Το remake του Final Fantasy VII είχε ανακοινωθεί το 2015. Όπως ήταν αναμενόμενο, πέντε χρόνια μετά, το είδαμε στα ράφια τον Απρίλιο του 2020. Ακόμα και σε last-gen, τα γραφικά ήταν εντυπωσιακά, όπως μας έχει συνηθίσει η Square. Τι συμβαίνει όμως όταν ένα τέτοιο παιχνίδι γίνεται ακόμα καλύτερο για το PlayStation 5; Είναι αρκετές οι διαφορές που συντελούν στην εξέλιξη του παιχνιδιού; Ας δούμε αναλυτικά τι συμβάινει γύρω από αυτό:
Gameplay
Ξεκινώντας λίγο, ανορθόδοξα, το Gameplay του FF7 Remake Intergrade αξίζει την πρώτη αναφορά καθώς είναι το δυνατότερο σημείο του παιχνιδιού. Η αίσθηση ενός σύγχρονου gameplay που αποστασιοποιέιται από το πως ήταν τα Final Fantasy μέχρι τώρα αλλά ταυτόχρονα, παραμένει οικείο. Η εναλλαγή των παικτών της ομάδας καθ΄ όλη την διάρκεια του παιχνιδιού είναι ένα πολύ ωραίος μηχανισμός. Κάθε χαρακτήρας έχει το δικό του skill και αυτό τον κάνει να ξεχωρίζει. Προφανώς όμως, όλοι αγαπάμε λίγο περισσότερο τον Cloud. Εξερευνώντας την Midgar, η ποικιλία στους χαρακτήρες κάνει την διαφορά. Την ίδια στιγμή, οι παίκτες έχουν διαφορετικά spell που μπορούν να χρησιμοποιήσουν είτε αμυντικά, είτε επιθετικά. Κάτι που φέρνει μεγαλύτερη αξία στο παιχνίδι από τακτικής άποψης και όχι απλά να τρέχεις ευθεία και να σκοτώνεις ότι υπάρχει.
Σαν βασικά gameplay mechanics έχουμε το Materia και το Active Time Bar. Το Materia είναι ουσιαστικά και ο κεντρικός κορμός του FF7. Για όσους δεν γνωρίζουν το Lore, πρόκειται ένα κράμα ενέργειας Mako που προέρχεται από την ζωτική ενέργεια και τον πλανήτη τον ίδιο. Πρακτικά, παίρνει την μορφή σφαιρών που εφαρμόζονται πάνω σε Item και δίνουν μαγικές δυνατότητες στον παίκτη. Μπορούν μέχρι και να δημιουργήσουν μαγικά πλάσματα που σε βοηθάνε στην μάχη. Φυσικά, μπορείς να φτιάξεις και διαφορετικά Loadout για τους χαρακτήρες σου, κάτι που για όσους παίζουν φανατικά, και όχι μόνο για να δουν το στορι, είναι πολύ χρήσιμο. Αυτό λειτουργεί και στο πως θα χτίσει ο κάθε χαρακτήρας τα item του.
Καλοδουλεμένα Mechanics
Από την άλλη, το Active Time Bar έχει άμεση χρήση στην διάδραση των παικτών μέσα στο παιχνίδι. Ενώ γεμίζει αργά όσο μένεις Idle, γεμίζει γρήγορότερα όταν επιτίθεσαι σε εχθρούς. Πράγμα που ενθαρύνει και την εναλλαγή ανάμεσα στον Cloud, την Tifa, την Aerith και τον Barret. Ουσιαστικά, είναι χωρισμένο σε μέρη και κάθε χρήση μαγικών αντικειμένων, abilities κλπ έχει κάποιο κόστος σε αυτό. Αυτό, ενισχύει και το διαφορετικό playstyle κάθε χαρακτήρα και δίνει μια πανέμορφη νότα στο RPG στοιχείο.
Τέλος, το combat δεν είναι απλό πράγμα. Κάθε χαρακτήρας έχει τον δικό του χειρισμό και κάθε εχθρός έχει τα δικά του αδύναμα σημεία. Αυτό δημιουργεί την ανάγκη να σκεφτείς γρήγορα ώστε να ανταπεξέλθεις. Οι εχθροί φαίνεται σαν να λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο που λειτουργεί η ομάδα του Cloud, δηλαδή συνεργατικά. Αν περιμένατε πως θα κατσουν να τις φάνε, μαλλον θα απογοητευτείτε. Πολλές φορές στην μάχη, μπορείς να παραλύσεις από κάποιο mechanic των αντιπάλων. Status ailments are a thing here. Ο τρόπος που αμύνεσαι, καθώς και τα dodges είναι κάπως διαφορετικά από το συνηθισμένο στο FF7R. Το να αποφύγεις μια επίθεση στα περισσότερα RPG είναι η πιο κερδοφόρα τακτική. Όχι εδώ όμως. Αρκετές φορές, είναι προτιμότερο να μπλοκάρεις, καθώς υπάρχουν πολλές διαφορετικές επιθέσεις. Αυτό δίνει μια ωραιότερη εικόνα σε σχέση με το movement ώστε να σκεφτείς περισσότερο πως να κινηθείς από το να τρέχεις πάνω κάτω όλη την ώρα.
Story
Συνεχίζοντας την ανορθόδοξη δομή του κειμένου, το story είναι μια πολύ υποκειμενική εμεπιρία που βιώνεται μέσα από τους χαρακτήρες. Ως κεντρική θεματολογία, όπως ακριβώς και στο original game, παραμένει ο αγώνας της Avalanche. Η Avalanche, σαν απελευθερωτική ομάδα στοχεύει να σώσει τον πλανήτη από τα χέρια της εταιρείας Shinra. Η Shinra βλέπετε, καπηλεύεται την ενέργεια Mako, αναγκάζοντας τον υπόλοιπο πλανήτη να υποφέρει. Αυτό που μου έκανε εντύπωση μέσα από την εξέλιξη του παιχνιδιού, είναι ο τρόπος με τον οποίο προβάλλονται οι συνθήκες που κάνουν τον κόσμο να υποφέρει μέσα από τις διαμάχες της Shinra και της Avalanche. Όλοι ζούνε σε μίζερες συνθήκες, που δίνουν έντονα το στοιχείο του post-apocalyptic-cyber-dystopia-ότι άλλη περιέργη λέξη-κόσμου του παιχνιδιού.
Και κάπου, εδώ γίνεται ένας πολύ ενδιαφέρον σκηνοθετικός συσχετισμός που μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Ενώ το παιχνίδι έχει πολλά στοιχεία, σε σχέση με την εξέλιξη του υπάρχουν μερικά σημεία όπου επιβραδύνεται. Μέσα από αυτό συμβαίνει κάτι που κάνει τον παίκτη να σκεφτεί κάποια πράγματα. Όσο δίνεται η ευκαιρία να εξερευνήσεις την Midgar και τα Slums, γίνεται και μια τριβή με τους NPCs. Πολλοί από αυτούς καταδικάζουν την Avalanche, θεωρώντας την αντίσταση υπαίτια για την εξαθλίωση που βιώνουν. Έτσι τίθεται το ερώτημα αν όντως οι πράξεις της είναι όντως για το καλύτερο. Από την άλλη μεριά, μια επανάσταση είναι λογικό πως θα έχει και παράπλευρες απώλειες. Μέσω αυτού χτίζεται και μια βαθύτερη σχέση ανάμεσα στους χαρακτήρες και ανάμεσα στον παίχτη και το παιχνίδι. Ένα καλό game σε οδηγεί στο να νιώθεις με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο, και το Final Fantasy 7 Remake είναι κορυφαίο σε αυτό το κομμάτι.
Χαρακτήρες
Οι χαρακτήρες με τους οποίους συμπορευόμαστε στο FF7R είναι γνώριμοι και αγαπημένοι. Ο σχεδιασμός της ομάδας χαρακτήρων του FF7, επηρέασε βαθύτατα το μοντέρνο game design. Αυτά που βλέπουμε εδώ δεν είναι ακριβώς κλισέ χαρακτήρες, είναι οι χαρακτήρες που ξεκίνησαν όλα τα κλισέ, καθώς όλοι προσπαθούσαν να μιμηθούν το character design της Square. Έχουμε έναν brute, τον Barret, την Aerith που στηρίζεται κυρίως στην μαγεία, την Tifa και την “ιδιαίτερη” σχέση που έχει με τον Cloud, και προφανώς τον Cloud σαν melee specialist.
Αξιο αναφοράς είναι πως το παιχνίδι εδραιώνει πάρα πολύ καλά την ιστορία του Cloud. Ο Cloud, ως mercenary, δείχνει πάρα πολύ καλά τον χαρακτήρα του σαν: Απλά πληρώνομαι για να είμαι εδώ. Μέσα από το παιχνίδι ο Cloud γίνεται γνωστός και ο κόσμος αρχίζει να του δείχνει μια συμπάθεια. Κάτι τέτοιο, κοντράρει τον ψυχρό χαρακτήρα που δείχνει ο Cloud και κάνει τον παίκτη να επενδύει στο περιβάλλον του. Κυρίως για να δει που θα φτάσει όλη αυτή η κατάταση βέβαια. Άλλο ένα ωραίο χαρακτηριστικό σε σχέση με αυτό είναι οι αντιδράσεις του σχετικά με την Tifa και την Aerith και το πώς επηρεάζουν τον Cloud αυτές οι δύο. Δείχνοντας εικόνες από το τραυματικό παρελθόν τους, κάνει την εμφάνιση του και ο πιο εμβληματικός Final Fantasy villain. Ναι, προφανώς και μιλαω για τον Sephiroth. Να πάτε να το παίξετε για να δείτε τι γίνεται στη συνέχεια.
Το νέο Yuffie DLC – αποκλειστικό στο Final Fantasy VII Remake Intergrade
Ενώ στην πραγματικότητα το κεντρικό story δεν διαφέρει καθόλου με την έκδοση για το PS4, το συγκεκριμένο DLC είναι διαθέσιμο μόνο με την Intergrade έκδοση. Και είναι από τα δυνατότερα σημεία του παιχνιδιού. Συγκεκριμένα, το νέο chapter με τίτλο Intermission, λαμβάνει χώρα περίπου στην μέση της ιστορίας. Όπως δηλώνει και το όνομα του δηλαδή. Για τους λάτρεις του παιχνιδιού, το γεγονός ότι παίζεις με την Yuffie είναι pretty big. Σαν μέγεθος,, διαθέτει 2 επεισόδια και ουσιαστικά μπορεί να ολοκληρωθεί σε 3-4 ώρες αν βιάζεσαι. Πιθανώς 6-7 άμα θες τα κάνεις όλα. Not bad για τον συγκεκριμένο τίτλο. Αξίζει να αναφερθεί πως η εξέλιξη του DLC δεν επηρεάζει το κεντρικό στόρυ.
Πρακτικά όλο το DLC είναι σκηνικά και μάχες που έχουμε δεί και στο Remake του παιχνιδιού απλά από διαφορετική οπτική γωνία. Παρόλα αυτά, το γεγονός ότι παίζεις εναντίον πολλών νεων σημαντικών Bosses με την Yuffie και την μοναδική ninjutsu τεχνική της σίγουρα είναι αρκετό για να ξεσηκώσει τους hardcore fans. Yπάρχουν πολλά cutscenes που παίζουν ρόλο και προφανώς το επικό tease που υπάρχει στο τέλος του. We won’t be spoiling it for you though. Για τους φανατικούς που θα παίξουν το Intermission προετοιμαστείτε για μια σοβαρή κατάρευση. Τέλος με την ολοκλήρωση του ξεκλειδώνονται αρκετά end game challenges για την Yuffie και post-game content.
Γραφικά: Η μετάβαση στην νέα γενιά
Και ενώ το DLC έχει τον δικό του ρόλο στο Final Fantasy VII, η άμεση σύγκριση είναι στο πόσο απίστευτα καλύτερο φαίνεται το παίχνίδι στο PS5. Υπάρχουν προφανώς και μερικές extra σκηνές, αλλά η άμεση σύγκριση δεν συμβάινει εκεί. Ξεκινώντας, υπάρχουν 2 modes γραφικών, ένα για native 4K με χαμηλότερα frames (30), και ένα με 60 frames και χαμηλότερη ανάλυση (πιο κοντά σε native 1440+). Και τα δυο έχουν τον σκοπό τους, αλλά ο καθένας έχει διαφορετικές προτιμήσεις. Και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι πανέμορφο και ήδη αποτελέι μεγάλη αναβάθμιση από αυτή του PS4. Τα Final Fantasy πάντα έσπρωχναν μπροστά στον τομέα των γραφική, οπότε όσο όμορφο κι αν είναι το αποτέλσμα στο Intergrade, είναι ακριβώς αυτό που περιμέναμε να δούμε.
Και τα Visuals είναι πραγματικά εκπλητικά. Σκιές, φωτισμοί, animations, είναι όλα σχεδιασμένα πανέμορφα. Οι έντονες λάμψεις είναι κάτι που υπήρχε παντού σε οτιδήποτε Final Fantasy. Είτε είναι ταινίες είτε είναι παιχνίδι ακόμα και στα κόμικς. Τέτοιο φωτισμοί αν δεν έχουν σχεδιαστεί καλά, μπορούν εύκολα να κουράσουν το μάτι. Ενώ στο PS4 ήταν καλοί και τονίζαν το περιεχόμενο, με τα γραφικά του PS5 είναι απλά πανέμορφοι. HDR doing its magic. Μέσα στα Cinematics ειδικά, τονίζονται πάρα πολύ έντονα τα melee actions όπως και τα χαρακτηριστικά που κάνουν το Remake να έρχεται στη ζωή.
Είναι η ανάλυση το κλειδί;
Ανάμεσα στα mode που δίνει το παιχνίδι προσωπικά αγάπησα το Graphics mode. Οτιδήποτε εμφανιζόταν στην οθόνη μου ήταν πανέμορφο και προσεγμένο ως την παραμικρή λεπτομέρεια. Η λαβή του σπαθιού του Cloud, οι δερμάτινες επιφάνειες πάνω στα Items των χαρακτήρων: όλα είναι υπερβολικά καλοσχεδιασμένα. Όλα αυτά δείχνουν απίστευτα μέσα από το Smooth movement που πραγματοποιεί το PS5 που δείχνουν αυτά τα πράγματα να φαίνονται σχεδόν αληθινά.
Ενώ το Performance mode δίνει μια μεγαλύτερη ευχέρεια λόγο των 60 fps, το FF7 δεν είναι ένα game που χρειάζεται οπωσδήποτε μεγάλο framerate. Υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στα δύο modes. Οι μάχες και το movement σε αυτές είναι καλύτερες εννοείται στο Performance καθώς όλα είναι πιο smooth από ότι στο Graphics mode. Παρόλα αυτά, σε ορισμένες περιπτώσεις το Performance μοιάζει ότι δεν είναι τελείως optimized στα γραφικά του. Σαν φαν της γραφικής παρουσίασης σε αυτό το παιχνίδι, προτίμησα το Graphics για να ευχαριστηθώ την ομορφιά του. Δεν με ενόχλησαν ιδιαίτερα τα χαμηλότερα frames στο combat.
Σχετικά με το περιβάλλον, πάλι τα αυξημένα Volumetric Fog στα Slums ήταν το πιο αξιοσημείωτο. Όλο το περιβάλλον στο παιχνίδι είναι πανέμορφο καθώς η απεικόνιση είναι πετυχημένη, αλλά η ατμόσφαιρα που γεννάται στα Slums με κέρδισε.
Μουσική και ήχος
Ηχητικά εφέ
Τέλος, η μουσική και τα SFX είναι άρτια και με το παραπάνω. Αρχικά, τα SFX έχουν τον ρόλο τους: ούτε υπερβάλλουν, όυτε τους λείπει κάτι. Εφαρμόζουν ακριβώς στην περιγραφή των πράξεων δίνοντας στον παίκτη την πληροφορία που πρέπει. Προσθέτοντας το ρεαλίστικό στοιχείο μάζι με την Sci-fi νότα δείχνουν ότι είναι καλοδουλεμένα.
Voice acitng και διάλογοι
Σχετικά με αυτό, αξίζει να αναφερθεί και το Voice Acting. Το παιχνίδι έχει πολλά Cinematic και Cutscenes πράγμα που δείχνει την αξία ενός voice actor. Σε κανένα σημείο η ερμηνεία δεν ήταν κακή ή υποβάθμιζε την σκηνή. Ειδικά ένα παιχνίδι του έχει ιστορία σε βάθος χρόνων δίνει μια δυσκολία στο acting ώστε να είναι όσο το δυνατόν γίνεται σε αυτό που ήδη υπάρχει. Έτσι οι ηθοποιοί πρέπει να ενσαρκώσουν μέσα από την φωνή τους το δράμα και τα στοιχεία που προβάλονται μέσα στην οθόνη. Για άλλη μια φορά αυτό επιτυγχάνεται και με το παραπάνω. Αν και οι διάλογοι καμιά φορά ήταν πολύ cringy.
Μουσική
Η μουσική ήταν είχε μια αναβάθμιση και αυτή. Δεν θα ήταν λογικό να υπάρχουν τα Original κομμάτια αυτούσια. Έτσι έχουμε ένα soundtrack που αποτελεί remix του original. Σε αυτό το σημείο δημιουργείται και μια παγίδα. Όταν κάνεις ένα remix πρέπει να είναι εξίσου καλό με το αρχικό κομμάτι αλλιώς απλά καταστρέφεις την πρωτότυπη δουλειά. Με χαρά άκουσα τα remix να είναι πάρα πολύ καλά και πανέμορφα ορχηστρωμένα. Δίνοντας μια νοσταλγική εικόνα και ταυτόχρονα δείχνοντας κάτι καινούριο.
Αυτό όσον αφορά την κεντρική μουσική. Κάτι που μου τράβηξε το ενδιαφέρον όμως ήταν η μεταβατική μουσική. Ενώ πολλές φορές το audio που κάνει την μετάβαση στα cinematic ή στην μάχη απλά δίνει τον χαρακτηρα της εικόνας, εδώ ήταν catchy και με το παραπάνω. Ξεφέυγει από το στοιχείο που απλά επενδύει την εικόνα, δίνοντας ένα παραπάνω ενδιαφέρον στην σκηνή με δυναμικότητα, μυστήριο και ομορφιά, ανάλογα πάντα με την σκηνή που εμφανίζεται.
Συγκριτικά με το PS4;
Έπειτα το Loading time στο Intergrade, είναι απλά αστείο. Σχεδόν μέσα σε 10 δευτερόλεπτα ο παίκτης βρίσκεται μέσα στο παιχνίδι. Κάτι που έπαιρνε ένα λεπτό περίπου για το PS4. Σαν διαφορά ίσως να μην ακούγεται μεγάλη, αλλά όταν περιμένεις μπροστά από μια οθόνη και το παιχνίδι ανοίγει σε δευτερόλεπτα είναι πραγματικά εντυπωσιακό….Κάποια bugs επίσης διορθώθηκαν, όπως το rendering σε κάποιες πόρτες και άλλα ψιλόπραγματα.
Τέλος το Photo Mode είναι μια πανέμορφη πινελιά για αυτό τον τίτλο. Το δυστοπικό cyber περιβάλλον της Midgar είναι ένα πανέμορφο σκηνικό, ειδικά για αυτόυς που τους αρέσει να απαθανατίζουν σκηνές.
Αξίζει η μετάβαση;
Πάρα πολύ απλά ναί. Πέρα από το fanbase, αν σχολιάσουμε και μόνο την κονσόλα αξίζει. Πέρα από το γεγονός ότι η Square Enix έκανε πάρα πολύ καλή δουλειά στο πρώτο μέρος της σειράς του FF7 Remake, αναφερόμαστε επίσης σε έναν τεράστιο τίτλο παιχνιδιών. Τα Final Fantasy είναι μια κατηγορία RPG από μόνα τους. Ο Cloud και ο Sephiroth έχουν αφήσει το στίγμα τους στο σύγχρονο pop culture, και όχι δίχως λόγο.
Ενώ το παιχνίδι αφήνει πολύ μυστήριο σε σχέση με το παρελθόν του Cloud, χτίζοντας εικόνες για ένα μεγαλύτερο κακό στο background, το remake είναι ένα αυστηρά ολοκληρωμένο παιχνίδι. Ενώ αφήνει διάφορα στοιχεία μετέωρα, είναι πολλά αυτά που σε κάνουν να ανυπομονείς για την συνέχεια του. Μέχρι τώρα είναι το καλύτερο παιχνίδι για να φανεί η επιστροφή του Cloud στο προσκήνιο.
Όσον αφορά το Intergration στην νέα γενιά, έγινε με τεράστια επιτυχία. Προσωπικά πιστεύω ότι δεν εκμεταλέυεται τόσο καλά το haptic feedback όσο το Ratchet And Clank αλλά από την άλλη, αυτό δεν θα έπρεπε να απασχολεί και τον παίκτη. Ειδικά για τους fans της σειράς είναι ένας τίτλος που εκμεταλεύεται την νέα γενιά κονσολών και είναι πάρα πολύ καλά δουλεμένο.
To Final Fantasy VII Remake Intergrade κυκλοφόερησε στις 10/6/21 πράγμα που σημαίνει ότι αν είναι να δούμε το PC edition μάλλον θα περιμένουμε κάνα χρόνο (στην καλύτερη). Μέχρι τώρα τα PS exclusives κρατάνε ένα χρόνο πριν κυκλοφορήσουν για υπολογιστή. Συνεπώς όσοι δεν έχετε PS5, ή δεν έχετε PS γενικά, κάντε υπομονή.
Ευχαριστούμε πολύ την CDMedia για την παροχή του review copy που χρησιμοποιήσαμε!