS5, αλλά στον σχεδιασμό του παιχνιδιού. Οι περιοχές είναι δομημένες έτσι ώστε μόνο ένα μικρό κομμάτι του κόσμου να βρίσκεται μπροστά σου κάθε φορά. Αυτό σημαίνει, ότι αφού μπεις σε μια νέα περιοχή, δεν μπορείς να επιστρέψεις στην προηγούμενη. Δεν υπάρχει backtracking σε αυτό το παιχνίδι.

Είναι εντυπωσιακό το πόσο άρρηκτα σχεδιασμένοι είναι οι “κόσμοι” εντός του παιχνιδιού. Μπορεί να μην είναι όσο διαδραστικοί όσο σε άλλα games, ακόμη και του ίδιου είδους, αλλά ως αποτέλεσμα το Uncharted 4 φαίνεται να είναι εξαιρετικά επικεντρωμένο στην ιστορία που θέλει να αφηγηθεί. Η πλοκή δεν καταναλώνεται από τον κόσμο, αλλά μάλλον το αντίστροφο. Οι τοποθεσίες μοιάζουν σαν να είναι σκηνικά από κάποια ταινία υψηλού budget, κι αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο κυλά το game ως σύνολο.

Σαν να βλέπεις την αγαπημένη σου ταινία

Τα animations, ειδικά οι εκφράσεις του προσώπου, είναι second to none. Ελπίζω οι animators και όσοι δούλεψαν στο motion capture να πληρώθηκαν υπερωρίες, γιατί πραγματικά βγάζει μάτι το πόση δουλειά έχει πέσει στον τομέα αυτόν. Το Uncharted επωφελείται από το μικρό cast χαρακτήρων ώστε να φτάσει την ποιότητα σε νέα ύψη. Η κινηματογραφική αίσθηση που προσφέρει το game είναι πραγματικά σε ένα δικό της επίπεδο. Κάθε στιγμιότυπο θα μπορούσε να κοσμεί την επιφάνεια εργασίας σου ως wallpaper. Το game το γνωρίζει αυτό, και κάθε τόσο κάνει μικρές παύσεις στις οποίες μπορείς να θαυμάσεις το τοπίο ή να τραβήξεις ένα γρήγορο screenshot.

Τα πρόσωπα, οι ενδυμασίες, οι χρονικές αναδρομές, όλα είναι πολύ προσεγμένα. Οι μεταφορές σε διαφορετικά χρονικά σημεία είναι μπόλικες στο Uncharted 4, κι ο σχεδιασμός των χαρακτήρων το αντανακλά σε κάθε πτυχή του. Φυσικά, πρόκειται για ένα long-running franchise, αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να σταθώ αρκετά στο πόσο προσεγμένο είναι αυτό το project.

Η έκδοση για PS5 που βρίσκουμε στο Legacy of Thieves Collection έχει, ως συνήθως, δύο ρυθμίσεις γραφικών. Τo Fidelity τρέχει σε native 4K ανάλυση, κλειδωμένη στα 30fps. Η επιλογή Performance παίζει σε ακατέβατα 60fps, με το game να τρέχει σε 1440p, το οποίο γίνεται upscale ή downscale ανάλογα με την ανάλυση της οθόνης σου. Αν η οθόνη σου υποστηρίζει ρυθμό ανανέωσης εως 120fps, τότε θα έχεις διαθέσιμη και την επιλογή Performance+, όπου θα κάνει το game να τρέχει στα 120fps, σε 1080p ανάλυση. Θεωρώ πάντως, πως το Fidelity mode ταιριάζει γάντι σε έναν cinematic adventure τίτλο, όπως ο συγκεκριμένος.

Πλοκή

Όλα τα παιχνίδια της σειράς Uncharted είναι linear τύπου, οπότε δεν πιστεύω κανένας να περίμενε κάτι διαφορετικό. Οι ιστορίες που αφηγείται η Naughty Dog βρίσκονται στο πίσω μέρος της δράσης και πάντα έχουν ένα βαθύ συναισθηματικό υπόβαθρο. Οι χαρακτήρες, όσο κι αν η πλοκή βασίζεται πάνω τους, δεν προσπαθούν να αποτελέσουν παράδειγμα προς μίμηση, κάτι σύνηθες για τα narrative-driven παιχνίδια. Είναι οι ιδανικοί, larger-than-life χαρακτήρες που όλοι ονειρευόμασταν κάποτε να γίνουμε. Hold that thought, θα την εξετάσουμε στην συνέχεια. Στην ουσία, η Naughty Dog έχει δημιουργήσει ένα σύμπαν που σε ρουφάει μέσα του. Κι αν καταφέρα εγώ, που τους βλέπω πρώτη φορά να συνδεθώ μαζί τους, πόσο μάλλον οι longtime fans.

One last treasure hunt

Η ιστορία ξεκινά λίγο μετά το τέλος του Drake’s Deception. Ο Nathan Drake, παντρεμένος πλέον με την δημοσιογράφο Elena Fisher, έχει παρατήσει το κυνήγι θησαυρών και έχει αρχίσει να συνηθίζει την ρουτίνα μιας ειρηνικής καθημερινότητας. Όλα αλλάζουν όταν εμφανίζεται ο χαμένος του αδελφός, Sam, τον οποίο ο Nathan θεωρούσε νεκρό για πάνω από 15 χρόνια. Όπως φαίνεται όμως, ο Sam παρέμεινε φυλακισμένος στον Παναμά, μετά από την τελευταία εξόρμηση των αδελφών Drake στην περιοχή, όταν έψαχναν τον θησαυρό του Henry Avery, του πλουσιότερου πειρατή στον κόσμο.

Ο Sam του εξηγεί ότι κατάφερε να αποδράσει με την βοήθεια ενός από τους μεγαλύτερους μαφιόζους της Λατινικής Αμερικής, σε αντάλλαγμα με τον μισό θησαυρό του Avery. 200 εκατομμύρια δολλάρια δηλαδή, τίποτα σπουδαίο. Το πρόβλημα είναι πως τον συγκεκριμένο θησαυρό, δεν τον βρήκαν ποτέ, παρά τα χρόνια που σπατάλησαν αναζητώντας τον. Ο Nathan, όσο κι αν προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του πως έχει τελειώσει αυτή η ζωή για εκείνον, ο Sam παρουσιάζει ένα νέο στοιχείο που θα τους οδηγήσει στον παραμυθένιο πειρατικό θησαυρό. Με την ζωή του αδελφού του να κινδυνεύει, ο πρωταγωνιστής μας καλεί τον πιο έμπιστο συνεργάτη του, Sully, ζητώντας την βοήθεια του, για μια τελευταία φορά.

A tale of two brothers

Μπορεί το κυνήγι του θησαυρού να είναι στο προσκήνιο, αλλά δεν αποτελεί τον βασικό κορμό της ιστορίας, αλλά μόνο την αφορμή για την διήγηση της. Τo Uncharted 4 αφηγείται μια ιστορία για τους οικογενειακούς δεσμούς, την προδοσία και την συγχώρεση. Όπως τόσες άλλες ιστορίες που έχουμε ξαναδεί είτε σε ταινίες, σειρές, ακόμη και άλλα videogames. Η χαρισματικότητα των χαρακτήρων, το μοναδικό στυλ αφήγησης της Naughty Dog και αυτό το μοναδικό κινηματογραφικό ύφος είναι τα στοιχεία που κάνουν την συγκεκριμένη να ξεχωρίζει.

Τo Uncharted δεν σου λέει ποτέ τι γίνεται στην ιστορία, σου το δείχνει. Εκεί είναι που δημιουργείται αυτή η πολυπόθητη σύνδεση με το κοινό. Δεν μαθαίνεις απλά για τις περιπέτειες των πρωταγωνιστών, τις ζεις μαζί τους. Αυτό είναι κάτι που τόσα πολλά games προσπαθούν, μα λίγα καταφέρνουν στην πράξη. Ο χρόνος που χρειάζεται για να στηθεί ένα τέτοιο blockbuster αφήγημα πρέπει να είναι εξωφρενικός, όπως και το κόστος της παραγωγής. Αλλά αξίζει. Γιατί κάθε τόσο δημιουργούνται genre-defining διαμάντια όπως αυτό εδώ.

Διασκεδαστικό δεν σημαίνει περίπλοκο

Η ειρωνεία βρίσκεται παντού μέσα στο σενάριο. Αλλά είναι πολύ έξυπνα τοποθετημένη. Υπάρχουν στιγμές που σκέφτεσαι “ah, I see what you did there”, αλλά οι σεναριογράφοι δεν έχουν την απαίτηση να το σκεφτείς αυτό, they point it out for you. Μερικές φορές έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι αυτό που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου είναι δύο ξεχωριστές ιστορίες, αφηγημένες ως μία. Τα συνδετικά σημεία είναι πολύ έξυπνα αν κάτσεις να τα σκεφτείς, αλλά η διαρκής δράση σου αφήνει λίγο χρόνο για να αναλύσεις τα τεχνικά κομμάτια του σεναρίου. As it should. Τα games είναι για να περνάς καλά, όχι για να σκέφτεσαι το πως φτιάχτηκαν. That’s my job.

Τo Uncharted δεν σου λέει ποτέ τι γίνεται στην ιστορία, σου το δείχνει. Δεν μαθαίνεις απλά για τις περιπέτειες των πρωταγωνιστών, τις ζεις μαζί τους.

BGEEK

Το pacing είναι πολύ καλό. Πραγματικά είναι δύσκολο να αφήσεις το χειριστήριο κάτω. Η αλληλουχία των στιγμών εξωφρενικής δράσης και ήρεμων στιγμών συλλογισμού μεταξύ των χαρακτήρων είναι αριστοτεχνική. Είναι σαν να κολυμπάς κάτω από το νερό και κάθε λίγο να βγάζεις το κεφάλι σου έξω για να πάρεις μια γρήγορη ανάσα ώστε να συνεχίσεις. Οι στιγμές δράσης είναι πραγματικά over-the-top. Νιώθεις σαν να παίζεις μια Fast and Furious εκδοχή του Indiana Jones. Trust me, αυτό είναι πολύ πιο διασκεδαστικό από ό,τι ακούγεται.

Gameplay

Ο κύριος κορμός του gameplay loop είναι πολύ απλός. Σκαρφαλώνεις και πυροβολάς, για σχεδόν 18 ώρες. Jokes aside, υπάρχει ποικιλία μιας και κάτι τέτοιο θα ήταν αρκετά βαρετό, όσο κουπί κι αν τραβάει η πλοκή. Πράγματι το μεγαλύτερο μέρος του game το περνάς σκαρφαλώνοντας και πυροβολώντας εχθρούς. Εκτός αν θες να παίξεις πιο stealthy, στην οποία περίπτωση απλά τους στραγγαλίζεις πισώπλατα. Δεν είναι περίπλοκο, επειδή δεν χρειάζεται να είναι. Δεν έχει περιττά mechanics, δεν έχει αχρείαστο fluff. Κάθε στοιχείο του gameplay όμως είναι υπέρμετρα προσεγμένο.

Γρίφοι και death traps

Το Uncharted 4 έχει πολλούς γρίφους να λύσεις, ακόμα και αν δεν είναι δύσκολοι. Είναι αρκετά δημιουργικοί όμως. Θα χρειαστούν αρκετές προσπάθειες για να πετύχεις ορισμένες από τις πιο σύνθετες λύσεις, αλλά ακόμη κι όταν δεν το βρίσκεις με την πρώτη, έχεις μια καλή ιδέα για το τι πρέπει να κάνεις. Αν κολλήσεις, το game σου δίνει hints μετά από λίγη ώρα. Αυτό μου φάνηκε χρήσιμο όχι στα puzzles, αλλά σε μερικά levels στα οποία η έξοδος προς την επόμενη περιοχή με το ζόρι φαινόταν. To να βρίσκεις τις λύσεις είναι πολύ rewarding διαδικασία. Μερικές από τις πειρατικές παγίδες γύρω από τις οποίες χορεύεις, είναι εντυπωσιακές.

Σε ορισμένα levels ο μεγαλύτερος εχθρός σου είναι το visual clarity, ειδικά αν παίζεις σε μεγάλη τηλεόραση και από απόσταση. Ή απλά εγώ είμαι γκαβός, I guess we’ll never know which one it is. Υποθέτω μπορείς πάντα να κλείσεις το HDR, ή να ενεργοποιήσεις τα color blind settings.

Βρουμ-βρουμ στις πλαγιές

Η Naughty Dog κατάφερε να δημιουργήσει ένα από τα καλύτερα συστήματα οδήγησης που έχω δει σε κάποιο game μόνο και μόνο για να το χρησιμοποιήσει σε κομμάτια από μερικά levels. Ακόμη και games τα οποία βασίζονται στην οδήγηση για ένα μεγάλο μέρος του gameplay loop τους, δεν καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα τόσο περίτεχνο σύστημα. Τα physics είναι εξαίσια και η ανταπόκριση του terrain στις κινήσεις του SUV που οδηγάς είναι σχεδόν life-like. Ειδικά αν σκεφτείς ότι πρόκειται για έναν remastered τίτλο από το 2016. Τα κατάφεραν όλα αυτά 6 ολόκληρα χρόνια πριν. Η χρήση του γάντζου, τόσο στα action scenes όσο και στα puzzles είναι επίσης περίφημη.

Ήχος

Ο ήχος είναι επίσης εξαιρετικός. Τα ηχητικά εφέ είναι world-class, είτε μιλάμε για ήχους του περιβάλλοντος είτε για το πως ακούγονται οι φωνές, οι πυροβολισμοί, η μηχανή του τζιπ σου σε ανταπόκριση του χώρου στον οποίο βρίσκεσαι ή κινείσαι. Ο ηχητικός σχεδιασμός είναι στο ίδιο επίπεδο με την οπτική παρουσίαση, και trust me, ο πήχυς είναι πολύ υψηλά στο οπτικό κομμάτι.

Το καλύτερο μέρος είναι με ευκολία οι διάλογοι. Μπορείς να καταλάβεις πως οι voice actors έχουν αφομοιώσει πλήρως τους ρόλους τους μετά από τόσα χρόνια που τους ενσαρκώνουν. Υπάρχει μία ευχέρεια και φυσικότητα στην ροή του λόγου την οποία δύσκολα συναντάς. Το γράψιμο των διαλόγων είναι φοβερό και οι ερμηνείες ακόμα καλύτερες. Δεν υπάρχουν αχρείαστες ατάκες και το χιούμορ είναι άφθονο. Δεν περιορίζεται σε witty αστεία ανάμεσα στους χαρακτήρες, τύπου inside jokes, αλλά και στις αλληλεπιδράσεις τους με το περιβάλλον.

Υπάρχουν σημεία που το συναίσθημα ξεχειλίζει. Η πλοκή είναι συναισθηματικά φορτισμένη και αν το live delivery ήταν flat, θα κατέρεε κάτω από το ίδιο της το βάρος. Αν κάποια ερμηνεία είναι που ξεχωρίζει είναι της Emily Rose που βρίσκεται στον ρόλο της Elena Fisher. Μπορεί να μην έχει όσο screen time όσο οι υπόλοιποι χαρακτήρες, αλλά οι συναισθηματικές αλλαγές που περνάει ο χαρακτήρας της αντικατοπτρίζονται έξοχα στο εύρος του ηχοχρώματός της.

Uncharted: The Lost Legacy

Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν απόλαυσα τον δεύτερο τίτλο του The Lost Legacy Collection όσο το Uncharted 4. Πάει αυτό να πει πως δεν είναι καλό παιχνίδι; Κάθε άλλο. Απλά τέτοια βαρύγδουπα games σαν αυτά που εξετάζουμε εδώ, είναι καλό να τα αφήνεις να “αφομοιωθούν” για λίγο καιρό μέσα σου. Παίζοντας το Lost Legacy, δεν μπορούσα να κρατήσω τον εαυτό μου από το να το συγκρίνω συνεχώς με το A Thief’s End. Είναι σαν να λέμε ότι το The Hobbit δεν είναι καλό σε σύγκριση με το Lord of the Rings. Απλά δεν είναι όσο καλό όσο το προηγούμενο στην σειρά, παραμένοντας ένα πολύ καλό game όμως. Το Uncharted 4 είναι tough act to follow, ακόμη και για την ίδια την Naughty Dog.

Γραφικά

Το Lost Legacy ακολουθεί την ίδια φιλοσοφία στην οπτική παρουσίαση με το Uncharted 4. Κινηματογραφικές λήψης υψηλότατης ποιότητας, πολλά κοντινά πλάνα, και εκθαμβωτικές τοποθεσίες. Τα μέρη που εξερευνούμε εδώ διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό από αυτά που είδαμε στον προηγούμενο τίτλο της σειράς. Περνάς το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού σε μια από open-world ζούγκλα της Ινδίας, η οποία είναι εξαιρετικά σχεδιασμένη. Τα action set-pieces είναι πολύ καλά και σε αυτόν τον τίτλο, αλλά μετά από κάποιο σημείο γίνονται αναπόφευκτα προβλέψιμα. Παραμένουν διασκεδαστικά όμως.

Έχουμε δύο πρωταγωνίστριες αυτή την φορά, αντί για δύο πρωταγωνιστές. Όπως φάνηκε και στο review μου για το Kena: Bridge of Spirits, λατρεύουμε να βλέπουμε διαφορετικότητα στο ανδροκρατούμενο gaming. Τόσο η Chloe όσο και η Nadine είναι φοβερά σχεδιασμένες. Τα animations είναι λεπτομερέστατα, σε ορισμένα σημεία ίσως καλύτερα και από αυτά που βλέπουμε στο A Thief’s End. Δεν επαναχρησιμοποιούνται animations. Είναι όλα σχεδιασμένα από την αρχή, κι έτσι η Chloe και η Nadine έχουν διαφορετική ροή στις κινήσεις τους από τους αδερφούς Drake. Το combat φαίνεται πιο εντυπωσιακό στο Lost Legacy, ειδικά όταν γίνεται χωρίς την χρήση όπλων. Ο φωτισμός είναι wolrd-class, με το επίπεδο στην πόλη του Belur να είναι άνετα το αγαπημένο μου ανάμεσα και στα δύο games.

Πλοκή

Στο Uncharted: Lost Legacy, κυνηγάμε την θρυλικό χαυλιόδοντα του Ινδού θεού Ganesh. Οι πρωταγωνίστριες μας είναι η Chloe Frazer, η οποία μέχρι να ξεκινήσω αυτό το game δεν είχα ιδέα ποια είναι και η Nadine Ross από το Uncharted 4. Πρόκειται για μια ιδιόμορφη συνεργασία, που ακόμα και οι ίδιες καταλαβαίνουν πως κατά πάσα πιθανότητα δεν θα δουλέψει. Και αυτός είναι ο κύριος άξονας της ιστορίας. Για άλλη μια φορά, το κυνήγι του θησαυρού κάθεται στην θέση του συνοδηγού. Ο τρόπος με τον οποίο καταφέρνουν να συνδεθούν μέσω των διαφορών τους οι χαρακτήρες, προδίδει το πανέξυπνο γράψιμο του σεναρίου της Naughty Dog. Για άλλη μια φορά, οι χαρακτήρες κλέβουν την παράσταση.

Η κάθε κοπέλα έχει τα δικά της προβλήματα, και αναζητά τον χαυλιόδοντα για τους δικούς της σκοπούς. Φυσικά, υπάρχει και ο κακός της υπόθεσης, ο Asav, που είναι ο αρχηγός του τοπικού στρατού των αναρτών και, you guessed it, επίσης ψάχνει τον χαυλιόδοντα. Όπως και στο A Thief’s End, έτσι κι εδώ έχουμε πολλές ευκαιρίες να εντρυφήσουμε στον μύθο πάνω στον οποίο βασίζεται ο θησαυρός που ψάχνουμε. Η ινδική μυθολογία παρουσιάζει έντονο ενδιαφέρον και πιάνεις τις πρωταγωνίστριες να συζητούν συχνά περί αυτού, αφού η Nadine, όπως κι εμείς λίγα γνωρίζουμε επί του θέματος.

Ένα βήμα την φορά

Η μεγαλύτερη διαφορά με το Uncharted 4 στο πως είναι στημένο το σενάριο εντοπίζεται στο ότι το Lost Legacy σου κρατάει το χέρι σε πολύ μικρότερο βαθμό. Όσο ψάχνεις την επόμενη έξοδο, τον επόμενο γρίφο, τον επόμενο ναό, δεν είσαι ακριβώς σίγουρος που θα σε οδηγήσει. Αντιμετωπίζεις το κάθε εμπόδιο με το mantra του “βλέποντας και κάνοντας”. Οι αδελφοί Drake είχαν μια καλύτερη ιδέα για το τι ήταν αυτό που έψαχναν, τα κορίτσια εδώ πέρα φαίνονται πιο χαμένες κι από εμένα. And that’s perfectly fine, όσο περισσότερο μυστήριο τόσο το καλύτερο. Ειδικά όταν η πλοκή δεν τραβάει χρονικά, θες συγκεκριμένα story beats που να προσφέρουν όσο το δυνατόν περισσότερα στην εμπειρία. Κι αυτό ακριβώς παίρνεις εδώ.

Gameplay

Στον τομέα του gameplay, η Naughty Dog δοκιμάζει μερικά φρέσκα για την σειρά πράγματα, αλλά δεν μπορώ να πω ότι όλα δουλεύουν. Αρχικά, ο κορμός του gameplay είναι ακόμα ίδιος. Σκαρφαλώνεις και πυροβολάς. Η γκάμα των όπλων που έχεις στην διάθεση σου είναι ελαφρώς μεγαλύτερη και οι εχθροί προσαρμόζονται καλύτερα στις καταστάσεις. Προφανώς το ΑΙ έχει βελτιωθεί.

Στην ζούγκλα χωρίς τον Ταρζάν

Η βασικότερη διαφορά είναι πως όλα αυτά τα κάνεις πλεον σε ένα open-world περιβάλλον. Η Naughty Dog πήρε την βασική φόρμουλα του Uncharted 4, κατάλαβε τι δουλεύει και πάτησε το γκάζι. Κι αυτό το λέω επειδή το αγαπημένο τζιπάκι επιστρέφει, κι αυτή τη φορά είναι το κύριο μεταφορικό σου μέσο. Θα το χρησιμοποιείς για να μεταφέρεσαι από περιοχή σε περιοχή εντός της ζούγκλας, η οποία δεν είναι όσο μεγάλη όσο μοιάζει στον χάρτη. Γιατί κυριολεκτικά χρησιμοποιείς έναν χάρτη για να πλοηγηθείς, μιας και το mini-map απουσιάζει. Καταλαβαίνω ότι είναι “cooler” να βγάζεις τον χάρτη κάθε τόσο, αλλά δεν βολεύει.

Η ζούγκλα όμως είναι εξαιρετικά σχεδιασμένη, και μετά από κάποιο σημείο βρίσκεις τον δρόμο σου εξετάζοντας το περιβάλλον και υποθέτω that’s what they were actually going for. Υπάρχουν ναοί με γρίφους που μπορείς να λύσεις, χώρια από το main questline, επειδή ένας ανοιχτός κόσμος πρέπει να έχει και side quests. Στην περίπτωση του Lost Legacy, έχουμε collectibles με έξτρα βήματα.

Θυμάστε που λέγαμε λίγο πιο πάνω ότι στο Uncharted 4 το game σταματούσε για να τραβήξεις screenshots; Ε, εδώ η Chloe βγάζει το Sony κινητό της (από πότε είναι αυτή η εφημερίδα;) και τραβάει η ίδια φωτογραφίες. Αυτές τις φωτογραφίες μπορείς να τις δεις μετά, ως αναμνηστικά από τα σημεία που έχεις δει. Pretty cool. Οι γρίφοι εδώ είναι κάπως πιο δύσκολοι από ότι στο A Thief’s End, αλλά είναι μικρότεροι σε αριθμό. Αυτό δεν τους σταματάει από τα τεστάρουν την υπομονή σου, γιατί είναι ορισμένοι που θα χρειαστούν αρκετές προσπάθειες για να τους λύσεις. Ναι, για το επίπεδο με τα πέντε αγάλματα μιλάω.

Συμπέρασμα

Το Uncharted: Legacy of Thieves Collection περιέχει δύο εξαιρετικά games. Το Uncharted 4: A Thief’s End είναι ένα πραγματικό αριστούργημα, στο ίδιο επίπεδο με τίτλους όπως το God of War. Ακατάπαυστη, κινηματογραφικού επιπέδου δράση, μαγευτική ατμόσφαιρα, χαρισματικοί χαρακτήρες και τοποθεσίες που θα σε κάνουν να μαζεύεις το σαγόνι σου από το πάτωμα. Καταλαβαίνεις ότι ένα game είναι σε αυτό το επίπεδο όταν το μόνο αρνητικό που μπορείς να βρεις να πεις είναι ότι ορισμένα πράγματα “δεν φαίνονται καλά”. Είναι γελοίο το πόσο προσεγμένο είναι. Επάξια κερδίζει τον τίτλο του must-play, και με ώθησε στο να ψάξω χρόνο για να παίξω και τα προηγούμενα της σειράς.

Το Lost Legacy από την άλλη, είναι κι αυτό ένα πολύ καλό παιχνίδι. Η ιστορία που αφηγείται σε τραβάει κατευθείαν και οι χαρακτήρες παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον. Κάνει κάποια πράγματα ομολογουμένως καλύτερα από το A Thief’s End, αλλά υπάρχουν και κάποια στα οποία χάνει τον σταθερό βηματισμό που επιδείκνυε το προηγούμενο. Είναι αρκετά μικρότερο σε διάρκεια, θύμιζε περισσότερο expansion, παρά stand-alone game, κυρίως λόγω του μεγάλου αριθμού κοινών χαρακτηριστικών. Αναμφισβήτητα όμως θα σας κάνει να περάσετε πολύ καλά.

Ευχαριστούμε θερμά την PlayStation Greece για την παροχή του review unit που χηρισμοποιήσαμε.