Δεν φαίνεται να έχει περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που έπαιξα για πρώτη φορά ένα άλλο κλασικό παιχνίδι της Naughty Dog, στα πλαίσια του Uncharted: Legacy of Thieves Collection. Κι όμως, να ‘μαστε πάλι εδώ με το remake του πιο γνωστού τίτλου της Naughty Dog: The Last of Us. Και όπως και το Uncharted 4, έτσι και αυτό το βιώνω για πρώτη φορά. Κι έχω να πω ότι είναι μια φοβερή εμπειριά, καθώς αυτή η ιστορία είναι ένα φοβερό συναισθηματικό roller coaster. Ανεξάρτητα από τις προσδοκίες που εχει εναποθέσει το community επάνω σε αυτό το remake, δεν έχει έρθει ακόμα η μέρα που θα δούμε την Naughty Dog να αποτυγχάνει να μας δώσει κάτι που αξίζει τα λεφτά του.
Σκοπός μου δεν είναι να αναζωπυρώσω το παλιό καλό remake vs. remaster debate. Το The Last of Us Part I είναι ένα remake του κλασικού παιχνιδιού που μπήκε για πρώτη φορά στις παιχνιδομηχανές μας το 2013, ακριβώς αυτό που λένε οι devs ότι είναι. Και ως αυτό ακριβώς θα κριθεί. Τώρα, έχετε κατά νου ότι αυτό το παιχνίδι έχει έναν πολύ συγκεκριμένο σκοπό και εξίσου συγκεκριμένο target audience. Σε αντίθεση με τις φωνασκούσες μειοψηφίες στο διαδίκτυο, δεν πρόκειται για μια απροκάλυπτη προσπάθεια της Sony να πάρει τα λεφτά σας, αλλά για μια προσπάθεια να φέρει το πρώτο μέρος αυτής της συναρπαστικής ιστορίας σε συγχρονισμό με το δεύτερο μέρος. Ας το αντιμετωπίσουμε ως μια definitive edition, όπως ακριβώς επιλέγαμε την Blu-Ray έκδοση της αγαπημένης μας ταινίας για να την ξαναδούμε, αντί για το παλιό DVD όταν πηγαίναμε στο βίντεο κλαμπ όταν ήμασταν μικροί. Same energy.
TL;DR
Το The Last of Us Part I είναι ο ορισμός του “όχι αυτό που περιμένεις”, ωστόσο καταφέρνει να ξεπεράσει τις προσδοκίες. Πρόκειται για ένα αδιαμφισβήτητο τεχνολογικό επίτευγμα, με γραφικά που κάνουν ακόμα και live-action σειρές να ντρέπονται και αφήγηση που καθορίζει τα στάνταρ ολόκληρης της βιομηχανίας.
Όλες οι εικόνες σε αυτό το άρθρο είναι screenshots που τραβήχτηκαν μέσα στο παιχνίδι από την έκδοση του The Last of Us Part I για το PlayStation 5.
The Last of Us Part I: Οπτική παρουσίαση
Το να παίζεις αυτό το παιχνίδι είναι γλυκόπικρο κατά μία έννοια, γιατί όσο κι αν θέλεις να σταματήσεις και να θαυμάσεις τον απίστευτα καλοφτιαγμένο κόσμο, τα ανατριχιαστικά ρεαλιστικά animations προσώπου και τις λεπτομέρειες που σου ρίχνουν το σαγόνι στα πατώματα, ξέρεις ότι με το που φτάσεις στο τέλος, τίποτα άλλο δεν θα φτάσει κοντά σε αυτήν την εξωπραγματική οπτική πανδαισία.
Κυνηγώντας την post-apocalytpic ομορφιά
Η post-apocalyptic ΗΠΑ, όπως απεικονίζεται στον διαδραστικό καμβά της Naughty Dog, δεν είναι τίποτε λιγότερο από εντυπωσιακή. Σε κάθε level παίρνεις μικρές δόσεις από τον ευρύτερο κόσμο του The Last of Us, και ενώ έπαιζα, δεν μπορούσα να απαλλαγώ από την αίσθηση ότι αυτό που έβλεπα ήταν μέρος κάτι πολύ μεγαλύτερου. Η προσοχή στη λεπτομέρεια είναι πραγματικά συγκλονιστική, και είναι αυτό είναι που κάνει τα levels να μοιάζουν αλληλένδετα, ακόμη και αν στην ιστορία απέχουν μεταξύ τους μίλια/ώρες/ημέρες.
Στo πρώτη act του παιχνιδιού, περνάς τον περισσότερο χρόνο μέσα σε κτίρια ή προσπαθώντας να ξεφύγεις είτε από τον στρατό, είτε από αδέσποτα zombies. Προλαβαίνεις να πάρεις μόνο μικροσκοπικές ματιές από το “Outside”, όπως το αποκαλούν οι χαρακτήρες, αλλά αυτές οι ματιές θέτουν τέλεια τον τόνο για το τι θα ακολουθήσει, μόνο και μόνο για να αποδειχθούν ως σκαλοπάτια για το Skyrim moment του παιχνιδιού. Από αυτό το σημείο κι έπειτα, παρατήρησα ότι οι χώροι έμοιαζαν λίγο περίεργοι. Κάθε φορά που βρισκόμουν σε εσωτερικό χώρο, ήταν σχεδόν σαν να ένιωθα παγιδευμένος. Κι ενώ οι εξωτερικοί χώροι παρουσίαζαν πάντα κάποιον επιπλέον κίνδυνο λόγω του αριθμού των περιπλανώμενων ζόμπι, κατά κάποιον κάποιο τρόπο τους ένιωθα πιο ασφαλείς από τους κλειστούς χώρους. Είναι αυτή η απόκοσμη ομορφιά που παρουσιάζει ο κόσμος, που κάνει χώρο για να βρεθεί κάποια παρηγοριά, στο “Outside”.
Το art direction είναι πραγματικά μοναδικό. Το The Last of Us Part I μοιάζει με το The Walking Dead αν αντί για κάμερες, η παραγωγή χρησιμοποιούσε τη φαντασία της και έναν κενό καμβά. Κάθε γοητευτική μικρή λεπτομέρεια αξιοποιείται στο έπακρο και δημιουργείται τέχνη που μοιάζει ζωντανή. Από το φαινομενικά αδιάφορο σύνθημα “endure and survive” που επαναλαμβάνεται διακριτικά σε όλη την ιστορία, μέχρι την ομάδα των Fireflies και ό,τι αυτό αντιπροσωπεύει για την επιβίωση και τη θέληση της ανθρωπότητας να πολεμήσει. Υπάρχουν μερικές εντυπωσιακές εικόνες σε αυτό το παιχνίδι, και σίγουρα είναι ένα από τα ισχυρότερα στοιχεία του.
Κάνοντας το Walking Dead να μοιάζει παρωχημένο
Το The Last of Us Part I βρίσκεται σε ένα δικό του επίπεδο όσον αφορά το animation. Ξέρω, ξέρω, αυτό είπα και για το τελευταίο παιχνίδι της Naughty Dog που έπαιξα. Αλλά παρατηρούμε ένα μοτίβο. Όπως και σε κάθε άλλη πτυχή αυτού των παιχνιδιών τους, οι developers παίρνουν μια ήδη επιτυχημένη συνταγή και συνεχίζουν να χτίζουν πάνω σε αυτήν με κάθε κυκλοφορία. Τα αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους.
Υπάρχουν μερικές απίστευτες ερμηνείες σε όλους τους τομείς. Τόσο ο Joel όσο και η Ellie έχουν απίστευτο συναισθηματικό βάθος στις εκφράσεις τους, αλλά οι επεισοδιακοί χαρακτήρες που επιδεικνύουν την ίδια ενέργεια είναι που πραγματικά κάνουν αυτό το παιχνίδι να ξεχωρίζει. Η ιστορία γίνεται πολύ συναισθηματική σε μερικές στιγμές, αλλά χωρίς το god-tier animation, το αντίκτυπο δεν θα ήταν το ίδιο.
Ο φωτισμός είναι άψογος σχεδόν σε κάθε σκηνή και υπάρχουν μερικοί ωραίοι μηχανισμοί παιχνιδιού που τον εκμεταλλεύονται. Ένα βαρύ grain filter τοποθετείται πάνω από τα οπτικά στοιχεία, εξασφαλίζοντας ότι ο gritty χαρακτήρας της ιστορίας διαρρέει και στην οπτική πλευρά. Couldn’t have it any other way, αν και παρατήρησα ότι το grain όχι μόνο ήταν πολύ βαρύ, αλλά παρέμενε και στατικό στα skyboxes. Οι μεταβάσεις από τα cinematics στο gameplay έχει γίνει το ψωμοτύρι κάθε PlayStation Studios κυκλοφορίας σε αυτό το σημείο, οπότε δεν εκπλήσσει κανέναν το γεγονός ότι το The Last of Us Part I είναι χτισμένο γύρω από το ίδιο μοτίβο “όσο το δυνατόν λιγότερη loading”. Η εμπειρία είναι εξ ολοκλήρου απρόσκοπτη.
Performance ή fidelity;
Α, το μεγάλο next-gen δίλημμα : όλα τα pixels ή όλα τα frames; Αν και αυτό εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την προσωπική προτίμηση, πρέπει να πω ότι το Fidelity mode είναι αυτό που προτείνω για το The Last of Us Part I. Πρόκειται για μια κατεξοχήν κινηματογραφική εμπειρία, που ευνοεί τον πιο αργό ρυθμό καρέ του Fidelity mode. Τα επιπλέον frames είναι πάντα ευπρόσδεκτα, σίγουρα, αλλά κάνουν έναν τίτλο όπως αυτό να μοιάζει πολύ… παιχνίδι, ενώ ο στόχος της Naughty Dog είναι κάθε άλλος παρά αυτός.
Το The Last of Us Part I μοιάζει με το The Walking Dead αν αντί για κάμερες, η παραγωγή χρησιμοποιούσε τη φαντασία της και έναν κενό καμβά.
BGeek
Το performance ήταν εξαιρετικό σε όλους τους τομείς, χωρίς κανένα πρόβλημα ακόμα και στο pre-release build, και δεν φαίνεται να έχει βγει ακόμα κάποιο Day One patch. Τα loading screens περιορίζονται στο ελάχιστο, τα μενού είναι ταχύτατα και δεν ήρθα αντιμέτωπος με κάποιο σοβαρό bug κατά τη διάρκεια αυτού του review. This is as polished as it gets.
The Last of Us Part I: Πλοκή
Όσες remasters ή remakes κι αν κάνει η Sony για αυτό το παιχνίδι, η ιστορία θα είναι πάντα το δυνατότερο στοιχείο του. Όποιος έχει παίξει αυτό το παιχνίδι στις προηγούμενες εκδόσεις του μπορεί να το επιβεβαιώσει. Στην πραγματικότητα, αν διαβάζετε αυτή την κριτική, είμαι σίγουρος ότι είτε έχετε ήδη παίξει το The Last of Us αρκετές φορές, είτε σας έχουν πιέσει οι φίλοι σας να το παίξετε. Και το καταλαβαίνω. Το καταλαβαίνω απόλυτα. Στην Naughty Dog είναι επιστήμονες της τέχνης τους, και είτε σας αρέσει η κατεύθυνση που πήραν στο δεύτερο μέρος είτε όχι, πρέπει να τους το αναγνωρίσετε: κανείς δεν αφηγείται ιστορίες όπως αυτοί.
Μην μπερδεύεστε, έχουμε ένα δράμα στα χέρια μας
Ξεκινώντας αυτό το παιχνίδι, είναι εύκολο να περιμένετε μια περιπέτεια. Αυτό είναι που προωθεί η τέχνη και το συνοδευτικό μάρκετινγκ υλικό. Αλλά δεν είναι ακριβώς αυτό που παίρνετε. Κατά κάποιο τρόπο, και είναι και δεν είναι ταυτόχρονα: πρόκειται για άλλο ένα Naughty Dog special, έχουμε κι εδώ δύο ξεχωριστές ιστορίες που αφηγούνται ταυτόχρονα. Σίγουρα, μπορεί να έχετε ένα zombie outbreak και ο κόσμος να βυθίζεται σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση μετά από γεγονότα που αλλάζουν την ροή της ιστορίας, αλλά για άλλη μια φορά: αυτό δεν είναι το κύριο σημείο της πλοκής.
Βλέπετε, τέτοια κοσμοϊστοριά γεγονότα, όπως μια επιδημία ζόμπι, έχουν ισχυρό αντίκτυπο στον κόσμο συνολικά, αλλά αυτό που επηρεάζουν περισσότερο είναι ο ανθρώπινος ψυχισμός, καθώς διαταράσσουν την καθημερινή μας ζωή. Είχαμε το δικό μας κοσμοϊστορικό γεγονός πριν από μερικά χρόνια, υπό τη μορφή πανδημίας, οπότε το ζήσαμε αυτό από πρώτο χέρι. Η ιστορία που προσπαθεί να αφηγηθεί το The Last of Us Part I είναι η ιστορία ανθρώπων των οποίων οι ζωές επηρεάστηκαν από ένα τέτοιο γεγονός. Πώς αντιμετωπίζουν τις δύσκολες καταστάσεις, τις σχέσεις τους μεταξύ τους και την εμπιστοσύνη τους στην ανθρώπινη φύση.
Όλα αυτά παρουσιάζονται με έναν μοναδικό τρόπο σε όλο το παιχνίδι, μέσα από χαρακτήρες που δεν είναι αναγκαίο να τους συμπαθήσετε, αλλά να συμπάχετε με αυτούς και να καταλάβετε το σκεπτικό τους. Πρόκειται για πολύ ώριμη αφήγηση από την ομάδα της Naughty Dog και είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι μπορούν να κάνουν τα κορυφαία ταλέντα της gaming βιομηχανίας. Μετά από τόσα χρόνια που ακούω υπέροχα πράγματα για αυτό το παιχνίδι, επιτέλους καταλαβαίνω τον λόγο.
Η αφήγηση που καθόρισε μια γενιά, ξαναφτιαγμένη για την επόμενη
Σε κάθε δράμα, οι χαρακτήρες είναι ο make-or-break παράγοντας. Το αν σας αρέσουν ή όχι οι πρωταγωνιστές επηρεάζει το πόσο δένεστε με την ιστορία. Στο The Last of Us, στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται να συμπαθήσεις ή να αντιπαθήσεις κανέναν. Εκτός από την Ellie, η οποία είναι πολύ δύσκολο να μην την συμπαθείς σε αυτό το παιχνίδι. Όλοι οι υπόλοιποι όμως, είναι ηθικά διφορούμενες φιγούρες για τις οποίες οι συνθήκες δικαιολογούν μετά βίας τις κατά τ’ άλλα απάνθρωπες πράξεις και αποφάσεις τους.
Αυτή δεν είναι μια συνηθισμένη ιστορία: ο πρωταγωνιστής της ιστορίας δεν είναι καν ο χαρακτήρας τον οποίο χειρίζεστε. Όπως πολύ σωστά παρουσιάστηκε στο δεύτερο μέρος, ο πρωταγωνιστής της σειράς The Last of Us είναι η Ellie και όχι ο Joel. Και σε αυτό το παιχνίδι, παρόλο που ελέγχεις τον Joel, θα βρεθείς πρακτικά στη θέση της Ellie τις περισσότερες φορές, προσπαθώντας να καταλάβεις τι πραγματικά συμβαίνει και να βάζεις τα δυνατά σου για να βοηθήσεις να διευθετηθούν οι κάθε λογής παράξενες καταστάσεις στις οποίες σας βάζει ο Joel.
Ο Joel δεν είναι ο κύριος χαρακτήρας αυτής της ιστορίας και σίγουρα δεν είναι καλοκάγαθος. Δεν θα συμφωνήσεις με όλες τις αποφάσεις του, και πραγματικά δεν χρειάζεται να το κάνετε. Για άλλη μια φορά, η ηθική του πυξίδα είναι φτιαγμένη για να εξυπηρετεί τα συμφέροντά του, και αν κάτι την επηρεάζει, είναι η εκπληκτική ομοιότητα της Ellie με την κόρη του. Αλλά για άλλη μια φορά, δεν είναι ανάγκη να συμπαθήσεις τον Joel, αλλά για κάποιον περίεργο λόγο είναι δύσκολο να τον αντιπαθήσεις. Η αφήγηση της Naughty Dog είναι πραγματικά αψεγάδιαστη στο The Last of Us Part I.
Το ίδιο ισχύει και για άλλους χαρακτήρες, όπως η Tess, ο Bill και ο Henry, οι οποίοι αν και δεν περνούν πολύ χρόνο στην οθόνη, επηρεάζουν σημαντικά την πορεία της ιστορίας. Φυσικά, λόγω του περιορισμένου χρόνου που περνάτε μαζί τους, δεν είστε τόσο δεμένοι όσο με τους πρωταγωνιστές. Η ροή της ιστορίας μοιάζει σχεδόν επεισοδιακός και ταιριάζει γάντι.
Οι διάλογοι το κάνουν να φαίνεται όσο λιγότερο “παιχνίδι” όσο γίνεται
Είναι προφανές ότι η συγγραφική ομάδα έχει καταβάλει πραγματική προσπάθεια να κάνει αυτό το παιχνίδι να φαίνεται όσο πιο αληθοφανές γίνεται. Και αυτό φαίνεται περισσότερο στους διαλόγους. Οι voice actors δίνουν φανταστικές ερμηνείες και μπορείτε να δείτε ότι έχουν αναπτύξει αρκετή χημεία, καθώς δεν είναι η πρώτη φορά που δουλεύουν πάνω σε αυτό το σενάριο. Το ίδιο ισχύει και για την ελληνική μεταγλώττιση, είναι πραγματικά εξαιρετική. Οι σεναριογράφοι, ωστόσο, φρόντισαν να εξοπλίσουν την Ellie με όλες τις witty ατάκες που ξεχειλίζουν teen angst και τον Joel με αντιδράσεις του στυ΄”άντε να τελειώνουμε”. Αυτοί οι δύο φαίνονται σαν αληθινοί άνθρωποι. Συμπεριφέρονται σαν πραγματικοί άνθρωποι. Και δένεσαι μαζί τους σαν να ήταν αληθινοί άνθρωποι.
The Last of Us Part I: Gameplay
Μισώ να είμαι αυτός ο τύπος, αλλά για αυτή την κριτική, θα είμαι. Το gameplay είναι ο πιο αδύναμος κρίκος σε αυτό το παιχνίδι. Όχι με την έννοια ότι είναι κακό, αλλά με την έννοια ότι όλες οι άλλες πτυχές αυτού του παιχνιδιού είναι τόσο καινοτόμες, που είναι δύσκολο για το gameplay να ακολουθήσει με τους ίδιους ρυθμούς. Στην ουσία, αυτό που συμβαίνει εδώ είναι ότι το gameplay περνάει σε δεύτερη μοίρα μπροστά σε αυτό το γενικότερο κινηματογραφικό συναίσθημα που προσπαθεί τόσο πολύ να μεταδώσει το The Last of Us Part I. Κάποιοι θα έλεγαν ότι είναι μια σχεδιαστική επιλογή προκειμένου να “παραμείνουν πιστοί στο πρωτότυπο”. Σίγουρα είναι μια συνειδητή σχεδιαστική επιλογή, αλλά είναι επειδή οι developers επέλεξαν αυτό το cinematic feeling αντί για πιο περίπλοκους gameplay μηχανισμούς. Εδώ, θεωρώ, έχουμε την Naughty Dog να παραδέχεται ότι δεν μπορείς να έχεις το best of both worlds και υπάρχουν φορές που χρειάζεται να κάνεις συμβιβασμούς.
Χωρίς ρίσκα
Το remake μιας πολύ αγαπημένης, εμβληματικής IP δεν είναι το ιδανικό project για να ρισκάρεις. Ειδικά όταν σκοπεύεις να το πουλήσεις σε πλήρη τιμή. Έτσι, η Naughty Dog έμεινε σε αυτά που ξέρει και απέδειξε ότι μπορεί να τα καταφέρει, ξανά και ξανά. Το gameplay παραμένει απλό, και αυτό είναι απολύτως εντάξει. Όλοι είμαστε εδώ για την ιστορία, ούτως ή άλλως. Ίσως το gameplay να είναι οι φίλοι που κάναμε στην πορεία. Η κίνηση, οι μάχες και το crafting δεν είναι ιδιαίτερα πολύπλοκα, αλλά αυτό το παιχνίδι φαίνεται και τρέχει τόσο καταπληκτικά, που δύσκολα θα το προσέξετε.
Η κίνηση δεν είναι γρήγορη, και οι χειρισμοί έχουν ένα ιδιαίτερο βάρος, το οποίο παραδόξως είναι ευχάριστο. Εξάλλου, ελέγχεις έναν 50χρονο άνδρα, δεν είναι περίεργο να είναι κάπως δυσκίνητος. Ωστόσο, η κίνηση είναι πολύ smooth, μοιάζει φυσική. Αυτό το παιχνίδι τρέχει σε αυτοτελή levels που φορτώνονται κατά τη διάρκεια των cinematics. Η εξερεύνηση ενθαρρύνεται, αλλά είναι επίσης περιορισμένη, αφού οι περιοχές που μπορείτε να εξερευνήσετε είναι πάντα προκαθορισμένες και αυτά που ψάχνετε είναι πάντα τοποθετημένα σε βολικά σημεία. Εκτός φυσικά από τα collectibles.
Παρόλο που το The Last of Us Part I μπορεί να μοιάζει με adventure/survival τίτλο μερικές φορές, μην περιμένετε να σας ικανοποιήσει την δίψα σας για survival mechanics. Τα resources δεν είναι άφθονα, αλλά δεν είναι και περιορισμένα με τρόπο που να σας κάνει να παίζετε συντηρητικά. Εκτός αν ανεβάσετε τη δυσκολία στις υψηλότερες ρυθμίσεις. Υπάρχουν διαφορετικοί πόροι που ισοδυναμούν με crafting, αναβαθμίσεις όπλων και αναβαθμίσεις των skills του Joel. Μου άρεσε πολύ το γεγονός ότι πρέπει να συλλέγετε supplements για να ανεβάσετε το επίπεδο των δεξιοτήτων του Joel και δεν υπάρχει ένα σύστημα leveling που βασίζεται στα XP, όπως κυριολεκτικά σε οποιοδήοπτε άλλο παιχνίδι που έχει βγει την τελευταία δεκαετία.
Stealth ή πιστολίδι;
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να προσεγγίσεις κάθε κατάσταση στο The Last of Us Part I. Μπορείς είτε να διαλέξεις την ήσυχη δίοδο και να σκοτώσεις τους εχθρούς αθόρυβα (ή να μην τους σκοτώσεις καθόλου), είτε να μπεις πυροβολώντας και να παίξεις αυτό το παιχνίδι σαν να είναι ένα κλασικό third-person shooter.
Διαπίστωσα ότι η stealthy προσέγγιση δούλευε καλύτερα ενάντια στους ανθρώπινους εχθρούς και τα runners. Έχουν πολλαπλά blind spots, είναι συνήθως εύκολο να μπεις από πίσω τους για το silent takedown και όταν ξεκινάς να πυροβολάς μπορούν εύκολα να σε περικυκλώσουν, αφού συνήθως τα βρίσκεις σε ομάδες. Τα πράγματα γίνονται λίγο πιο δύσκολα εναντίον των clickers, αφού δεν μπορείςνα τους εξουδετερώσεις αθόρυβα αν δεν έχεις πάνω σου ένα shiv. Επιπλέον, οι clickers μπορούν να σας σε σκοτώσουν με ένα μόνο χτύπημα, οπότε είναι πάντα καλύτερο να κρατάς αποστάσεις.
Ευτυχώς, έχεις ένα μεγάλο οπλοστάσιο για να παίξεις. Πολλαπλά πιστόλια και assault weapons, καθώς και throwables που μπορέις να κάνεις craft, όπως βόμβες καπνού και αυτοσχέδιες χειροβομβίδες. Κάθε όπλο εξυπηρετεί διαφορετικό σκοπό και όλα έχουν διαφορετικό χειρισμό. Θα ξεμείνεις από πυρομαχικά για το αγαπημένο σου όπλο πολλές φορές κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, οπότε ουσιαστικά θα αναγκαστείς να χρησιμοποιήσεις όλα τα όπλα που έχεις στη διάθεσή σου. Αυτό δημιουργεί μια ωραία ποικιλία και σε ωθεί να σκεφτείς λίγο παραπάνω προτού ριχτείς με τα μούτρα στη μάχη, αφού κάθε όπλο παρέχει μια διαφορετική προσέγγιση σε κάθε κατάσταση.
Crafting και upgrades
Καθώς εξερευνάς κάθε level, θα βρεις resources που μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να αναβασθμίσεις το οπλοστάσιο σου. Δεν θα έχεις πολλές ευκαιρίες να κάνεις upgrade καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού όμως, καθώς θα χρειαστείς ένα crafting bench και αυτοί είναι αρκετά σπάνιοι. Οι αναβαθμίσεις χρειάζονται resources και ένα συγκεκριμένο “tool level” για να ξεκλειδωθούν. Τα resources είναι αυτονόητα. Μπορείς να αυξήσεις το επίπεδο εργαλείων σου βρίσκοντας κρυμμένα toolkits, διάσπαρτα σε όλα τα levels. Μόνο αν μπορέσεις να τα βρείς όλα, θα ξεκλειδώσεις τις αναβαθμίσεις των μεγαλύτερων επιπέδων. Οι αναβαθμίσεις είναι πάντα ορατές και υπάρχουν μοναδικά animations για κάθε upgrade. Neat.
Μαζί με άλλα resources, θα βρίσκεις συχνά και συμπληρώματα (supplements), τα οποία λειτουργούν ως skill points. Συγκεντρώνεις αρκετά συμπληρώματα και στη συνέχεια μπορείς να τα ξοδέψεις για την αναβάθμιση μιας συγκεκριμένης πτυχής των δεξιοτήτων του Joel. Αυτές οι αναβαθμίσεις δεν είναι υπερβολικά ισχυρές, αλλά θα αποδειχθούν πολύ χρήσιμες καθώς θα προχωράς στην ιστορία, ειδικά το listening skill radius. Αυτά τα skill upgrades είναι αρκετά ακριβά όμως και τα συμπληρώματα δεν είναι τόσο εύκολο να τα βρείς, οπότε αυτό θα σε κάνει είτε να είσαι ιδιαίτερα προσεκτικός κατά την εξερεύνηση ώστε να μην σου ξεφύγει κανένα supplement, είτε να το σκεφτείς δύο φορές πριν τα ξοδέψεις σε κάποια ικανότητα.
The Last of Us Part I: Συμπέρασμα
Το The Last of Us Part I προσφέρει μια μοναδική στην κλάση του εμπειρία. Πρωτοφανής οπτική παρουσίαση, κορυφαία αφήγηση, ανατριχιαστικός ηχητικός σχεδιασμός και ένα gameplay loop που αν και λίγο ρηχό, ταιριάζει με τη ωμή φύση του παιχνιδιού. Πρόκειται για το απόλυτο must-play, ένα συναισθηματικό rollercoaster που όλοι πρέπει να βιώσουν τουλάχιστον μία φορά. Και το The Last of Us Part I είναι πλέον ο καλύτερος τρόπος για να το κάνετε.
Η πλήρης τιμή μπορεί να φαίνεται λίγο υπερβολική για ένα παιχνίδι που έχει δει τρεις διαφορετικές κυκλοφορίες μέσα σε μια δεκαετία. Ωστόσο, αυτή η επανέκδοση φέρνει την αρχική ιστορία σε πλήρη σύνδεση με τη συνέχεια και κάνει τη μετάβαση από το πρώτο στο δεύτερο μέρος σχεδόν απρόσκοπτη. Αυτό δεν είναι ένα remake που σου πουλάει ότι ανακαλύπτει ξανά τον τροχό, αυτό είναι ένα παιχνίδι που βελτιστοποιεί, ή ίσως τελειοποιεί την εμπειρία και τη φέρνει στα σημερινά τεχνολογικά ρπότυπα. Για όποιον θέλει να παίξει το The Last of Us για πρώτη φορά, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι αξίζει πλήρως την τιμή των 80€.
Για όποιον το έχει ξαναπαίξει: αξίζει να το ξαναπαίξετε, είτε για λόγους νοσταλγίας είτε για να ικανοποιήσετε την περιέργεια του “τι νέο υπάρχει”. Αν και, εγώ θα περίμενα για μια έκπτωση. Και μην εκπλαγείτε αν αυτός ο τίτλος σύντομα καταλήξει στην βιβλιοθήκη τίτλων του PlayStation Extra ή Premium.
Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε την PlayStation Greece για την παροχή του review copy που χρησιμοποιήσαμε.