Η πρώτη μου επαφή με τον θρυλικό ninja, Ryu Hayabusa, ήρθε νωρίς στην παιδική μου ηλικία. Θυμάμαι αμυδρά, πίσω στο μακρινό πλέον 2004, να παίζω με τον αδελφικό φίλο των παιδικών μου χρόνων στο Xbox του, το εμβληματικό Dead or Alive 3, να τσακωνόμαστε για το ποιος θα παίξει ως ο “Hayabusa”. Συνήθως δεν τον προλάβαινα γιατί είχε το πρώτο του χειριστήριο. Έπειτα, όταν βγήκε το Ninja Gaiden Black, δοκιμάσαμε την τύχη μας ως ninja, αλλά το game ήταν πολύ δύσκολο κι εμείς δεν είχαμε ιδέα τι κάναμε. Περίπου 14 χρόνια μετά, όταν είδα το Ninja Gaiden Master Collection στο φετινό release calendar της Koei Tecmo, ήξερα ότι είχε έρθει η ώρα να ηχήσει ξανά ο ήχος των katana που συγκρούονται στα ακουστικά μου.
| Θα το λατρέψεις αν | Μάλλον όχι για εσένα αν |
|---|---|
| – Θέλεις fast-paced combat | |
| – Έχεις γερά νεύρα | – Ψάχνεις κάτι εντυπωσιακό στον τομέα των γραφικών |
| – Ψάχνεις για value for money games στα οποία θα αφιερώσεις πολύ χρόνο | – Θέλεις μια ιστορία που βγάζει νόημα |
| – Θέλεις να παίξεις μερικά από τα καλύτερα hack-n-slash games που υπήρξαν ποτέ |
Να σημειωθεί ότι έχω παίξει bits and pieces των πρώτων δύο Ninja Gaiden τίτλων από τότε, καθώς ήταν διαθέσιμα στο Game Pass. Δεν είχε τύχει να ακουμπήσω το τρίτο της σειράς όμως. Το review αυτό θα είναι από την οπτική γωνία κάποιου που δεν έχει επαφή με το franchise, παρότι για εμένα αποτελεί επιστροφή στα παιδικά μου χρόνια. Εξάλλου, όσοι είστε γνώριμοι με το Ninja Gaiden (ή το Dead or Alive) θα έχετε πάνω κάτω αποφασίσει ήδη αν θέλετε να επενδύσετε τα χρήματα σας στο Master Collection. Keep in mind όμως, η συγκεκριμένη συλλογή είναι ακριβώς ό,τι δηλώνει ο τίτλος της: μια συλλογή, όχι κάποιο remaster.
To Ninja Gaiden Master Collection είναι ένα bundle που περιέχει τρεις τίτλους: το Ninja Gaiden Σ (2007), το Ninja Gaiden Σ2 (2009) και Ninja Gaiden 3: Razor’s Edge (2012). Αυτή είναι η πρώτη φορά που οι Σ εκδόσεις βρίσκονται στις πλατφόρμες του Xbox, της Nintendo και σε PC. Η τριλογία δεν συμπεριλαμβάνει multiplayer δυνατότητες, παρόλο που υπήρχαν στα αρχικά games.
Γραφικά
Μην περιμένετε να εκπλαγείτε σε αυτόν τον τομέα. Το Master Collection αποτελείται από ports των Ninja Gaiden τίτλων στις νεότερες κονσόλες, ώστε να μην τρέχουν μέσω Backwards Compatibility. Ενώ τα δύο πιο πρόσφατα games διατηρούν την νεανική φρεσκάδα τους, το Ninja Gaiden Σ έχει αρχίσει να εμφανίζει τις πρώτες του ρυτίδες.
Οι πρώτες άσπρες τρίχες
Πάει αυτό να πει πως το πρώτο game είναι κακό; Όχι απαραίτητα. Το Ninja Gaiden κάνει render σε 1080p, ακόμα και στο Xbox One S. Τα character models είναι crystal clear, ακόμα και όταν γίνονται upscaled σε 4K και όλο το game έχει αυτό το νοσταλγικό early ’00s aesthetic, που είναι πραγματικά ένα sight for sore eyes. Αν μου έλεγες ότι θες να αράξεις παίζοντας Ninja Gaiden με lo-fi hip-hop στο background, περνάς instantly το vibe-check για εμένα. Φυσικά, το level design είναι εξαιρετικό, παίζεις ξύλο με άλλους ninja (ή και τέρατα καμιά φορά) στις πιο όμορφες τοποθεσίες.
Δεν είναι όλα τόσο ρόδινα όμως. Τα cutscenes κάνουν render σε 720p. Τα εφέ της φωτιάς ειδικά, είτε είναι σε cutscene είτε in-gameplay, είναι σε πολύ χαμηλή ανάλυση, φαινονται out-of-place και καταστρέφουν την όλη ατμόσφαιρα. Επίσης, το συγκεκριμένο game διακόπτει το gameplay για πολύ σύντομα loading screens των 1-2 δευτερολέπτων. Τα υπόλοιπα games δεν έχουν αυτό το πρόβλημα.
Το sequel είναι το σχεδιαστικό peak της σειράς
Το Ninja Gaiden 2 είναι ίσως το πιο όμορφο εμφανισιακά game. Βασικά, γενικά είναι το καλύτερο από τα τρία, but we’ll get to that later. Παίρνει όλα τα καλά κομμάτια από το Ninja Gaiden Σ, και τα πάει στο 100. Το level design εδώ είναι ίσως το καλύτερο στη σειρά, με συγκεκριμένες τοποθεσίες να κοντράρονται στα ίσα ακόμα και με σημερινά fighting arenas. Τα animations είναι πολύ smooth και το Ninja Gaiden 2 τρέχει πάντα στα 60 fps, ενώ στα υπόλοιπα παρατηρείς μερικά drops που και που. Ο δεύτερος τίτλος στη σειρά προσθέτει ακρωτηριασμούς (επειδή γιατί όχι) και finishing moves, κάνοντας το πολύ πιο “βίαιο” από το προηγούμενο. Αλλά εντάξει, σκοτώνεις κυρίως δαίμονες, λυκάνθρωπους και ξερωγωτιάλλο, οπότε δεν έχει και πολύ σημασία.
This ain’t it, chief
To Razor’s Edge είναι το πιο πρόσφατο της σειράς και αυτό δεν κρύβεται. Εμφανισιακά, έχει το πιο μουντό vibe που είχαν όλα τα games στην αρχή των ’10s, χωρίς αυτό να είναι απαραιτήτως κακό. Προσωπικά, βρίσκω πιο διασκεδαστικό το πιο light hearted design που είχαν οι προηγούμενοι τίτλοι, καθώς συμβαδίζει και με την πλοκή. Το Razor’s Edge ίσως ήταν μια προσπάθεια για ένα πιο σοβαρό game από την Team Ninja, κάτι που κατάφεραν με το Nioh. Το τρίτο της σειράς είναι ακόμα πιο αιματηρό από το δεύτερο και τα εφέ πραγματικά φαντασμαγορικά. Δεν μπορώ να πω πως δεν είναι όμορφο οπτικά, απλά είναι μια αποχώρηση από το εμβληματικό ζωηρό design του Ninja Gaiden.
Πλοκή
Τα Ninja Gaiden είναι τα Fast and Furious του gaming. Δεν βγάζουν κανένα απολύτως νόημα, αλλά δεν έχει σημασία. Καταφέρνουν πάντα να σηκώσουν την αδρεναλίνη σου στα ύψη και αυτός είναι ο σκοπός τους. Δεν δίνεται σε κανένα από αυτά ιδιαίτερη έμφαση στην πλοκή και ίσως για αυτό είναι all over the place. Το Master Collection περιλαμβάνει τις enhanced, Ninja Gaiden Σ εκδόσεις των τίτλων, που προσθέτουν μπόλικο υλικό στην ιστορία ώστε να βγάζει περισσότερο νόημα.
Ninja Gaiden Σ
Το βασικό πράγματα που πρέπει να γνωρίζετε είναι πως ο πρωταγωνιστής, ο Ryu Hayabusa, είναι απόγονος της θρυλικής δυναστείας των Dragon Ninjas. Καθήκον των Dragon Ninjas είναι να προστατεύσουν τα δύο αδελφικά σπαθιά, το Dragon Blade και το Dark Dragon Blade. Η λαβή της σκοτεινής λεπίδας λέγεται πως αποθηκεύει μέσα της την οργή αυτού που την χρησιμοποιεί και στα χέρια του λάθος ανθρώπου μπορεί να αποδειχθεί πολύ επικίνδυνη. Αυτός ο λάθος άνθρωπος εμφανίζεται στο δεύτερο κιόλας κεφάλαιο του παιχνιδιού και αφού καίει το χωριό του Ryu κλέβει την λεπίδα. Έτσι, ο Ryu αναγκάζεται να τον κυνηγήσει, ώστε να πάρει εκδίκηση για το χωριό του και να ανακτήσει το σκοτεινό ξίφος.
Ο κόσμος είναι εμπνευσμένος από την Ιαπωνία στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και αυτό είναι ξεκάθαρο. Περιέχει όμως και φανταστικά στοιχεία όπως δαίμονες και τέρατα. Τα fiends προέρχονται από μια αρχαία κατάρα, η οποία μετατρέπει τους ανθρώπους σε απεχθή τέρατα. Στο ταξίδι του, ο Ryu θα γνωρίσει την Rachel, μια γοητευτική κυνηγό τεράτων, η οποία είναι και το romantic interest. Ή τουλάχιστον θα ήθελε ο δημιουργός να είναι, αλλά αυτό δεν αντικατοπτρίζεται καθόλου μέσα στο παιχνίδι. Κατά την διάρκεια του παιχνιδιού, τον Ryu κατευθύνει η Ayane, μια μαθητευόμενη ninja, την οποία μπορεί να ξέρετε από το Dead or Alive.
Ninja Gaiden Σ 2
Η πλοκή εδώ ακολουθεί την ίδια πορεία όπως και στο πρώτο game, απλά αλλάζουν οι χαρακτήρες και μερικές λεπτομέρειες. Η πράκτορας της CIA, Sonia, ψάχνει τον Ryu στο Tokyo για να τον ενημερώσει σχετικά με το Archfiend, όταν της επιτίθονται μέλη της σατανικής Black Spider Ninja Clan και την απαγάγουν. Ο Ryu προσπαθεί να την σώσει μέχρι που δύο δαίμονες επιτίθενται στο χωριό του και κλέβουν ένα δαιμονικό αγαλματίδιο. Αυτό είναι πάνω κάτω το ίδιο με το Dark Blade από το πρώτο game, απλά not as cool. Κυνηγώντας τους, ο Ryu φτάνει στις ΗΠΑ (για κάποιο λόγο), όπου παλεύει με λυκάνθρωπους, δαίμονες, δράκους και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς.
Αυτή τη φορά, η Rachel επιστρέφει ως playable χαρακτήρας, μαζί με την Ayane και την Momiji. Όλες τους για πολύ μικρό χρονικό διάστημα, του ενός ή δύο chapters. Το πρόβλημα είναι πως βλέπεις αυτούς τους χαρακτήρες τόσο λίγο, που πραγματικά δεν ενδιαφέρεσαι για το ποιοι είναι και τι ρόλο παίζουν. Το ίδιο ισχύει και για τους εχθρούς. Σίγουρα, είναι καλά τα designs τους εμφανισιακά, αλλά οι σκοπιμότητες τους είναι… βασικά, είναι απλά κακοί, δεν υπάρχει κάποιος λόγος. Δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα με αυτό, γιατί δεν χρειάζεται να αφηγούνται όλα τα games περίπλοκες ιστορίες. Αλλά τα δύο πρώτα Ninja Gaiden ειδικά, προσπαθούν να αφηγηθούν περίπλοκες ιστορίες, με όλους τους λάθος τρόπους.
Τα chapters παρουσιάζουν ελάχιστη συνοχή μεταξύ τους και κατά την διάρκεια του gameplay υπάρχει λίγο έως και καθόλου plot progression. Αντίθετα, τα περισσότερα στοιχεία της ιστορίας “εξηγούνται” μέσα από το text dumps πριν και κατά την διάρκεια των chapters. Τα Ninja Gaiden δεν είναι games στα οποία δουλεύει αυτός ο τρόπος αφήγησης. Ανάμεσα στις έντονες μάχες τα τείχη κειμένου δεν είναι “ευχάριστα διαλείμματα”, αλλά αχρείαστο downtime.
Razor’s Blade
Το Razor’s Blade τα πηγαίνει λίγο καλύτερα στο κομμάτι της πλοκής, αφού έχουν αφαιρεθεί τα καθιερωμένα text dumps πριν από κάθε chapter. Η ιστορία επίσης δεν μοιάζει με τα προηγούμενα, κάτι που είναι καλοδεχούμενο. Αρχίζοντας το game, ο Ryu καλείται από το ιαπωνικό FBI για να αντιμετωπίσει μια συμμορία τρομοκρατών. Ο αρχηγός τους είναι ένας πολύ δυνατός αλχημιστής, ο οποίος χτυπάει τον Ryu με μια αρχαία κατάρα που προκαλεί το δεξί του χέρι να σαπίσει, ως τιμωρία για όλες τις ζωές που έχει αφαιρέσει. Έτσι, ο Ryu μαζί με μια μυστική πράκτορα προσπαθούν να αναιρέσουν την αρχαία κατάρα.
Η Razor’s Blade έκδοση του Ninja Gaiden 3 περιέχει και ένα side-story με πρωταγωνίστρια την Ayane. Βρήκα το story της πολύ πιο ενδιαφέρον από αυτό του Ryu, επειδή την έκανε να φαίνεται σαν την πραγματική badass ninja που υποτίθεται ότι είναι και όχι απλά το poster-girl με τα ροζ μαλλιά. Συν ότι το να παλεύεις με άλλους ninja είναι πολύ πιο ενδιαφέρον από το να παλεύεις με ελικόπτερα και δεινόσαυρους (;).
Gameplay
Ο παλιός είναι αλλιώς
Η σειρά Ninja Gaiden φημίζεται για το ενδιαφέρον και γεμάτο αδρεναλίνη combat που προσφέρει. Τα Ninja Gaiden είναι hack-n-slash fighting games εξάλλου. Το πρώτο είναι και το πιο δύσκολο παιχνίδι της σειράς. Δεν θα έλεγα όμως ότι πρόκειται για τεχνητή δυσκολία. Δεν προσπαθεί να είναι δύσκολο, απλά σε τιμωρεί για τα λάθη σου. Έτσι, αναγκάζεσαι να έχεις πάντα επίγνωση του τι συμβαίνει γύρω σου και να σχεδιάζεις για τις επόμενες μάχες. Το block και το dodge θα γίνουν οι καλύτεροι σου σύμμαχοι. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να εξοικονομείς τα items σου, γιατί ποτέ δεν ξέρεις που θα είναι το επόμενο save point. Αν πεθάνεις, αρχίζεις ξανά από το τελευταίο σου save.
Θα δυσκολευτείς αρκετά μέχρι να καταλάβεις πως ακριβώς λειτουργεί το combat. Όσο πιο γρήγορα είναι τα αντανακλαστικά σου, τόσο πιο καλός θα είσαι στο game. Όσες φορές και να πεθάνεις, επειδή αναγκάζεσαι να αρχίσεις από το τελευταίο σου save, νιώθεις πως γίνεσαι καλύτερος. Οι μάχες δεν είναι περίπλοκες και τα boss είναι κάπως underwhelming. Έχεις όμως αρκετά όπλα και combos στο οπλοστάσιο σου ώστε να μη βαριέσαι. Το core gameplay loop είναι αρκετά ενδιαφέρον.
Παρ’ όλα αυτά, η κάμερα είναι ό,τι πιο εκνευριστικό υπάρχει. Το Ninja Gaiden κυκλοφόρησε αρχικά το 2004 κι εδώ πράγματι βγάζει μάτι. Τις περισσότερες φορές που θα πεθάνεις, δεν θα έχεις ιδέα από τι πέθανες, γιατί απλά δεν θα είναι εντός του οπτικού σου πεδίου. Το platforming, ειδικά, είναι εφιάλτης σε ορισμένες περιπτώσεις. Η κάμερα είτε θα σε κάνει να εξασκήσεις την υπομονή σου, είτε να παρατήσεις το παιχνίδι.
Ένα βήμα μπροστά, δύο βήματα πίσω
Στο δεύτερο game της σειράς, το combat αφήνει μεγαλύτερα περιθώρια για λάθη, δίχως να σηκώνει το πόδι από το γκάζι. Η προσθήκη των finishing moves για φαντασμαγορικές εκτελέσεις αφήνει περιθώρια χαλάρωσης, ακόμα και στις πιο έντονες μάχες. Ταυτόχρονα, περισσότερα όπλα, περισσότερα upgrades και κάμερα που δεν παθαίνει αμόκ. Βελτιώνει όλα τα λάθη του προκατόχου του, προσθέτοντας περισσότερο platforming, ώστε να είναι κάπως πιο χαλαρό το game. Οι περισσότεροι playable χαρακτήρες είναι πάντα ευπρόσδεκτοι, καθώς προσθέτουν ποικιλία όταν το combat αρχίζει να κουράζει.
Το Ninja Gaiden 2 είναι πολύ πιο εύκολο από το πρώτο όμως. Οι εχθροί δεν παρουσιάζουν κάποιοι ενδιαφέρον, αφού όλοι μοιάζουν μεταξύ τους. Μετά από λίγο γίνεται κάπως tedious. Τα save points αυτή τη φορά σε healάρουν κιόλας, οπότε δεν χρειάζεται να ανησυχείς για την επόμενη μάχη. Για να δυσκολέψει το gameplay κάπως, η Team Ninja απλά ρίχνει όσους περισσότερους εχθρούς γίνεται πάνω σου. Αυτό θα σε κάνει απλά να spamάρεις τα ίδια combos σε κάθε fight για να τελειώνεις όσο πιο γρήγορα γίνεται. Τα boss fights είναι ακόμα πιο underwhelming από το πρώτο game, ενώ αναγκάζεσαι να παλέψεις με το κάθε boss τουλάχιστον δύο φορές.
Το μαύρο πρόβατο
Απ’ ότι φαίνεται ελάχιστοι είναι αυτοί που συμπαθούν το Ninja Gaiden 3. Δεν συμφωνώ και τόσο μαζί τους, αλλά καταλαβαίνω από που πηγάζουν αυτές οι απόψεις. Το σύστημα μάχης είναι το πιο εύκολο της σειράς και το platforming σχεδόν ανύπαρκτο σε σχέση με το δεύτερο Ninja Gaiden. Επίσης, από εκεί που πάλευες με άλλους ninja και τέρατα, εδώ βρίσκεσαι να πολεμάς ελικόπτερα και ρομπότ. Ενώ θα προτιμούσα να κοντράρω τις λεπίδες του Ryu με άλλους ninja, τουλάχιστον το συγκεκριμένο παιχνίδι είναι φοβερό οπτικά. Η προσθήκη των Quick Time Events ίσως να μην ήταν και η καλύτερη απόφαση, αλλά σίγουρα είναι καλύτερο από το να βλέπεις τα στατικά finishers του Ninja Gaiden 2.
Υπάρχει skill tree για να διαλέγεις ανάμεσα σε upgrades, μερικά από τα οποία είχες από την αρχή στους προηγούμενους τίτλους. Σίγουρα, το gameplay είναι κάπως dumbed down, αλλά τουλάχιστον εδώ ο Hayabusa φαίνεται όσο δυνατός όσο το game προσπαθεί να σε πείσει πως είναι. Tα boss fights βγάζουν ακόμα λιγότερο νόημα από ό,τι στα πρώτα δύο games. Ευτυχώς, τα chapters με την Ayane είναι από τα καλύτερα σημεία του παιχνιδιού.
Ήχος και μουσική
Ο ηχητικός σχεδιασμός είναι αρκετά καλός και στα τρία Ninja Gaiden games στο Master Collection. Τα εφέ είναι το highlight, αφού ήχος των σπαθιών που συγκρούονται ταιριάζει απίστευτα με τον όλο χαρακτήρα του παιχνιδιού. Κάθε όπλο έχει τα δικά του εφέ και είναι όλα όσο over the top περιμένεις. Ειδικά στο πρώτο game, είναι σαν να βγήκαν από ταινία δράσης εποχής. Το voice acting… well, υπάρχει, αλλά οι διάλογοι πραγματικά δεν βοηθάνε. Όσο καλή δουλειά και να ήθελαν να κάνουν οι ηθοποιοί, στην αγγλική εκδοχή του παιχνιδιού οι διάλογοι είναι σαν να πέταξες το ιαπωνικό script στο Google translate. Οι διάλογοι στα ιαπωνικά είναι σαν να βλέπεις κάποιο πολύ περίεργο anime.
H μουσική είναι αρκετά καλή και τα battle themes καταφέρνουν πάντα να σε βάλουν στο mood. Το πρόβλημα είναι πως κανένα από αυτά δεν έχει κάτι που να το κάνει αξιομνημόνευτο. Η μουσική στο Ninja Gaiden δεν έχει αυτό το “κάτι” που κάνει ορισμένα tracks, ιδιαίτερα σε ιαπωνικά παιχνίδια, να ξεχωρίζουν.
Συμπέρασμα
Συνολικά, παίζοντας και τα τρία games στο Ninja Gaiden Master Collection, πέρασα απίστευτα. Σίγουρα, δεν είναι τέλειες εμπειρίες, αλλά αυτή είναι και η γοητεία τους. Κάθε ένα από τα τρία games έχει έναν αρκετά δυνατό χαρακτήρα. Πάει αυτό να πει πως δεν είναι καλά συνολικά; Κάθε άλλο. Μπορεί να σου αρέσει κάτι και να έχεις τη δυνατότητα να εντοπίσεις τις αδυναμίες του.
Το έντονο, γεμάτο δράση gameplay είναι το highlight και των τριών τίτλων, και όσος καιρός και να περάσει αυτό δεν θα αλλάξει. Υπάρχει κάποιο θέμα που δυσκολεύονται στην αφήγηση; Όχι τόσο, γιατί δεν χρειάζεται όλα τα games να έχουν κάποιο super deep, emotional story να σου διηγηθούν. Μετά από τόσα χρόνια εξάλλου, είναι εύκολο να βρούμε το που υστερούν τα συγκεκριμένα games, συγκρίνοντας τα με άλλους τίτλους του είδους. Η σημασία τους όμως στην διαμόρφωση του action-gaming τοπίου είναι αδιαμφισβήτητη.
Τo Ninja Gaiden Master Collection είναι διαθέσιμο σε Xbox One, PlayStation 4, Nintendo Switch και PC. Δεν αποτελεί remaster, απλά συλλογή των modern Ninja Gaiden τίτλων. Στα 40€ είναι μια αρκετά δελεαστική προσφορά για τρία games τα οποία θα κρατήσουν την αδρεναλίνη σου στα ύψη για τουλάχιστον 9-10 ώρες το καθένα.
Αν σου αρέσει το Ninja Gaiden και ψάχνεις κάποιο game παρόμοιου είδους, αλλά με καλύτερη πλοκή, ίσως να θέλεις να ρίξεις μια ματιά στο NieR Replicant.
Ευχαριστούμε την CDMedia Ελλάδος για την παροχή του review copy που χρησιμοποιήσαμε.